Lambchop in de ban van hiphop

Op de nieuwe, twaalfde plaat ‘FLOTUS’ keert Kurt Wagner van Lambchop zijn sound grondig binnenstebuiten. Hij ging inspiratie zoeken bij hiphop en r&b en zingt de hele plaat door een stemvervormer. ‘Rappers hebben voor de grootste revolutie in de muziek sinds de sixties gezorgd.’

'Eindelijk: een plaat die mijn vrouw ook goed vindt'

Na een paar dozijn luisterbeurten kunnen we gelukkig wel melden dat onder het gepimpte chassis van ‘FLOTUS’ – een afkorting voor For Love Often Turns Us Still – nog altijd dezelfde countrymotor draait als vroeger. Maar Kurt Wagner is al sinds het prille begin van Lambchop een grote hiphopfan, alleen heeft het drie decennia geduurd voor hij ook echt iets met die invloeden deed.

Kurt Wagner «In de jaren 80 heb ik een tijdlang gewerkt in een klein winkeltje in Chicago dat kunstenaarsbenodigdheden verkocht. Toen ik begon, waarschuwde de baas mij meteen: ‘Pas op voor jonge zwarte kereltjes: die komen hier van alles pikken!’ Wat zeker niet gelogen was (lacht). Maar ik raakte met een paar van die gasten bevriend, en zo ben ik in contact gekomen met hiphop: dat was de muziek waar die jongens naar luisterden, met van die kasten van cassettespelers die ze op hun schouders droegen.»

HUMO En nu ben je, zo wordt gefluisterd, gek op Kendrick Lamar, Kanye West en Frank Ocean.

Wagner (knikt) «Zij hebben op hun laatste platen voor de grootste revolutie in de muziek sinds de jaren 60 gezorgd. Door de tools die ontworpen zijn om geluid perfect te maken – zoals Auto-Tune – te gebruiken om net een element van verwarring toe te voegen, bijvoorbeeld. Dat maakt hun muziek alleen maar realistischer, want in de werkelijkheid krijg je geluid óók nooit perfect door; waar we nu zitten, horen we verkeer, een fontein, een groep mensen die staat te praten. Dat soort verstoringen brengen zij in hun muziek binnen; en tegelijk halen ze vaak elementen weg, voor een erg spartaanse sound. Veel van hun nummers hebben geen beats, drijven in het ijle, neigen naar ambient. Je ziet hun invloed steeds vaker buiten de hiphop: ikzelf ben ermee bezig, Bon Iver ook en ik denk zelfs dat Nick Cave voor ‘Skeleton Tree’ goed naar moderne hiphop heeft geluisterd.»

HUMO Straf dat die invloed er nu pas uitkomt, terwijl je richting 60 gaat.

Wagner (lacht) «Ja, hè? Dat heeft alles met de technologie te maken. Ik ben een complete leek op dat vlak – het is gênant om mij met een laptop bezig te zien – maar alles wordt steeds gebruiksvriendelijker, en nu zijn we op het punt beland dat zelfs ik ermee overweg kan. Onlangs zag ik hoe die van Shabazz Palaces een apparaatje gebruikten om hun stemmen live te vervormen. Live! Ik viel achterover! Vroeger kon dat alleen maar in de studio, nu moet je gewoon zo’n ding aan je mond houden en op een knopje duwen. Héérlijke uitvinding, vind ik, zoals je wel hoort op ‘FLOTUS’ (lachje).»

undefined

undefined

'Mijn platen gaan altijd over mijn eigen leven. Ook als ze 'Nixon' heten.'

HUMO Je hebt inderdaad de hele plaat volgezongen met een vervormde stem.

Wagner «Een stem wordt sowieso vervormd. Je doet dat zelf, door de positie waarin je zit of je humeur of wat dan ook, en anders doet de omgeving het wel. Alles wat je hoort, ziet, voelt of denkt heeft een impact op je stem. Zo’n apparaatje is een extra vervorming, maar klinkt 100 procent menselijk, vind ik. Het kinkt ook soulvol en mooi.»

HUMO Mijn favoriete nummer van de plaat, ‘In Care of 8675309’, doet me denken aan mijn favoriete nummer aller tijden: ‘Desolation Row’ van Bob Dylan. Door de lengte – om en bij de elf minuten – maar ook door de repetitieve strofes over een groep personages die zich ophouden rond één centrale locatie: desolation row bij Bob, het zogenoemde house of cancer bij jou.

