La chambre bleue
Simenon verdient beter.
De werken van de Luikse misdaadschrijver Georges Simenon, die we vooral kennen als de geestelijke vader van Maigret, hebben in het verleden een resem prachtige verfilmingen opgeleverd: probeer vooral het meesterlijke ‘Le chat’ met Jean Gabin eens op de kop te tikken. ‘La chambre bleue’ hoort daar niet bij. Het begin is nochtans sensueel, met een man en een vrouw tussen de lakens in een hotelkamer. ‘Gaat je vrouw niks vragen over je bloedende lip?’ vraagt ze, en je weet: ontrouw aan de gang! In de volgende scène zien we hoe een onderzoeksrechter de man aan een ondervraging onderwerpt: doordat de toeschouwer slechts druppelsgewijs informatie krijgt toegespeeld, zit je je aanvankelijk geïntrigeerd af te vragen wat hij eigenlijk op z’n kerfstok heeft, maar naarmate het verhoor vordert, begint regisseur en hoofdacteur Mathieu Amalric – beter bekend als de booswicht uit ‘Quantum of Solace’ en als de oogknipperaar uit ‘Le scaphandre et le papillon’ – zich meer en meer te verliezen in een onnaspeurlijk kluwen van flashbacks, processen-verbaal, aanwijzingen en procedures. Amalric-Simenon: geen goed huwelijk.
Bekijk de trailer:
