Lana Del Rey - Lust for Life
In principe zijn wij bij Humo tégen marionetten en in mooie vrouwenlijven gegoten marketingplannen. Maar never say never: Lana Del Rey mag dan al het sluw uitgedokterde alter ego zijn van Elizabeth Grant, een zangeres die in een eerdere incarnatie was mislukt en vergeten, het designertypetje raakt toch diverse gevoelige snaren.
Los van Lana’s imago blijft Haar Stem natuurlijk uniek: die ijle en zwoele sirenenzang die nooit ontaardt in vulgair gehijg of zielloos gekwek. En dat typetje – de Catwoman van de 21ste-eeuwse popmuziek – is de 2.0-versie van eerdere vampen uit de populaire cultuurgeschiedenis, zoals Rita Hayworth, Julie London, Ava Gardner en Marilyn Monroe. Uit die bouwstenen persten de managers van Lizzy Grant de mosterd voor de Lana Del Rey die drie platen lang leek te flirten met – naargelang de song – zelfmoord, decadente feesten, groepsseks en seriemoord. Haar favoriete begrippen waren dark, death en violence – ze klonk, sprak en handelde als een door ervaren crooners uit de fifties gepolijste en geüpdatete kruising tussen Marilyn Manson en diens stijlvolle ex Dita Von Teese.
Ook daarom is de nieuwe ‘Lust for Life’ een verrassing: naar eigen zeggen is Lana ‘de negativiteit beu’. Het aura van drama en nakende doem is gebleven (‘There’s something in the wind… On the wings of a bomb’), en de larger than life-productie ook. Maar over het hele project hangt een stralenkrans van hoop, passie, joie de vivre en zonneschijn – alsof Cruella De Vil en Morticia Addams plots The Beach Boys hebben ontdekt en vrolijk surfen in Santa Monica. Op zestien tracks – voor een ster, en dat was Lana meteen, een zeldzame overvloed – hoor ik geen enkele ramp, maar toch zit er al sleet op de beperkte formule en dreigt de monotonie. ‘God Bless America’ en ‘When the World Was at War We Kept Dancing’ bevatten wat gesluierde verwijzingen naar Trump, het milieu en Lana’s geperverteerde versie van feminisme, maar let’s face it: daarvoor luistert niemand naar haar. We luisteren voor die sensuele lounge-met-ballen en die lijzige, méér dan een voorspel aankondigende drawl.
‘Lust for Life’ is ook in het featuring-bedje ziek: een mondvol banale rap van A$AP Rocky tilt ‘Groupie Love’ niet naar grotere hoogten en Sean Ono Lennon vind ik nooit een must – hem horen zingen over zijn ouders is ook íéts te voorspelbaar. Het duet tussen Lana en Stevie Nicks in ‘Beautiful People Beautiful Problems’ is prettig en ontroerend, maar het best is Lana solo, in ‘Heroin’. Als ‘Lust for Life’ niet was gemaakt door een iconische femme fatale, zou een impotente blinde dit nog steeds een tamelijk goeie plaat vinden. Denk ik.
