Laten we het hele sinterklaasfeest afschaffen
Sinterklaas is bijna in het land en ik radicaliseer. Nog een klein duwtje en ik sta graffiti te spuiten op de ramen van supermarkten die in oktober al chocola in Pietvorm verkopen of ik fiets met een megafoon langs kleuterscholen, brullend dat de Sint niet bestaat. (Voor wie in mij een sadistische kinderhater ziet: dit is een voorbeeld van komische overdrijving.)
De voorbije jaren hoorde ik het gedoe rond Sinterklaas en Zwarte Piet nog hoofdschuddend aan, nerveus knagend op een winterpeen. Dit jaar heb ik geen geduld meer voor de volwassenen die elk detail van een kinderfeest onder de loep leggen om er politiek van te maken. Mag de bebaarde man al dan niet een kruis op zijn mijter? Kunnen die gouden oorbellen nog wel? Moeten we geen actiecomité oprichten om Piet zwart te houden? Sinterklaas en Roetpiet die zich per tandem verplaatsen in plaats van op een wit paard: dat moet wel politiek correcte indoctrinatie zijn, zuivere westerse zelfhaat. Of is het neokolonialisme dat de witte man vooraan op die tandem zit? Het is gekmakend.
Wat ik nooit hoor, is hoe het dan moet als je je kind zonder Sinterklaas wil opvoeden. Winkelramen. Tv-programma’s. Optochten. Kranten. Reclamedrukwerk. Overenthousiaste kleuterjuffen. Je kunt de publieke ruimte niet betreden zonder op die twee malloten met hun jutezakken vol plastic rommel uit China te botsen. De alomtegenwoordigheid van de Sint maakt het onmogelijk voor ouders om zich er niet toe te verhouden. Maar wat als ik mijn hypothetische kind geen raar verhaal wil doen geloven over een bejaarde engerd die over de daken sluipt en die je het hele jaar door begluurt om neurotisch al je pekelzonden te noteren? Wat als ik geen griezelig gedetailleerde leugen wil vertellen om die dan een paar jaar later te moeten ontkrachten, gewoon omdat iedereen dat nu eenmaal al eeuwen doet? Het kan, maar dan zadel je je kind veel te jong op met het gevoel anders te zijn dan de rest. Uit beleefdheid moet je je kind leren te zwijgen, om niet op de gek gemaakte hartjes van klasgenoten te trappen. Omwille van een traditie die we in stand houden omdat ze houvast biedt en omdat speelgoedfabrikanten er lekker aan verdienen.
Wij, Sinterklaassceptici, worden niet gehoord tussen de ‘ze pakken onze tradities af!’- en de ‘deze traditie moet anders’-roepers. Maar het is genoeg geweest. Ik laat me niet langer miskennen, en ik stel voor om de hele ongein af te schaffen. Geen uitingen van vaagweg op religie gebaseerde tradities in de publieke ruimte! ‘Maar de kinderen vinden het zo leuk,’ zeggen ze dan. Zoals ik kleuters ken, zouden ze ook blij geschenken aannemen van een overwerkte, onderbetaalde pakjesbezorger in een grijze overall met wallen en een slordig baardje van een week. Hij kachelt met zijn sputterende bestelwagentje langs Vlaamse steenwegen omdat ouders de kadootjes online kochten met geld waar ze tot ver na sluitingstijd van de speelgoedwinkel voor hebben gewerkt.
