Kurt Vile - b’lieve i’m goin down...
Het loensende mannetje op de hoes van ‘b’lieve i’m goin down...’ is twee jaar ouder dan op zijn vorige plaat. Dat leverde hem een stapel coming of age-songs op waar een mens af en toe bij moet gaan liggen: soms omdat ze zo relaxed zijn, soms omdat je na vijf beluisteringen ineens begrijpt dat hij over jóúw leven zingt.
Kurt Vile: als hij het doet, lijkt het allemaal zo gemakkelijk. ‘Pretty Pimpin’ gaat over de verwarring die komt als je beseft dat je jeugd voorbij is. Een onderwerp dat bij anderen snel te gewichtig of – erger – te midlifecrisis wordt, maar hier ontkurk je een nieuw biertje en knik je nog eens met je hoofd. Vreemd: de songs op ‘b’lieve’ zijn melancholischer en nukkiger dan wat voorafging, krijgen hier en daar een donkere pianointro mee, en klokken tegelijk vlotter binnen.
In de jaren 70 doelde de Philadelphia-sound op de plaatselijke soulscene, nu zou het een vlindernet kunnen zijn om Vile en stadsgenoten Steve Gunn en The War On Drugs te vangen: niet bang van classic rock, ook niet van experiment en virtuositeit. Maar: voor wie vorig jaar ‘Lost in the Dream’ van The War leerde kennen en nu zijn korf denkt bij te vullen: weet dat Vile zijn teksten volplamuurt met sarcasme en droge humor, zodat niet snel opvalt hoe doorleefd ze zijn.
‘Dust Bunnies’ en ‘All in a Daze Work’ lijken achteloos uit een mouw gevallen – maar je hoort ook Viles weergaloze zin voor detail, zijn kurkdroge wit en zijn observatietalent. ‘b’lieve’ steekt vol met dat soort mistbanken. Viles nasale, soms bijna reliëfloze stemgeluid is ook een voorname troef – zeker wanneer hij er een schep bovenop doet en ‘mirror’ zelfparodiërend als ‘meeeeeror’ zingt.
Wie Kurt Vile doelloos geneuzel verwijt en geen fan is van zijn gewoonte om in elke song cirkeltjes te lopen, zal moeite hebben met ‘Wheelhouse’ – maar wie volhoudt, ontdekt een fantastische song. Hetzelfde geldt voor ‘I’m an Outlaw’, dat met zijn banjosolo uw volledige aandacht opeist. ‘Lost My Head There’ moet het qua gesaboteerde pop niet afleggen tegen het beste van Pavement. Maar mijn favoriet is het hypnotische, energieke ‘Life Like This’, waarin Vile zichzelf van achtergrondzang voorziet en waarvan zowel ritme, frasering als dynamiek onweerstaanbaar zijn.
Klets, klets, kléts: na het roesmakende ‘Smoke Ring for My Halo’ en het fris uitgekaterde ‘Waking on a Pretty Daze’ is dit de derde wereldplaat op rij. Hattrick!
undefined
