Laura Marling - I Speak Because I Can
Achttien was de Engelse Laura Marling toen ze twee jaar geleden debuteerde met 'Alas, I Cannot Swim' - een lot dat wij trouwens met haar delen (het zwemmen, alas niet de leeftijd). Het leverde haar een Mercury Prize-nominatie op en drie vermeldingen in Humo's Arriba!-selectie. Vandaag is haar muziek rijper en rijker, maar nog steeds stevig verankerd in de Britse folktraditie.
En ze is ook op andere vlakken volwassen(er) geworden. Haar los-vaste backingband Mumford & Sons werd opgestuwd in de vaart der volkeren, en de breuk met Charlie Fink van Noah and the Whale, het groepje waarbij ze debuteerde, inspireerde Fink tot de doorbraakplaat 'First Days of Spring', waarop hij in donkere bewoordingen de op de klippen gelopen romance betreurde.
Als de pieper-dan-piepklein afgedrukte teksten op 'I Speak Because I Can' een referentie mogen zijn, heeft Marling minder nood gehad om één en ander van zich af te schrijven. Zoals het een Britse folkdeerne betaamt zijn die teksten vooral allegorisch: fabels, licht mythische verhalen over meiden, mannen die er het zwijgen toe doen, onbekende auteurs van oorlogsbrieven, de countryside of huisvrouwen ('My husband left me last night / Left me a poor and lonely wife / I cook the meals and he got the life' - we horen het ook Laïs kwierelieren).
De muziek zweemt tussen Britse en Amerikaanse folk - tussen Sandy Denny, Maddy Prior, Mumford & Sons, Noah and the Whale en Joni Mitchell, Karen Dalton, Mary Gauthier, Martha Wainwright. Een enkele keer - in openingsnummer en eerste single 'Devil's Spoke' - klinkt het als Amy Macdonald voor de meerwaardezoeker. Niks mis mee, trouwens.
Manco: de banjo van Mumford & Sons hebben we intussen wel genoeg ondergaan! Want het dierbaarst is Marling ons in de meer uitgebeende, donkere nummers, wanneer M&S er op de achtergrond het zwijgen toe doet: 'Alpha Shallows', 'Goodbye England', twee hoogtepunten op een voortreffelijk plaatje.
Laura Marling speelt op dinsdag 6 april in de Botanique in Brussel.
