Ladyhawke - Ladyhawke
Ladyhawke is de nom de plume van de Nieuw-Zeelandse Pip Brown, en valt in geen geval te verwarren met de harige indierockers van Ladyhawk. Gooi haar ook niet op één hoop met Annie, Robyn of Lykke Li: qua talent zet ze de rest van het vrouwenpeloton nummer na nummer een lange neus.
Singles 'Back of the Van' en 'Paris Is Burning' bewezen al tot fluitens toe dat Pip van niemand lessen te krijgen heeft als het op pure, onversneden popfeel aankomt.
Op 'Ladyhawke' meet ze zich voortdurend, en telkens met evenveel voorspoed, ándere gezichten aan. De nijdige bitch mag van de ketting in 'Manipulative Woman', er mag gelachen worden in het met Devo-remsporen verluchte 'Dusk Till Dawn', en 'My Delirium' is het beste nummer dat Madonna nooit heeft uitgebracht.
We zijn halverwege en ondertussen is duidelijk dat u van ons geen objectieve recensie meer hoeft te verwachten. Nochtans is er genoeg bewijslast à charge. Gevraagd naar haar jeugdhelden noemt ze Thompson Twins en - eek! - Pat Benatar; haar artiestennaam heeft ze van een bedenkelijke fantasy flick uit 1985 met Rutger Hauer en Michelle Pfeiffer als weerwolf en weerhavik (!), en ze is ook nog eens ongezond geobsedeerd door katten. We leggen het allemaal vrolijk naast ons neer als het eerste refrein uit de boxen schalt.
Invloeden? Fleetwood Mac, Scritti Politti en Eurythmics komen vaak ter sprake als het over Ladyhawke gaat, maar ze neigt geen seconde naar goedkope imitatie. Ze had alleen één song vroeger kunnen stoppen: als afsluiter 'Morning Dreams' nog iets harder naar Duran Duran had gestonken, hadden we ons verplicht gezien de verdelgingsdienst te bellen. Terwijl die mannen zoveel nuttiger werk kunnen verrichten.
