Lees een onkuis valentijnsverhaal van Heleen Debruyne: 'Lijf worden'

Met zijn slanke, dooraderde vingers duwde hij de harde schil van de lychee kapot. Het vlezige wit barstte open, vocht gutste langs zijn...

'Dit warme, volle, vlezige, beestachtige, het zou eeuwig duren en zo weer voorbij zijn'

Nee.

Met zijn slanke, maar krachtige vingers deed hij de harde schil van de lychee achteloos barsten. Het vochtige wit van de vrucht wilde naar buiten. Ze kreeg het warm, ergens diep, ver, onderaan. ‘Wel,’ vroeg hij, ‘wil je...

Nee, nee, nee.

Met een nijdige mep klapte ze haar laptop dicht. Dit was niets. Voor het eerst voelde ze zich een volmaakte prutser. Haar eerste roman had een debuutprijs gewonnen, haar tweede verkocht nu belachelijk goed. Haar verhalen hadden lezers ontroerd, gedegouteerd en in diepe, weldadige melancholie geduwd. Ze kon zelfs leven van de talige verzinsels die ze bij elkaar harkte. Ze was, kortom, schrijfster. Wanneer ze achter haar scherm zat te tikken, wanneer ze voor een zaal bejaarden of in een bibliotheek uit haar werk voorlas, op dronken feestjes, terwijl ze aan het sporten was, op de trein zat, ruziemaakte of te veel aan het eten was, overal voelde ze zich ook schrijfster. Altijd steeg ze boven zichzelf uit en registreerde ze alle betekenisvolle en onbenullige details, om ze later schaamteloos te verdraaien ten behoeve van het verhaal.

Maar nu trappelden haar woorden in het grote niets, erachter schuilde geen wereld, zelfs niet heel in de verte, zelfs niet voor zichzelf. Het was eindelijk zover: ze zou ontmaskerd worden als oplichtster.

Ze liep naar de diepvries, haalde er een fles wodka uit en goot een waterglas vol met het spul. Met een ongeduldig gebaar perste ze er met één hand een halve citroen in uit, een straaltje zuur beet scherp in een sneetje in haar wijsvinger.

Net zo’n glas wodka was het begin geweest van dit pijnlijke ploeterproces, het harde bewijs dat ze geen echte schrijfster was. Het was laat geworden, die avond, Katja en zij hadden veel gezopen, en kakelend geklaagd over het absolute gebrek aan ophitsende seksscènes in de literatuur, interessánte ophitsende seksscènes. Ze wist niet of Katja dat onderwerp voor haar voeten had geworpen met die ene namiddag in haar achterhoofd, een paar weken geleden, toen alle grenzen opgeschort waren en zij elkaars kut hadden gelikt. Ze kon die dag niet vergeten, niet hoe het zonlicht door de gordijnen was gefilterd, niet hoe Katja een muggenbeet op haar buik had, hoe haar kut smaakte, hoe hard Katja’s hand de hare had geknepen, maar ze durfde haar niet vragen of zij het ook nog zo goed wist. In plaats daarvan gedroeg ze zich precies als al die jaren die de namiddag vooraf waren gegaan: alsof ze alleen maar op de wereld waren gezet om elkaar te vermaken met scherpe conversaties. Hun gesprek hing ook die avond dus aan elkaar van de overdrijvingen die ze zo graag gebruikten. Niet overdrijven, vonden ze, was niet leven.

‘Nergens,’ zei Katja, die op de vloer lag en naar het plafond staarde, ‘nérgens lees ik ooit iets moois over hoe hét voelt. Het. Dat verlangen dat zo enorm is dat niets of niemand het kan opvullen. Je weet wel. Toch? Ik ben geen schrijver, ik kan het niet in woorden vatten.’

Ze deed het er godverdomme om. Uitgespreid over de zetel had ze naar Katja gekeken, naar haar borstkas die net iets sneller, of misschien verbeeldde ze zich dat, op en neer bewoog, naar de schouder die uit haar T-shirt was gegleden, een schouder zonder bh-bandje want Katja had een hekel aan bh’s, die haar borsten, zo zei ze, gevangen zetten in hun knellende bandjes en scherpe beugels. De doorzichtige donshaartjes op haar gezicht waren in het gelige licht een halo geworden. Ze wist het.

