Lee Hazlewood - Cake or Death
Het gaat niet goed met Lee Hazlewood. De inmiddels 77-jarige songschrijver, producer en zanger heeft kanker en de artsen hebben hem opgegeven.
'There's no way to cure it, it'll get you sooner or later. But hell! I've had 77 years of fun, so that doesn't bother me as much as other things'
Richard Hawley
The Observer.
Nancy Sinatra
Einstürzende Neubauten
Demis Roussos
Johnny Dowd
Jessica Simpson
Primal Scream
Op zijn zelfverklaarde zwanenzang 'Cake or Death' verkent hij zoals gewoonlijk een stuk of tien muzikale horizonten, en houdt hij de songs bijeen met zijn doorrookte bariton en briljante teksten, waarin een cynische uithaal moeiteloos in een welgemeende traan overgaat. Ook trommelt hij een paar vrienden op, van wie we vooral de sensueel zuchtende Duitse Lula (het Brecht/Weill-achtige 'Nothing') en haar landgenoot Bela B onthouden (de rocker 'The First Song of the Day'). Andere gasten: jazzdame Ann Kristin Hedmark (het net niet kleffe 'Please Come to Boston') en oude maat Tommy Parsons ('She's Gonna Break Some Heart Tonight'). Er is een grappig walsje ('Fred Freud') en Lee duikt ook even in zijn back catalogue, met 'These Boots Are Made for Walkin'' in het oorspronkelijke arrangement (alsof David Lynch met Barry Adamson in de studio zat) en een schattige, door kleindochter Phaedra gezongen reprise van Lees eigen (en onze!) all-time favourite 'Some Velvet Morning'.
De beste momenten zijn echter de wrange oorlogsbrief 'Baghdad Knights', het al even politiek gekleurde 'Anthem', waarin het Amerikaanse volkslied voorbijfietst, de vlijmscherpe karakterschets 'Sacrifice' en de snerende white man's blues 'White People Thing'. En ja, het wordt ons zwaar te moede als hij in afsluiter 'T.O.M. (The Old Man)' afscheid neemt van het leven. 'Have you seen the old man/ He's ready to go/ And his tongue tastes Forever/ and his mind wonders what Forever will bring/ In this place they call Forever/ will there be any songs to sing?' Hier passen slechts aanzwellende violen en diep respect.
