Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) na corona: ‘De artsen weten niet of mijn stem ooit volledig terugkomt. Zo frustrerend’

‘Ik sliep de klok rond met een skipak aan.’ Lara Chedraoui (36) had het heel lastig: een liefdes­breuk, zwaar ziek van corona en een vriend die stierf. Nu krabbelt ze op, met een nieuwe single, festivals en de hoofdrol in een tv-serie. ‘Optreden heeft iets van een duiveluitdrijving.’

Alles van waarde is weerloos. Bij Lara Chedraoui is het soms moeilijk om die gedachte te onderdrukken. Met dat unieke, licht hese timbre van haar maakt de zangeres van Intergalactic Lovers vaak al in één zucht snoeihout van je hart. Net zo mooi en fragiel is haar inborst. Je zou gemakshalve aannemen dat het lot doorlopend prachtplannen in petto heeft voor de Aalsterse met Libanese roots. Niet zo.

Goed, tien jaar geleden was hun debuut goed voor goud en nestelden songs als ‘Delay’, ‘Howl’, ‘Fade Away’ en ‘Shewolf’ zich behaaglijk in het belpopgeheugen. Ook grote delen van Duitsland en Nederland gingen voor de bijl. Maar zolang we haar kennen, blijkt Chedraoui een mysterieuze magneet voor malheur. Soms speelt brute pech mee, een andere keer is het haar legendarische onhandigheid. Tegelijk worstelde de zangeres jaren met chronische slapeloosheid, een verwrongen zelfbeeld en een donkerblauw gemoed. En vorig jaar kwamen daar nog andere ongelijke veldslagen bij kijken.

Voor Chedraoui is 8 april 2020 een dag die in haar geheugen gegrift zal blijven. Die dag nam dat verdomde virus haar longen lelijk te grazen. Zeven weken lang verbleef ze in eenzame afzondering op haar vroegere kamer bij haar moeder, waar ze kort voordien opnieuw was ingetrokken na een zware relatiebreuk. De dokters opperden dat Chedraoui beter thuis kon uitzieken, gezien haar leeftijd. Elke dag volgden ze haar toestand telefonisch op, want met 41 graden koorts valt niet te sollen.

Het virus sloeg hard toe, maar ook de solitude. Al die tijd zette haar moeder het eten voor haar slaapkamerdeur. Contact gebeurde uitsluitend via smartphone. En zelfs dát kon de eerste weken niet. “De koortsaanvallen waren zo heftig dat ik werkelijk nergens toe in staat was. Ik sliep de klok rond, nu eens badend in het zweet, dan weer rillend van de kou. Af en toe riep ik in een delirium de naam van mijn ex en mijn mama. Voor haar was dat hartverscheurend. Ikzelf was compleet uitgeteld en bang om dood te vriezen. Als ik al eens het geluk had in slaap te vallen, werd ik een uur later alweer wakker. Gewoon omdat ik het zo koud had, zelfs al droeg ik soms een skipak in bed. Ik ben zelfs een keer gewekt door het geluid van mijn klapperende tanden.”

Vandaag is ze nog steeds niet honderd procent hersteld. “Tot maart ging ik naar de revalidatie, maar bij een recente check-up blijkt dat de situatie niet echt is verbeterd. Dat heeft heel wat gevolgen, ook op het podium. Ik kan de hogere noten voorlopig niet aan. De artsen kunnen me ook niet verzekeren dat mijn stem ooit volledig terugkomt. Zo frustrerend.

“Ik stond gisteren vijf kilometer op de loopband, en ik ben beginnen te huilen omdat ik al zo snel buiten adem was. Wanneer ik mijn longen heel veel moet gebruiken, zoals de laatste weken, moet ik onverbiddelijk terug naar de zitbank. Het is natuurlijk ook mijn eigen schuld: ik ben nooit goed geweest in het doseren van mijn energie. Dat moet nu wel anders: ik word op straat door tachtigjarige besjes ingehaald, en ben dikwijls doodop na een korte wandeling. Ook mijn hersenen lijken aangetast: ik denk trager, kan me nauwelijks concentreren. De medicatie zit daar ook voor veel tussen.”