‘Er zit niets anders op, Katja,’ had ze geroepen, terwijl ze overeind kwam uit de zetel, ‘ik zal een verhaal moeten schrijven.’ Een vettig, sappig verhaal waar je clitoris zachtjes van gaat zwellen. Voor je verjaardag. Ik beloof het.’

Potsierlijke overmoed. Alsof zij wel alles in woorden kon vatten. Ja, ze had eerst zichzelf, dan een respectabele uitgeverij en tenslotte een lezerspubliek kunnen wijsmaken dat ze dat kon. Vooral Katja had het geloofd, vanaf het eerste hoofdstuk van haar eerste boek. Katja dichtte haar een magisch inlevingsvermogen toe. ‘Ik kan er de vinger niet op leggen waarom,’ had ze gezegd, ‘maar jij bent een echte schrijfster. Niet omdat je zo slim bent, of omdat je zo goed met taal kunt spelen. Maar omdat je personages zo echt zijn. Boeken staan of vallen met de personages, vind ik. En die van jou staan en vallen en als lezer sta of val je keihard mee.’ Eén van de betere complimenten, ze had er zich de rest van de dag in gewenteld.

Des te pijnlijk was het dat ze zich nu onmogelijk kon inleven. Wat had ze gedacht, opgeblazen als ze was door alle goede recensies en complimenten, dat ze zomaar álles kon beschrijven? Het mechanisme van Katja’s geilheid was een raadsel. Het mechanisme van haar eigen geilheid was haar net zo goed een raadsel, soms. Het enige wat ze zeker wist, is dat ze soms een verlangen voelde dat niet enorm was, maar dat netjes kon opgevuld worden, door sommige mannen die haar blik ergens kruisten en die soms ook in haar bed belandden. Of nu, al weken, door Katja, die sindsdien niet meer in haar bed was beland. Ze nam een stevige slok wodka en stapte uit de zware zijden kimono die ze tijdens het schrijven zo graag droeg. Eronder was ze naakt. Door de lucht die langs haar tepels fleemde, voelde ze dat ze hitsig zou kunnen worden. Zoals zo vaak in tijden van frustratie had haar lichaam maar een klein duwtje nodig. Ze ging op de frisse parketvloer liggen, op haar rug, één hand lang uitgestrekt boven haar hoofd. Met de andere greep ze naar haar poes. Haar hand vatte haar hele vulva in een kommetje. Ze nam wat haartjes tussen haar vingers, trok er zachtjes aan, en besloot dat ze geen zin had in omwegen: ze was kleverig nat en ze wilde gewoon komen. Met haar rechterhand begon ze driftig aan de buitenkant van haar clitoris te sleuren, de linkerhand maakte kleine cirkelbewegingen op haar onderbuik, precies daar waar het moest. Ze wilde lijf worden. Al gauw voelde ze hoe lijf haar lichaam in bezit nam, vanuit haar kut. Het verkrampen van al haar ledematen en dan vooral van haar rechterhand, liet niet lang op zich wachten. Ze kwam, luid en ongegeneerd, stootte haar vulva tegen de lucht aan en duwde twee vingers naar binnen, nog net op tijd om het trillen te voelen en te verhevigen.

Zo. Ze ging rechtop zitten. Hoofd leeg. Ze kon opnieuw beginnen. Slokje wodka. Kamerjas dichtknopen. Computer openklappen. Al die platte bullshit, de oogst van een hele dag ploeteren, uitwissen en opnieuw schrijven.

‘Ik weet wie je bent,’ zei hij. Ze rilde, had hem eerlijk waar nooit eerder gezien, maar geloofde hem toch.

