Laura Pausini was tijdens Eurosong iets te enthousiast in de champagne gevlogen (of een verdwaald voorraadje van Måneskin)

Zo werd het toch nog spannend. Oekraïne, de gedoodverfde favoriet, haalde het Eurovisiesongfestival binnen, en terecht. Maar het was tot op het einde afwachten of het land naast de Russen ook de Zweden en de Britten af kon houden.

De spanning was vooral de verdienste van de vakjury’s, die het Oekraïense lied ‘Stefania’ blijkbaar maar matig konden appreciëren. Bij veel landen stond Kalush Orchestra niet eens op het scorebord en halverwege de puntentelling viel de inzending nog buiten de top drie, die op dat moment bestond uit Spanje, Zweden en het al bij al verrassend populaire Verenigd Koninkrijk: als Vladimir Poetin iets positiefs wil onthouden van deze avond, dan toch dat Europa vergevingsgezind kan zijn. Maar dankzij de televoting wipte Oekraïne toch nog over iedereen naar de eerste plaats: Kalush behaalde daar zelfs een monsterscore van 439 punten, wat - met veertig landen die mogen stemmen - betekent dat ‘Stefania’ bijna overal het maximum van twaalf punten kreeg.

Als statement kan het tellen, in een uitzending die opvallend apolitiek was: Kalush riep na de overwinning wel ‘Slava Ukraini’, maar van 24 andere acts sprak enkel het voor de rest doodbrave IJsland op het einde een woordje van steun uit en ook het beloofde statement van ex-winnaar Måneskin tijdens hun optreden bleef uit. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat de vakjury’s zich niet door de emoties hebben laten leiden en dat de professionelen minder met hun buikgevoel hebben gestemd dan de gewone Europeaan. Maar ‘Stefania’ was ook zonder de dramatische achtergrond een van de knapste songs van de avond, en bovendien blijft het opvallend hoe de vaklieden er wel vaak in slagen om het liedje uit een van hun buurlanden objectief het beste te vinden.

Nog een reden om te twijfelen aan het beoordelingsvermogen van de vakjury’s: toen de vertegenwoordigers in beeld kwamen om hun ‘douze points’ uit te delen, waren er ook veel die de Italianen complimenten gaven om hun ‘amazing show’, terwijl de drie uur die eraan voorafgingen toch alles behalve dat waren. De finale begon nog uitstekend, met enkele snedige optredens - onder meer van Laura Pausini - die lieten verhopen dat het niveau in vergelijking met de halve finales opgekrikt zouden worden. Maar al snel nam de Italiaanse chaos weer over, met bijhorende technische problemen: lichten werkten niet mee, er kwam een verdwaalde tuinstoel in de coulissen in beeld en toen de vakjury’s hun punten gaven, kon met een handvol landen geen verbinding worden gemaakt. Eurovisie-voorzitter Martin Österdahl, een kleurloos persoon aan het hoofd van het meest kleurrijke evenement van het continent, moest de honneurs waarnemen.

De intermezzo’s waren ook vaak van een bedenkelijk niveau, met als dieptepunten een minutenlange trailer waarin de dvd werd aangeprezen en een pijnlijke sketch met de drie presentatoren over Italiaanse handgebaren, die zich het best liet samenvatten met het bekendste maar helaas niet getoonde Italiaanse handgebaar. Van die drie presentatoren trok enkel Alessandra Cattelan nog ietwat zijn streng. Pausini begon zich na die uitstekende start steeds vreemder te gedragen, verdween tijdens de puntentelling zelfs minutenlang uit beeld en moest daarna zichtbaar door haar twee collega’s ondersteund worden: vermoedelijk was ze iets te enthousiast in de champagne gevlogen of heeft ze backstage een verdwaald voorraadje van Måneskin gevonden. Superster Mika was dan weer de hele avond zijn onbeholpen zelve, en zeker als hij opdook in de ‘green room’ werd het pijnlijk. Hij duwde Kalush Orchestra een microfoon onder de neus maar trok die voor ze een woord konden zeggen weer weg, kondigde Polen verkeerdelijk aan als ‘Holland’ en verwarde de Roemeense delegatie met die van Spanje. Nu geven we toe dat de inzending van Roemenië om god-weet-welke-reden Spaanser klonk dan die van Spanje zelf, maar Andrei Ionuț Ursu en Chanel verschilden echt wel genoeg van elkaar om verwarring te voorkomen.

Rest ons nog iets te zeggen over Jérémie Makiese, die net als Hooverphonic vorig jaar eindigde op een teleurstellende negentiende stek en vooral door het publiek schamel werd bedeeld. Nochtans was zijn optreden vlekkeloos en zelfs beter dan in de halve finale, maar de act stak tegenover de waanzin uit Moldavië of de horror uit Servië natuurlijk bleek af en misschien was ‘Miss you’ uiteindelijk net niet sterk genoeg om naast de liedjes uit Zweden, Griekenland of Nederland te kunnen staan. Maar goed: we hebben in tegenstelling tot Duitsland of Frankrijk ook geen miljoenen op tafel moeten leggen om gegarandeerd in de finale te staan en daar dan, even broederlijk samen als Emmanuel Macron en Angela Merkel op elke Europese top, als laatste en voorlaatste te eindigen.