Karma

“Ik heb het soms echt gehad”, zegt Chedraoui. “De dokters zeggen me al maanden dat ik nog wat geduld moet hebben. Maar dat verhaaltje hoor ik nu al zo lang. Op mijn slechtste momenten denk ik Stalin geweest te zijn in een vorig leven. Karma. Dat zou dit allemaal rechtvaardigen. Maar ik hou moed. Er zijn zoveel mensen die het erger hebben dan ik. Daarnaast heb ik onlangs in een podcast een interessante theorie van Rudolf Steiner opgevangen. Hoe je sterft, is van belang voor de weg die je geest aflegt naar een volgend leven.

“De bedoeling van het leven is dat je moet blijven doorgaan en leren omgaan met obstakels. Wie zichzelf van het leven berooft, krijgt het in een nieuw leven dus nog zwaarder. Toen ik dat las, dacht ik: holy shit! Dan doe ik dat in dit leven dus zeker niet.”

De zwarte humor van Lara Chedraoui wankelt tussen droge nuchterheid en zelfspot. Wanneer ze ­bekent dat ze er nog steeds van droomt om ­oorlogsverslaggever te worden, vertelt ze over haar sollicitatiebrief naar Rudi Vranckx, waarin ze vraagt of hij niemand nodig heeft die “niet goed is in Excel, maar wél excellent met woorden. Indien jullie een verkeersregelaar zoeken voor een trip naar Afghanistan, bél mij.”

Tot haar niet geringe verbazing toonde de redactie interesse. “Heel blij mee. Dat raakt mij zo diep, dat er journalisten bestaan die hun nek uitsteken en hun hachje riskeren om de brandhaarden in deze wereld te verslaan en onrecht aan te ­klagen.”

Een dag voor het gesprek heeft ze nog drie uur huilend naar de hartverscheurende beelden van vluchtende Afghanen gekeken. “Een combinatie van vermoeidheid en stress.”

Ook haar Libanese roots zitten er vast voor iets tussen. “De situatie in Libanon is ook helemaal aan het aftakelen”, knikt ze. “Die explosie in Beiroet vorig jaar was volgens mij de plomb die is gesprongen. Een neef van me zegt dat rechts er aan macht blijft winnen, en dat die de Syrische vluchtelingen kop van Jut maken voor alles wat misloopt. Mijn nichten hoor ik dan weer zeggen dat ze ’s nachts uitgaan met tasers, want dat die Syriërs voor geen haar te vertrouwen zijn. Haat is universeel. Je hoort eigenlijk net zo goed de verzuurde Vlaming spreken. Op het openbaar vervoer kwam ik weleens oudere mensen tegen die er rotsvast van overtuigd zijn dat corona is meegereisd in de rugzakjes van de bootvluchtelingen.” Ze zucht diep.

Bodemloze put

Corona leidde vorig jaar niet alleen tot een gezondheidsdrama bij Chedraoui, maar ook een identiteitscrisis. “Het voorbije anderhalf jaar heb ik me serieus afgevraagd wat ik als muzikant waard ben in een maatschappij waar cultuur volledig opzijgeschoven wordt. De zaken die ik het liefst van al doe in mijn leven, zijn zingen en in de horeca werken. Geen van beide kon ik het voorbije jaar doen. Ik heb zolang alles moeten missen wat mijn wereld waarde gaf. De roes van het optreden, mijn medemuzikanten, de collega’s in de horeca… Ik kon een hele tijd ook geen muziek meer verdragen. Alles wat me troost gaf, bood nu gewoon tristesse en twijfel.