‘Kom me halen wanneer je hier klaar bent. Ik zit te lezen aan de overkant.’ Zonder op een antwoord te wachten, stapte hij haar winkel in organische noten en gedroogde vruchten uit. Ze negeerde de vraag van de klant met de broek uit parachutestof, die wilde weten of haar paranoten uit Brazilië werden ingevlogen, dan wel met een schip vervoerd waren. Hij stapte de koffiezaak aan de overkant binnen, zag ze, zo ver als ze kon over de toog geleund. De rest van de werkdag kon ze niet anders dan voortdurend aan hem denken. De kans dat hij een banale viespeuk van de creatieve soort was, was niet onbestaande. Maar wel een intrigerende, woest aantrekkelijke viespeuk. Zelden trok haar vagina zo samen bij de aanblik van een gezicht. Doorgaans had ze ook nog wat interactie en een paar glazen wijn nodig om te voelen dat dat gat vanbinnen leefde, dat de zenuwuiteinden daar in blijde anticipatie heen en weer konden wiegen, als zee-anemonen die deinen op de stroming. Als ze dacht aan zijn licht gekromde neus, die grote, bijna gele ogen en die vrouwelijke lippen, deinden de zenuwuiteinden niet, ze trommelden nijdig tegen allerlei vlees aan. Om ze te kalmeren, kon ze gaan masturberen op het toilet achter in de winkel, er waren geen klanten. Nee. Ze wilde niet tegen de muur gedrukt staan, in de kille tl-lichten frenetisch wrijven tot eerst haar benen en dan de rest van haar lijf zouden schokken. Ze wilde dat het mooier zou zijn, poëtischer en vleziger tegelijk. Ze wilde klaarkomen in de geur van andermans lichaam. Ze zou de opwinding sparen.

Nooit eerder had ze de kassa zo haastig geteld. Ze veegde nog wat koraalrode lippenstift aan haar lippen en wandelde gespeeld bedaard naar de koffiebar. Door hoe hij daar over een dikke roman gebogen zat, viel er in zijn bruine krulhaar een heel klein dunner wordend plekje op. Het was het mooiste kalende plekje dat ze ooit had gezien.

‘Daar ben je,’ zei hij. Zijn hand trilde een beetje. ‘Ja.’ Hij lachte, en stond recht, ging weer zitten. ‘Ik ben nerveus. Sorry. Ik doe dit niet vaak. Nooit eigenlijk, eerlijk gezegd. Maar.’

Ze zei niets.

‘Ga je weg? Ga niet weg. Toe. De koffie is hier exquis. Of wil je een pintje? Ga zitten. Ik ga een pintje voor je halen.’ Hij stond weer recht. ‘Goed?’ Ze knikte. Die plotse harkerigheid bracht haar lustobject tot leven. Hij was ook maar gewoon een vent. Een vent met zuigende, angstaanjagende ogen en een prima kont, kon ze niet laten op te merken. Een gewone vent die heel even uit zijn gewonigheid was gestapt, voor haar, omdat hij had geroken dat zij dat wilde. Ze wilde hem opeten. Het kloppende gevoel in haar onderbuik maakte haar uitzinnig.

Godverdomme, had zij dat kloppen nu gevoeld en dan beschreven, of had het schrijven het opgewekt? Het maakte niet uit. Ze voelde hoe ze moeilijk ging ademen, hoe haar zompig verlichte woonkamer uit elkaar leek te vallen. De man met de gele ogen kon ze niet oproepen en alle andere mannen zouden verschralen naast zijn luchtspiegeling. Ze slikte, ze moest doorschrijven, zo zou ze zich inleven in de geilheid van haar personage en werkelijk de schrijfster worden die Katja in haar zag.

Ze dronken bier en zeiden te lang niets. Dat de man die een paar uur eerder nog zo onbuigzaam leek, nu een beetje verschrompeld was, deed haar verlangen niet afnemen. Ze zag een beetje van de jongen die hij ooit was geweest en wilde nu ook die jongen neuken. Maar hij herpakte zich snel, begon plots te praten en hield niet meer op, alsof er binnen in hem een mechaniekje weer in gang was getrapt. Een mechaniekje waarvan ze de uit-knop niet wist zitten. Ze liet zich dus maar meedrijven op zijn woorden, stelde de juiste vragen op de juiste momenten, wentelde zich een beetje in zijn indringende blik, die nu vooral aangeleerd leek. Ze dreef nog twee biertjes verder, en daarna een auto in, een trap op, naar een woonkamer, een sofa in. Hij bleef praten, kijken, praten, drank inschenken, slimmigheden verkopen, God die man was niet te stoppen. Als hij niet zo onverklaarbaar aantrekkelijk was, als ze niet even ook dat kleine jongetje had gezien, dan zat ze hier niet. Ze zuchtte luid.

