Laatste loodjes: 'WOIII'
Zolang als ik me kan herinneren, ben ik bang voor oorlog. In augustus 1968, toen een tankcolonne van het Warschaupact de Praagse Lente in de knop brak, sloeg het dorpsvolk om me heen, hemelsbreed op 780 kilometer van Praag, ineens aanzienlijk meer suiker, zout, zeep, lucifers en noodkaarsen in dan het nodig had: het heet hamsteren.
‘Komt er oorlog van?’ vroeg ik vijftig jaar geleden aan mijn vader. ‘Ik weet het niet,’ zei hij, terwijl ik toch meer op ‘Zo’n vaart zal het wel niet lopen’ had gerekend. Ik ben door realisten opgevoed. Vandaar dat ik een luchtfietser geworden ben.
Ook dezer dagen knijp ik ’m voor oorlog. Het internationale boeventuig dat heden de dienst uitmaakt in de wereld, lijkt een gewapend conflict op wereldschaal niet uit de weg te gaan: de Tweede Wereldoorlog is per slot al 73 jaar geleden. En al die slimme bommen zijn dringend aan een intelligentietest in de praktijk toe. En die geheime voorraden chemische wapens moeten ook op.
Bij een line-up van Trump, Poetin, Assad, Erdogan, Kim Jong-un, Orbán en een stuk of wat salafistische griezels met een baard, kan een getuige maar beter iedereen als schuldige aanwijzen: embarras du choix. Primitieve borstkloppers. Testosteronlijders. Geen vrouw te bekennen in die rij, wellicht bij gebrek aan gelijkekansenbeleid.
Wordt het straks weer ’s nachts naar CNN kijken? Angstvallig? Als het beeld eensklaps op zwart gaat en je huis op z’n grondvesten begint te schudden, dan is het mogelijk begonnen. En nu ga ik even luchtfietsen.
Rudy Vandendaele