“Ik ben sowieso altijd al een ongelooflijke twijfelaar geweest. Daar moet ik nu eindelijk vrede mee zien te nemen. De onzekerheid over mijn eigen kunnen en de kopzorgen zullen waarschijnlijk nooit verdwijnen. Ik zal wellicht ook nooit weten wat ik het liefst met mijn leven wil aanvangen. Maar ik prent mezelf in dat ik om de zoveel tijd mijn prioriteiten op orde moet stellen, om weer rust te vinden. Op dit ogenblik staat mijn muziek op de eerste plaats, daarna komen familie en vrienden, en daarna reizen.

“Een huis of kinderen? Dat hoeft niet zo nodig. Al geven mensen me steeds vaker, en meestal niet zo subtiel, te kennen dat die zaken op mijn leeftijd wel heel belangrijk zouden moeten zijn. (lacht) Net alsof je gedefinieerd wordt door verbouwingen, een lief of een baby.

“Dat ik mezelf toesta om af en toe donkere gedachten te hebben, helpt ook bij mijn herstel. Ik was vroeger bang van dat duistere kantje, omdat ik dacht dat het met me gedaan zou zijn als dat de bovenhand zou halen. Nu denk ik: wanneer ik in een diep dal beland, is dat kut. Maar ik zal niet meteen sterven, en het tij keert uiteindelijk ook wel weer. Dat andere mensen vandaag makkelijker spreken over de beestjes in hun hoofd, is ook een zegen. Vroeger leek ik wel in de woestijn te roepen, wanneer ik over mijn duistere gevoelens sprak. Niemand leek die te delen. Nu heb ik niet meer het idee dat ik alleen sta.”

Vandaag is ze met niemand samen, maar vindt ze vooral liefde bij haar moeder en haar zus Maya. Een jaar of twee geleden eindigde haar relatie op hallucinant slechte wijze. Uit respect voor haar ex wil ze dat verhaal nu liever niet gepubliceerd zien.

In diezelfde periode bezocht ze met haar zus ook voor het eerst haar van de familie vervreemde vader in Libanon. “In België kon hij niet aarden, dus zagen Maya en ik hem als kind steeds sporadischer. Het heeft lang geduurd voor wij ons klaar voelden voor een ontmoeting. We vonden dat hij met ons contact had moeten zoeken.”

Het was een heftige ontmoeting, meer kan ze er niet over kwijt. “Bij mij is het licht toen uitgegaan. Ik zakte helemaal weg in een bodemloze put, en omdat ik mijn lichaam en geest al jaren te intens had gepusht, sprong het beeld ineens op zwart. Ik was al acht, negen jaar doodop maar ik ging puur op karakter door. En toen werd mijn wereld ineens wel héél klein. Muziek is een balsem op de wonden, maar ik voelde er niets meer bij. Ik ben uit een heel diep, donker gat moeten kruipen. En dat was me nooit gelukt zonder psychologen. Ik had zes jaar eerder bij hen moeten aankloppen. Er waren al langer tekenen aan de wand: slapeloosheid, donkere gedachten… Ik moest vroeg of laat crashen en opbranden.”

Nieuwe plaat

“Op de nieuwe plaat zal ik het over die vier laatste jaren hebben. Eerst probeerde ik alle betrokken partijen te paaien door mezelf censuur op te ­leggen. Zo wilde ik niet dat mijn ex zich slecht zou voelen omdat ik ons beiden in een song ­opvoer. Gelukkig heeft mijn psycholoog me dat uit het hoofd kunnen praten. Ik heb zelf een verpletterend verdriet gevoeld door de beslissingen die hij nam. En al heb ik de woorden ‘die, motherfucker’ weliswaar vermeden in de teksten (glimlacht), toch zocht ik ook niet langer eufemismen. De waarheid moet je niet voortdurend willen sugarcoaten, daar krijg je alleen maar ­diabetes van.

“Mijn zus Maya vroeg wel al bezorgd of ik het zie zitten om diezelfde wonden straks bij elk optreden weer open te rijten. In het begin zal dat inderdaad steeds moeilijk zijn. (denkt na) Maar optreden heeft ook iets van een catharsis, een duiveluitdrijving. Wanneer je songs steeds vaker brengt, vormen de woorden op den duur een mantra. Dan maken ze je niet meer kapot.

“Ik trek me vandaag ook op aan klein geluk. Een show als vorige zaterdag op Campo Solar (openluchtfestival in Damme, red.) deed me beseffen dat festivals, musea en theaterzalen plekken zijn waar je alle emoties en energie de vrije loop kunt laten. Dat heb ik misschien nog het meest van al gemist: weten dat mijn verdriet iemand anders kan helpen om zich door de dag te slaan. Die spirit was ik vorig jaar verloren: ineens waren er zeeën van tijd, maar droogde mijn inspiratie op omdat er geen impulsen waren. En met alle ellende in de wereld kon ik ook niets aanvangen: dat verlamt me gewoon bij het schrijven. Dan zit ik gewoon te wenen boven mijn blad.”

De vooruitgestuurde single ‘Bobbi’, die nu vaak op verschillende radiozenders te horen is, blijkt dan weer een ode aan het leven. “Het mooiste compliment dat ik eigenlijk kan krijgen, is dat we mensen troost bieden wanneer ze iemand zijn kwijtgeraakt”, vertelde Chedraoui ons in het verleden al eens. Dat idee past ze nu op zichzelf toe.

‘Bobbi’ is genoemd naar de eerste kleindochter van Dominique Vandewalle. Vroeger had die een platenwinkel in Deurne, waar hij de hoeder van de goede smaak wilde zijn. Later was hij een van de vaste gezichten in het publiek bij concerten. Elke muziekliefhebber kende hem. “Dominique was er voor mij toen ik heel diep zat. Op woensdagen kwamen we bij elkaar, maakte hij soep en praatten we wat over muziek. Hij vroeg nooit hoe ik me voelde, en dat vond ik heerlijk. Voor mij was hij de belichaming van grote, pure liefde. Veertien jaar lang beschouwde ik hem als mijn rock-’n-roll­pluspapa. En soms was hij gewoon ook écht als een papa voor mij. Vorig jaar in mei is hij gestorven aan longkanker. Ik kwam net uit mijn quarantaine en op de palliatieve afdeling heb ik zijn hand kunnen vasthouden tot de beademingsmachine is stilgelegd. (stil) De begrafenis was hartverscheurend: hij kende wel een miljoen mensen, maar er mochten er hooguit vijftien aanwezig zijn. De biertafel die hij na de dienst verdiende, mocht ook al niet. Zo’n zonde. Ik mis hem nog steeds verschrikkelijk. Dat iemand die terminaal ziek is, met beide ogen naar de dood kijkt en nog zoveel onvoorwaardelijke liefde en levenslust kan uitstralen, vind ik onwaarschijnlijk.”

Tastbare herinneringen

We lachen even onhandig. Vooraf hadden we nog afgesproken dat het gesprek over hoop zou gaan. Tijd voor de troefkaart? Dit jaar kende Chedraoui een nieuw begin. Als actrice dan nog wel. In Lost Luggage, een nieuwe VRT-fictiereeks over de aanslagen op Zaventem, neemt ze zelfs de hoofdrol voor haar rekening. “Ik speel Samira Laroussa, een politievrouw die op de luchthaven werkt. Zij houdt alles bij wat op de dag van de aanslagen is achtergebleven. Zoals een kapotte sneaker of een gescheurde trui. Een tastbare herinnering voor wie die dag in de vertrekhal was. Iets terugvinden van wat op zo’n dag verloren is gegaan, kan het begin vormen van een genezingsproces.”

