La Grande Bellezza
De eenentwintigste-eeuwse versie van ‘La Dolce Vita’.
Twaalf klokslagen, hemels koorgezang en een ineenzijgende Chinese toerist luiden een magistrale trip in, die u – als u tenminste méé bent – in een magische roes zal brengen. Samen met de befaamde, net vijfenzestig geworden celebrityjournalist Jep worden we meegezogen in de vortex van het mondaine leven in Rome, waar we onder meer een dansend dwergvrouwtje ontmoeten, een kunstenares die aan artistiek hoofdbonken doet, een onzichtbare giraf en heel veel feestneuzen die zich in de nooit eindigende Romeinse nachten lazarus staan te dansen.
Net als de grote Fellini in ‘La Dolce Vita’ dompelt Paolo Sorrentino ons onder in een maalstroom van impressies, anekdotes, atmosferen, gevoelsontladingen, rillingen, lust en hartstocht, tweeënhalf uur lang, tot je high bent van Rome en high van Vrouwe Cinema. Maar het mooiste is dat je gaandeweg begint te voelen dat ‘La Grande Bellezza’ niet zozeer het leven viert, maar de melancholie, de herinnering.
Jep is namelijk één van die tragische figuren die ooit naast de grote liefde greep en zich, nu de tijd begint te dringen (tiktak, tiktak, weer een seconde dichter bij het graf), vertwijfeld begint af te vragen of hij wel het juiste leven heeft geleid. ‘Vroeger besteedden we de maand september aan het maken van plannen. Tegenwoordig leven we met de herinneringen aan de plannen die vervlogen zijn.’ Hoorden we iemand zeggen.
Tiktak, tiktak, september is bijna voorbij.
Bekijk de trailer:
