Kris Kristofferson - Please Don't Tell Me How the Story Ends
Bij 'Please Don't Tell Me How the Story Ends'
zit een uitzonderlijk mooi verzorgd, zestig pagina's tellend boekje met nooit eerder gepubliceerde foto's, een voorwoord door Dennis Hopper
, essays van onder anderen Kinky Friedman
en Merle Haggard
, en uitleg en achtergrond bij alle songs door Kris Kristofferson
zelf.
Maar wat staat er op de cd? Alle demo's die hij opnam tussen 1968 en 1972, toen hij nog geen platencontract had en als conciërge bij Columbia Records in Nashville werkte.
Vijftien van de zestien songs zou hij in de loop van de jaren zeventig in uitgewerkte en betere versies opnemen voor zijn studioplaten, en die ene wees, 'The Lady's Not for Sale'
, zat als extraatje bij de geremasterde cd-uitgave van zijn debuut.
Niets nieuws dus, geen enkele versie die wat we al kenden overstijgt, maar daarom geenszins overbodig. Mooi, bijvoorbeeld, om te horen hoe 'Me and Bobby McGee'
oorspronkelijk van orgel doortrokken was, en om in de hoesteksten te weten te komen dat Kristofferson het componeerde op vraag van ene Fred Foster
, die hem had gevraagd een lied te schrijven met als titel 'Me and Bobby McKee'. Kristofferson veranderde de K in een G en schonk de helft van de rechten aan Foster. Uitleg: 'Zonder hem had ik die song nooit geschreven.'
Overigens, een song die prachtzinnen als 'I'd trade all of my tomorrows for a single yesterday' en 'Freedom's just another word for nothing left to lose' bevat, valt zelfs met geen alomtegenwoordig orgel of volstrekt overbodige backing vocals kapot te krijgen.'Was that just perfect?'vraagt Kristofferson aan het einde van 'Enough for You'
.
Nee, want het zijn demo's. 'Please Don't Tell Me How the Story Ends' zit vol met valse starts, missers en terloopse conversaties, maar dat is net wat er meerwaarde aan geeft. Wie niets van de man in huis heeft, komt met zijn eerste twee platen, 'Kristofferson' en 'The Silver Tongued Devil and I', al een heel eind.
Doorgewinterde fans krijgen met deze 'Publishing Demos' (de ondertitel van de plaat) een eerlijke en nergens teleurstellende blik achter de schermen van een indrukwekkend oeuvre.