Voor Chedraoui was het wennen. “Ik heb hooguit vier keer gesolliciteerd in mijn leven, en één keer daarvan was dat in een café op een bierkaartje. (lacht) Maar mijn zus spoorde me aan om mijn koudwatervrees te overwinnen. ‘Doe gewoon mee, zus’, zei ze. Heel maf was die ervaring: ik zat in de castingstudio, keek om me heen en vond het gek dat alle vrouwen zo erg op elkaar leken. Mijn frank viel niet meteen, dat iedereen daar voor dezelfde rol was. (lacht)

“Toen ik binnenkwam, stelden ze me allemaal persoonlijke vragen. Dat had ik niet verwacht, zeker niet omdat ik toen pas uit dat donkere gat kroop. Ik probeerde mezelf sterk te houden, maar antwoordde overal te eerlijk op en natuurlijk begon ik te huilen. Achteraf wilde ik nog smeken of ze die castingtape zouden verbranden. Maar drie maanden later kreeg ik telefoon, en daarna volgde nog een callback. In januari hoorde ik dat ik de job had. Toen golfde de paniek pas écht binnen. (lacht)

“Deelnemen is voor mij per definitie belangrijker dan winnen. Gelukkig was dat hele team waanzinnig lief. Heel touchy-feely ook, en toen merkte ik eens te meer hoe hard ik fysiek contact gemist had. Het verschil kon ook niet groter zijn met de koortsige weken in mijn kamertje of de sfeer van het ziekenhuis. En ineens merkte ik dat het culturele leven toch weer op gang kwam. Dat was een grote opsteker.

“Ik heb geen acteerervaring, wat niet bepaald een voordeel is. Om me emotioneel op een bepaalde scène voor te bereiden, koos ik muziek om de gevraagde gevoelens op te roepen. Moest ik kwaad zijn op de set, dan luisterde ik in de auto naar enerverende freejazz zodat ik helemaal opgefokt aankwam. (lacht) Dramatische filmmuziek kwam dan weer van pas voor de treurige scènes.

“Die rollercoaster van emoties heb ik wel onderschat. De zwaarte van de rol ook. Ik speel iemand die elke dag opnieuw in elkaar stuikt en zichzelf weer probeert op te rapen. Een professionele acteur kan huilen op commando, desnoods met een beetje Vicks, maar ik dacht dat ik door de mand zou vallen met krokodillentranen. Dus probeerde ik me voor te stellen dat mijn mama gestorven was, herleefde ik dat ik gedumpt werd… Waanzin om dat verschillende takes na elkaar te moeten doen. Soms leek er slechts een vage grens tussen mezelf en het personage.”

Binnenvetter

“Of ik de serie al heb kunnen bekijken? Zot! Ik ben wel benieuwd, maar tussen twee takes door wilde ik zelfs de beelden niet terugzien. Dat kan ik niet aan. Door de opnames heb ik wel geleerd om beter met kritiek om te gaan. Vroeger zag ik dat altijd als een groot persoonlijk falen en ging ik vinnig in verdedigingsmodus. Nu weet ik dat mensen die het goed menen me gewoon vooruit willen helpen.

“Toen ik achttien werd, kreeg ik van Maya een poster van Roy Lichtenstein met een huilende vrouw en de tekstballon: ‘I’d rather sink than ask Brad for help.’ Die hangt nog altijd op mijn tienerkamer. Het was haar manier om me duidelijk te maken dat het oké is om hulp te vragen als je die nodig hebt. Maya legt haar problemen veel sneller op tafel, terwijl ik altijd eerder een binnenvetter was.

“Er is toch wel iets veranderd, de laatste jaren. Moet ook. Die crash van 2018, dat kunnen mijn lichaam en mijn geest niet nog een keer aan. Als je te vaak implodeert, springen de zekeringen in je hoofd en gaat het licht onverbiddelijk uit. Dat kan ik niet meer aan. Hoe ik me daar voor ga behoeden? Meer structuur, meer vangnetten en selectiever zijn in vriendschappen. En vooral: liever worden voor mezelf. Dan komt het allicht allemaal wel weer goed.”

Of zoals ze u ooit op het hart drukte in ‘Delay’: ‘It will get better / that’s what I told you from the start.’

Intergalactic Lovers speelt op 5 september op Bruis Festival in Maastricht.

De serie Lost Luggage wordt in 2022 ­uitgezonden op Eén.

Wie met vragen zit over zelfdoding kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op www.zelfmoord1813.be.

(DM)