Laurent Graff - Je laatste foto

Laurent Graff is een man van kleine boekjes. De Fransen weten dat te appreciëren, net als ik. 't Is een bescheiden uiting van literatuur, vaak een bewijs van metier en nog handig op de trein ook.

In 'Je laatste foto' (Nijgh & Van Ditmar) laat Graff grootspraak verdampen tot een bedrieglijk lichte novelle en zegt hij met weinig woorden veel over het tragikomische duo fotografie en vergankelijkheid.

Alain Neigel heeft de kleffe smaak van de dood nog in zijn mond. Geen foto had de kracht om zijn grote liefde M. te redden van een slepende ziekte: 'Iedere foto was een poging haar vast te houden, maar ook een buitengemeen dodelijke daad die haar voortjoeg naar het einde.' Na haar overlijden weigert hij twintig jaar lang foto's te maken of erop te verschijnen, en hij vervaagt tot een onscherpe afdruk van zichzelf.

Dan ontmoet hij een vrouw die hem langzaam weer vol leven pompt. Ze krijgt hem zelfs zo ver dat hij op citytrip naar Rome vertrekt mét zijn oude analoge camera - enige nostalgie is Graff niet vreemd. Voor de Trevifontein wordt het koppel benaderd door een man in een grijze overjas met de geladen boodschap: 'U heeft nog maar één foto over.'

Op dit punt ontbloot Graff zijn Murakami-tanden, en Alain Neigel toont zich een antiheld de Japanse grootmeester waardig. Op aansporen van de mysterieuze man laat hij zich meevoeren op een groepsreis los van tijd en ruimte, in het gezelschap van een afgeschreven fotomodel, een Japanse karpervisser, een cynische roker en een praatzieke vrouwenverslinder. Ze jagen op het perfecte beeld, dat opzwelt tot een levensgroot ultimatum.

Laurent Graff besmet de lezer met zijn fascinatie voor het einde, in het licht waarvan elke keuze onverbiddelijk wordt: een laatste foto? Een laatste liefde? Een laatste reis? Een laatste boek? Al maakt hij niet meteen kans als mijn laatste strohalm, het pleit absoluut voor hem dat hij de ruimte laat, de perfecte omstandigheden schept haast, voor zulke en andere aangename overpeinzingen.