Kula Shaker - K2.0
Mooie tijdingen voor wie ooit brood zag in hindoeïstisch geïnspireerde britpop: frontman Crispian Mills heeft na zes jaar stilte Kula Shaker weer eens lang genoeg uit de vergetelheid weten te trekken om een plaat op te nemen. ‘K2.0’ is niet de eerste comeback van Kula Shaker, een mens zou zich afvragen of er nog wel iemand op zit te wachten. Hangt ervan af: hebt u ooit in Durbuy in het oranje op een tamboerijn staan hengsten? Nee? Dan laat u ook deze reanimatiepoging beter voor wat ze is.
Niet dat er geen markt zou zijn voor oubollige psychedelica, of dat een Dylan-pastiche als ‘33 Crows’ niet lekker kan binnenkomen. Maar Mills tekent op ‘K2.0’ als vanouds voor de meest succesvolle poging tot zelfsabotage sinds die ene schipbreukeling achttien gaten in zijn vlot boorde omdat hij ‘zin had in een potje golf’.
Ook na vijf platen blijft Mills – blank, Brits, middle class – zijn – in het beste geval – goed in het oor liggende indie-vondsten immers doodknuppelen met sitars en songteksten in het Sanskriet. Als ‘Infinite Sun’ u nog te pruimen lijkt, dan is dat omdat u teksten als ‘We are one, the infinite sun / Fly like an eagle’ niet onoverkomelijk vindt. En als we van ‘Love B (With U)’ zeggen dat Mills als John Lennon klinkt, kijken we daarbij genadig voorbij de kleffe drab waarin hij dat doet.
Voor elke ‘Death of Democracy’, waarop de spirituele pil nog wordt verguld door Mills’ dylaneske rasp, of ‘Here Come My Demons’, dat het tenminste nog vier minuten weet uit te houden voor het in de afprijsbakken van Procol Harum gaat graaien, is er ook een ‘Get Right, Get Ready’: The Darkness plus de Bee Gees, en alwéér een sitar. Een som die onmogelijk tot resultaat kan leiden.
Rama rama, hare hare: ook na de zoveelste wederopstanding slaagt Kula Shaker er als geen ander in om hardnekkig onschadelijk te blijven. Geen geldige bestaansreden wat ons betreft.
