Laura Veirs - Saltbreakers

Op haar persfoto's lijkt ze een kruising tussen een seut en een elfje, maar schijn bedriegt: Laura Veirs is een straffe madam met een verleden als riot grrrl. Muzikaal liggen die punkdagen echter ver achter haar, en op haar zesde cd 'Saltbreakers' serveert ze een fijnzinnige mix van folk en indierock.

Veirs heeft Chinees en geologie gestudeerd. Het eerste hoor je niet, het tweede des te meer: haar teksten puilen uit van de natuurbeelden (saltbreakers zijn golven). Melomanen met hoge bloeddruk gelieven zich te onthouden, want het gros van de songs is behoorlijk gezouten: hier wordt gezongen van zeeën, tranen, en de zilte geur van de teerbeminde na een nachtje rollebollen. Veirs verschuilt zich wel minder achter metaforen dan op haar vorige twee platen: 'Sorry I was cruel / I was protecting myself / Drifting along with my swords out flying / Tattering my own sails / Then I tattered yours too' klinkt het gelijk in de opener 'Pink Light'. Want 'Saltbreakers' is het relaas van een relatie die plots wordt afgebroken, en een nieuwe die al even onverhoeds ontluikt.

undefined

Naar goede gewoonte lijken geen twee songs op elkaar. Dat is te danken aan gastmuzikanten als gitarist Bill Frisell ('To the Country') en altviolist Eyvind Kang ('Ocean Night Song'), maar toch vooral aan de uiterst wendbare begeleidingsband. Die heette vroeger The Tortured Souls, maar Veirs was het beu om telkens uit te moeten leggen waar die naam op sloeg, en daarom noemen ze zich nu The Saltbreakers. Eén keer, in 'Phantom Mountain', wordt er met gusto gerockt, maar ze zijn even straf in een popnummer met rare keyboards ('Wandering Kind'), een gedeukte pianosong ('Black Butterfly') en een folkballad ('Wrecking'). Alleen de knerpende beats in 'Don't Lose Yourself' wringen enigszins, maar da's niettemin een remarquabel nummer: de tekst is geïnspireerd door 'De stad der blinden' van Nobelprijswinnaar José Saramago, aan wie Veirs uitdrukkelijk om toestemming heeft gevraagd.

Veirs experimenteert meer dan vroeger met stemmen: in de titeltrack zingt ze mee met de band (primeurtje) en 'To the Country' (die angelieke samenzang met het Cedar Hill Choir!) klinkt alsof Sufjan Stevens het op een akkoordje gegooid heeft met wijlen Ali Farka Touré . Van koren gesproken: het 45 stemmen rijke The Young Rapture Choir uit Cognac heeft vorig jaar een concert gegeven met liedjes van Veirs, en die heeft dat nu zélf op cd uitgebracht. Te bestellen via haar site en te koop tijdens haar concerten, maar vrees niet: Scala it ain't.