Kurt Vile & The Violators (Autumn Falls @ AB)

Blutsen, builen, deuken: Kurt Vile maakte zondagavond alle zieltjes in de AB winterklaar.

‘Een Violator moet ziekelijk obsessief zijn, een uniek soort weirdo, hij moet zijn klassiekers kennen, maar er niet aan vasthangen,' vatte Kurt Vile het eisenpakket voor zijn groep onlangs nog samen in Humo. Nou, die Violators van 'm haalden moeiteloos de lat, zondagavond in de AB. Al bleven hoge scores voor sfeer en gezelligheid uit. Het leek wel alsof er iets scheef zat tussen voorman en band. Waardoor je je onwillekeurig stond af te vragen: wie had op de tourbus dat uiensoep-odeurtje verspreid? Wie had gezoend met het liefje van wie? Wie had net voor het concert lopen sniffen dat Bruce Springsteen toch beter betaalt? Of was het gewoon weer de schuld van de socialisten?

'Simpel: ben je geen Prinses Prieeltje van een song, dan kom je er niet in bij Kurt Vile'

Bovendien - maar daarna hou ik echt op met sikkeneurig zeuren, ik ben Milow niet - was de geluidsmix bij momenten te nonchalant. En toch werd het een mooie, melancholisch stemmende avond. Met dank aan Kurt Vile, die bezig is aan een back catalogue als een herenhuis: elegant maar niet omver te duwen, ouwig en toch nooit uit de tijd gevallen. Met een strenge portier, bovendien: als je geen Prinses Prieeltje van een song bent, kom je er niet in.

Het leek alsof Vile 'Dust Bunnies', 'Pretty Pimpin' en 'Jesus Fever' achteloos dropte, als kinderen die in de armen van de babysit geschoven worden - geen probleem: er waren in de AB véél gelukkige vinders. De gitaar kwam uit de seventies, de banjo in 'I'm an Outlaw' van bij Jo, de stem uit een hemelruim waar de tijd is opgegeven - Adam Granduciel zweeft er ook rond, en soms kibbelt hij met Vile over wie nu die 'Wo-ow' heeft uitgevonden.

Ook wanneer hij het in z'n uppie deed - die poreuze versies van 'He's Alright' en 'Stand Inside' maakten slachtoffers! - bleef ik het gevoel hebben dat Vile Iemand Bijzonder is, een artiest die ik achterna zou willen reizen. Alleen al die malle frasering van 'm maakt Vile tot een curiosium: alsof een trouweloos knaagdier aan zijn kiezen zit te kauwen.

'Wakin on a Pretty Day', een favoriet op plaat, verloor kleur door z'n valse start. Jammer, maar gelukkig was 'Freak Train', waarmee de reguliere set besloten werd, de cocktail die je ook van The War On Drugs te drinken krijgt: euforie en nijpende weemoed, en een stem in je hoofd die dicteert dat je hoogdringend 'On the Road' moet herlezen.

Het moment

'Baby's Arms', vanop 'Smoke Ring for My Halo', als laatste encore, en voor het eerst deze tour gespeeld. Als er nog ketters waren overgebleven in de AB, lieten ze zich nu kerstenen. De héle bisronde was trouwens een traktatie die ik niet licht zal vergeten. Goed, 'Wild Imagination' begon krukkig, maar werd daarna de song die ook van de Bobster had kunnen zijn die op dat moment óók liedjes zong in Brussel. En 'All in a Daze Work' was zachte balsem op al je wonden.

Het publiek

Was blij met z'n held, maar iedereen had zo z'n eigen voorkeurslijstje - Vile heeft te veel mooie liedjes om alle monden te voeden.

Quote

'Zijn er verzoekjes?' vroeg Vile. Het pachtige 'Baby's Arms' hadden we dus aan een alerte fan te danken.

Tweet