Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell!
Heel wat aspecten aan de femme fatale, het verschijnsel en het marketingfenomeen Lana Del Rey verbijsteren en fascineren.
Dat dit al haar zesde plaat is. Dat Lana Del Rey geen mens maar een merknaam, een alias en een alter ego is. Dat zij langzaam maar zeker uitgroeit tot een mythe, terwijl Lizzy Grant in feite een bijna vergeten zangeresje met een mislukte eerste carrière was (ze had zelfs een affaire met Moby – yuk!) Dat zij zich van de Lady Gaga’s van deze wereld onderscheidt door een uniek timbre en een aparte aanpak die in feit een stuk avontuurlijker is. En dat ze eigentijds lijkt, terwijl alle bestanddelen van haar muziek en imago op een of andere manier moedwillig nostalgisch en ouderwets zijn (de eeuwige echo op haar stem is die van fifties crooners, en in ‘Bartender’ namechecket ze zelfs de sixties hippies Crosby, Stills & Nash).
Het zegt veel over haar huidige status dat haar platenfirma en management toestemden met een rare, haast anticommerciële titel als ‘Norman Fucking Rockwell’. Ten eerste moet je de culturele geschiedenis van de States goed kennen om te begrijpen waarop dat slaat. Ten tweede garandeert commercieel vloeken in de Verenigde Staten een vroegtijdige commerciële dood of boycott (zelfs haar platenfirma vermeldt de titel in al haar communicatie als ‘F******’). En ten derde is dit haar vierde titel die feitelijk haaks staat op wat zij biedt. Op ‘Ultraviolence’ stond bijvoorbeeld tamelijk onschuldige, gladde mainstream muziek die allebehalve ultragewelddadig was. ‘Norman Fucking Rockwell’ biedt meer van hetzelfde: Lana streelt en krabt in gelijke maat, de eerste track is een charmante ballad met een cynische tekst die oncharmante termen als ‘goddamn’ bevat. Track drie is een spinnijdige woordspeling op Venice Beach. Op track vier zingt ze niet melig ‘I love you’ maar wel astrant ‘Fuck it I love you’. En zo bevat elke song wel een angel of een weerhaak.
Het is simpel: je houdt van haar Twinpeaksiaanse stijl en haar pseudodecadente timbre of niet. Wij zijn believers. Eén minpunt: de songs zijn goed maar niet groots.