Wagner «Heyyy, very perceptive (glimlacht). Een tijd geleden kwam het nieuwe volume van Dylans ‘Bootleg Series’ uit, met elke take van elk nummer uit de wonderlijke periode toen hij van New York naar Nashville verhuisde. Gewéldig, vooral zijn epische songs met producer Bob Johnston (vorig jaar overleden, red.), die ik nog een beetje gekend heb: ‘Sad-Eyed Lady of the Lowlands’, bijvoorbeeld, en vooral ‘Desolation Row’. Normaal zou ik nóóit proberen om nog maar in de buurt van Dylan te komen, maar toen ben ik álles wat ik over dat nummer kon vinden beginnen te lezen, en op de één of andere manier werkte dat enorm inspirerend.

»Eerlijk gezegd was ik onder de indruk van het resultaat, ik vond het echt goed. Alleen: de plaat was op dat moment al af, er waren zelfs al vinylexemplaren van! Waarop ik: ‘Y’all, ik wil nog een extra nummer opnemen.’ (lacht)»

HUMO Iets anders: ‘FLOTUS’ komt uit vier dagen voor de presidentsverkiezingen. De afkorting die je gekozen hebt, staat ook voor ‘First Lady of the United States’, nét wanneer een ex-First Lady in poleposition ligt. Ik ruik een politiek statement.

Wagner «Eerlijk: dat is allemaal puur toeval (lacht). We hebben de plaat een jaar geleden helemaal afgewerkt en ’t heeft gewoon lang geduurd voor ze in de rekken raakte. De redenen daarvoor zijn helaas minder swingend dan je zou hopen: zo is het dezer dagen moeilijk om vinyl te persen, want alle fabrieken zijn volgeboekt. Plus: er zijn altijd wel van die onnozelaars die de hele boel vertragen door last minute iets te willen wijzigen (lacht).»

HUMO Kom Kurt, op een acroniem als ‘FLOTUS’ bots je toch niet zomaar?

Wagner (denkt na) «Weet je, mijn eerste motivatie was om een plaat te maken die mijn vrouw ook goed zou vinden – normaal vindt ze mijn muziek maar niks (lacht). Zij is ook in a pretty big way betrokken bij de politiek, als voorzitster van de Democratische Partij in Tennessee. Politiek maakt dus ook deel uit van míjn leven. Het hele idee van de FLOTUS – de First Lady dus, niet de plaat – is dat ze de president ondersteunt. En dat is dezer dagen mijn rol: ik ben in mijn huishouden de First Lady. Ik heb zelf wel overtuigingen, maar die zijn minder belangrijk: ik moet háár ondersteunen, lief zijn en de afwas doen, zodat zij zich kan focussen op haar werk.»

HUMO In de persuitnodiging van dit interview stond dat je het graag wilde hebben over ‘het veranderende Amerika’.

Wagner «Stond dat daar zo? Ach ja, ik kan alleen maar over mijn thuisstad spreken, en die ondergaat drastische veranderingen, net als het hele Zuiden van Amerika. De grote metropolen worden steeds drukker en er is steeds minder plaats, dus gaan de mensen het geluk tegenwoordig ook elders zoeken. Mijn woonplaats Nashville is erg populair.

»Maar eerlijk: mijn platen gaan toch elke keer weer over mijn eigen leven. Ik heb al een plaat met de titel ‘Nixon’ gemaakt, en één die ‘OH (Ohio)’ heette en uitkwam net nadat Barack Obama er een belangrijke overwinning voor de verkiezingen had geboekt. Mensen hebben daar al mooie analyses over geschreven, maar veel heb ik heus niet te zeggen. Daarbij: vaak is politiek gewoon big shit, zoals nu.»

HUMO De rapper YG bracht eerder dit jaar het niet onverdienstelijke ‘Fuck Donald Trump’ uit. Was zo’n nummer niks voor jou?

Wagner (lacht) «Misschien wel. Maar ik ben geen politiek analist. Dan schrijf ik liever over de kleine dingen, zoals ik altijd heb gedaan: hoe hou je een huwelijk werkbaar nadat je al twintig jaar getrouwd bent? Hoe ondersteun je elkaar? Hoe beïnvloedt de één de ander als je altijd met twee bent? Dat zijn veel meer de thema’s achter ‘FLOTUS’, of toch in mijn hoofd. Maar hey, what do I know?»

HUMO Vanuit persoonlijke, kleine situaties over Amerika schrijven: als schrijvers dat doen, noemen ze ’t een Great American Novel. Zullen we ‘FLOTUS’ anders een Great American Record noemen?

Wagner (lacht luid) «Laten we dat doen.»

Lambchop, ‘Flotus’ verschijnt op 4 november bij Merge. Lambchop komt op 11 februari naar de Botanique in Brussel.