Laatste loodjes: '13 november'

Op 13 november laatstleden verduurde ik nog maar eens de foto die drie jaar eerder vanaf het eerste balkon in de illustere Parijse concertzaal Bataclan was genomen: uitgewaaierde lijken en bloederige sleepsporen van slachtoffers die al geborgen waren.

Volgens de overlevering speelden Eagles of Death Metal net ‘Kiss the Devil’ toen het eerste salvo van de geroepenen de luide rock-’n-roll doorkliefde. Misschien heeft een concertganger toen kort voor zijn dood nog gedacht dat de drummer wel heel erg uit de maat beukte. Er steekt bij het zien van deze proeve van geloofsijver nog altijd wanhopige woede in me op, een gevoel dat op de giflijst thuishoort.

Mijn vrouw, die mijn gemoedswisseling voelde aankomen, loodste me de stad uit om ten plattelande de herfstkleuren aan den lijve te ondervinden: dat zou, naar we aannamen, bevorderlijk zijn voor de zachtzinnigheid. Onderweg naar een herfstige bosrand gingen we in een bebouwde kom nog even leeftocht inslaan. Onder het afrekenen stond de jonge caissière van de buurtsuper erop onze boodschappen eigenhandig in een herbruikbare draagtas op te bergen.

In een flits zag ze een ordelijk verband tussen al die ongelijkvormige artikelen, die onder haar handen als driedimensionale puzzelstukken in elkaar pasten. Die draagtas zat onze boodschappen als gegoten: alles rijmde erin. Ik complimenteerde de caissière oprecht met haar ruimtelijk inzicht en haar stouwkunst. Eerst keek ze verbaasd, ‘daar heb je de eerste ouwe gek van de dag’, maar een tel later glimlachte ze onweerlegbaar. Wat die 13de november bevorderlijk was voor de zachtzinnigheid.

Rudy Vandendaele