LCD Soundsystem - Sound of Silver

Hadden wij in 2005 sterren moeten geven aan het debuut van LCD Soundsystem, we hadden er zonder verpinken vier op een rij gezet.

Eén voor de hondscoole grooves, één voor de perfecte balans tussen funkpunk, disco, indierock en nieuwerwetse electro, en telkens één voor het charisma en de grote muil van frontman James Murphy, een mens die niet alleen zijn muziekgeschiedenis (én zijn beperkingen als zanger) kent, maar zichzelf bovendien ziet als 'just a fat guy in a T-shirt doing all the singin'' (in 'Movement'). Op basis van de openingstrack van hun langverwachte tweede cd 'Sound Of Silver' waren we meteen geneigd de vier sterren opnieuw boven te halen: 'Get Innocuous' is namelijk een heerlijk pulserende Giorgio Moroder-synthgroove, vastgelijmd op dezelfde minimale beat als 'Losing My Edge' (het lijflied der muzieksnobs), waarover Murphy als een verkouden David Bowie loopt te zeuren. Net wanneer de fade-out ingezet lijkt, schiet de song bovendien in overdrive met een messcherpe funkgitaar en een paar dissonante strijkers. Fuckin' A!

undefined

Ook 'Someone Great' is méér dan great: zeurende analoge synths stuiteren over elkaar heen terwijl Murphy zeseneenhalve minuut mijmert over verloren momenten. Geestige tekst, ook: 'I miss the way we used to argue / locked in the basement' . Idem voor de titelsong met zijn onderkoelde beats en baslijn, die het midden houden tussen Can en Kraftwerk. En met zijn geweldige tekst, door Murphy als een mantra herhaald - 'Sound of silver talk to me / Makes you want to feel like a teenager / until you remember the feelings of / a real life emotional teenager / then you think again'. Kortom: 'Het leven zoals het is: thirtysomethings.'

Maar dan moet de azijnpisser in ons het helaas overnemen: 'Us vs. Them' en 'Time to Get Away' lijken zo weggeplukt uit de weliswaar gewéldige maar sinds de revival van de discopunk kapotgeciteerde 'New York Noise'-compilaties (een streep Liquid Liquid, een streep Talking Heads, veel koebel). 'Watch the Tapes' is een goedkoop punkdoorslagje van 'Daft Punk Is Playing at My House': charmant en een poco balorig, maar niet de knaller die je verwacht van een producer met de skills (en de muil, en het ego) van Murphy. En ondanks de goeie groove, ranzige gitaarlicks, fijne achtergrondvocalen en grappige oneliners ('New York's the greatest if you get someone to pay the rent') blies single 'North American Scum' ons evenmin omver: 't klinkt te geforceerd, te makkelijk ook. Hekkensluiter 'New York I Love You' is Murphy's versie van Bowies 'Rock 'N' Roll Suicide': een tong-in-de-wang-parodie op een persiflage. We lachen ons een liesbreuk, maar blijven wél overeind staan.

'Sound of Silver' is zeker geen sléchte plaat, alleen verwachten we van Murphy méér dan een stel ruwe imitaties van zichzelf. Vier sterren? Didn't think so.