Kris Peeters: de revalidatie-tapes
Zondag 14 maart. Vlaams minister-president Kris Peeters wil tussen zijn drukke bezigheden door nog even de zinnen verzetten. 'Kleed je al maar aan voor het officiële diner in Brussel straks,' zegt hij tegen zijn vrouw, 'ik ga eerst nog wat paardrijden.' Feuer heet het paard en het doet zijn naam alle eer aan: het beest glijdt uit, steigert en werpt de excellentie uit het zadel. 'Mijn eerste gedachte was dat ik verlamd was,' zegt Peeters nu, 'tot ik voelde dat ik mijn tenen kon bewegen.' Diagnose: heupkom gebroken, weken platte rust en maanden revalidatie.
Het kabinet van Peeters in Brussel. Het is avond, en we zitten aan tafel met de minister-president, kinesitherapeut Walravens en orthopedisch chirurg Toon Claes. Zijn lijfartsen zijn niet van de minsten. Marc Walravens is behalve revalidatiespecialist van topsporters ook kinesitherapeut en krachttrainer bij volleybalteam Roeselare; hij krijgt geregeld opdrachten van het BOIC en begeleidde de Belgische ploeg op verschillende Olympische Spelen. Toon Claes is de orthopedisch chirurg die in het Sint-Elisabethziekenhuis in Herentals de heupoperatie van Peeters voor zijn rekening nam. Hij is een begenadigd amateur-wielrenner, voorzitter van de Vlaamse Wielerschool en voorzitter van Sporta, de grootste recreatieve sportfederatie van Vlaanderen. Topsporters van over de hele wereld komen naar hem toe. Alledrie weten ze wat het is: vallen, revalideren, herstellen. Peeters: 'Ik ben iemand die zeer moeilijk kan opgeven. Als ik ergens mijn tanden in zet, moet het al héél ver gekomen zijn voor ik het weer loslaat.'
Enkele quotes
Kris Peeters «Op de Ronde van Vlaanderen van vorig jaar ben ik toevallig Andrea Tafi (winnaar van de Ronde in 2002, red.) tegengekomen. Dit jaar zouden we samen op zaterdag de Ronde voor wielertoeristen hebben gereden. De Ronde van Vlaanderen, dat zit in de genen. Voor mijn val had ik mijn echtgenote beloofd dat we op vakantie zouden gaan naar Spanje, op één voorwaarde: dat we niet zouden vertrekken vóór zondag. Ik wilde zaterdag de Ronde voor wielertoeristen doen, en zondag mocht ik mee met een motard, net zoals de jaren daarvoor, maar dit keer als tijdgever. Maar ja, dat is nu allemaal niet doorgegaan.»
Toon Claes «Topsporters zijn mensen zoals u en ik. Het enige verschil is dat ze een enorme focus hebben. Ik zie dat ook bij bedrijfsmensen, bij iedereen die op één of andere manier uitblinkt. Veel dokters, ook collega's van mij, vinden het moeilijke patiënten. Het eerste wat ze vragen is - en de minister-president had dat ook: 'Wanneer kan ik weer voetballen of regeren?' Terwijl wij zeggen: 'Jongen, rustig, rustig... Wees blij dat je er nog bent.' Als arts moet je dat spel wat meespelen. Je moet heel snel een behandelingsplan hebben en antwoorden kunnen geven op hun vragen. Je moet rustig blijven en ervoor zorgen dat ze inzicht krijgen in hun probleem. Dan worden ze wat kalmer en zijn ze mee.»
Kris Peeters «Als je er direct zo weer in wil vliegen, loop je het risico dat men zegt: 'Wat denkt die wel? Dat hij meer is dan een ander? Hij zou nog drie weken moeten rusten, maar meneer wil nu al weer aan het werk!' Kijk, ik ben geen superman, ik wilde alleen maar vooruit. Wat ik doe is niet bovenmenselijk, veel mensen worden ermee geconfronteerd, en die moeten er ook door.»
Marc Walravens «Een blessure confronteert je met iets wat je nog niet kende, met beperktheid zeg maar. Maar als het goed zit, word je daar net sterker van; een beter mens. Dat zie ik zelfs bij patiënten met blijvende, onherstelbare letsels. De kunst is dus ervoor te zorgen dat je beter uit je revalidatie komt dan je voor je ongeluk was.»
Kris Peeters «Alles kan plots veranderen. De eerste keer dat ik het meemaakte, was ik dertien. Het was 1976. We zaten op zaterdagavond in onze woonkamer in Ruisbroek naar 'M.A.S.H.' te kijken, en plots stond er water in onze straat en viel de elektriciteit uit. Een paar uur later stond alles blank. We hadden bijna niks meer. 's Nachts heeft mijn vader me nog gezegd: we gaan de televisie redden. Die stond wat hoger en was nog niet nat geworden. Wij met die televisie de straat op, tussen de dode koeien die daar ronddreven. Die avond heb ik geleerd dat je hele wereld in één keer kan veranderen. Bij de dood van mijn vader heb ik dat ook heel erg gevoeld. En toen ik van dat paard viel, was het de derde keer. Ik dacht eerst nog: ik ben verlamd, tot ik merkte dat ik mijn tenen kon bewegen. Maar goed, als je weet dat het noodlot ieder ogenblik kan toeslaan, kun je er iets beter tegen. Vermoed ik.»
Het volledige artikel vindt u in Humo 3633 van dinsdag 20 april 2010.