‘Je praat te veel,’ zei ze.

Hij keek verschrikt, het mechaniekje pruttelde en viel stil.

‘Daarom ga ik je kussen. Dan zwijg je.’ Ze ging op hem zitten en deed precies dat. Ze kuste hem hard, schaamteloos hard, hield haar ogen open en zag voor het eerst hoe zwart en lang zijn wimpers waren. Hij vouwde zijn handen rond haar middel, wurmde zich een weg onder haar truitje, kneep, wilde haar vlees sturen. Ze duwde de handen weg. Zij zou sturen. De handen wilden niet wijken, nu knepen ze harder, probeerden ze haar op te tillen. Ze mepte hem in het gezicht. Die plotse péts klonk zo hard en theatraal, ze had zichzelf zo verrast, dat ze moest lachen, harder nog toen ze zijn verbouwereerde gezicht zag. Ze aaide even door zijn haar, voelde het kale plekje weer en glimlachte. Hij keek nog steeds verbouwereerd, maar zijn erectie was zo hard geworden dat ze zelfs de eikel door de stroeve stof van zijn broek kon voelen. Ze stapte met een grote zwaai van hem af. ‘Ga op de grond liggen,’ zei ze.

De drang tot bevelen kwam uit een lang vergeten verlangen, was haar doorgaans zo vreemd dat ze zichzelf niet herkende. ‘En doe je kleren uit.’

Hij ging op het tapijt zitten en trok zijn kleren uit, gehaast, en slaagde er niet in daarbij niet knullig te lijken. Toen hij bij zijn tweede sok was aanbeland, ging ze weer op hem zitten, duwde zijn bovenlichaam tegen het tapijt. Zelf had ze niets uitgedaan, maar ze was zo nat dat ze voelde hoe het door haar onderbroek, panty en rokje aan het lekken was. Haar kut plaatste ze niet op zijn erectie, maar in de holte tussen zijn heupbeen en zijn pelvis. Ze drukte zijn beide polsen tegen het tapijt en bereed zijn heup, zonder aanloop, meteen keihard en snel. De wrijving van haar schaamlippen tegen elkaar, de heup, de stof, en ergens diep vanbinnen de druk van zijn vlees tegen haar onderbuik, het was genoeg, ze vergat wie onder haar lag, werd alleen maar lijf en kwam klaar, kort en nijdig schokkend. Uitgeput spreidde ze haar hele lichaam nu over het zijne, halfslachtig aaide ze zijn haar.

‘Wow,’ zei hij alleen maar. Hij veegde zweet, waarschijnlijk het hare, van zijn voorhoofd en wurmde zich van onder haar uit. Ze bleef op haar nog nakloppende buik liggen, voelde de draadjes van het tapijt in haar wang prikken. Ergens ver weg voelde ze hoe haar ene been werd opgetild, en haar schoen werd uitgedaan. Ze liet het gebeuren, ook toen hij haar panty naar beneden wilde frunniken, vloekte, en het ding vervolgens scheurde. Nu was het zijn beurt. Ze hoorde hoe hij een condoom, waarschijnlijk ergens uit zijn broekzak getoverd, openmaakte, en iets beleefds mompelde, waarop ze ‘ja, goed, dank je’ kreunde. Haar onderbroek sleurde hij ook nog van haar lichaam, maar daarna, hoorde ze aan zijn ademhaling, was zijn geduld op, en daar ging ze zelf ook zwaarder van ademen. Hij stroopte haar rok omhoog, duwde haar truitje wat verder richting haar borsten, en grabbelde naar haar heupen. Ze voelde hoe zijn eikel de binnenkant van haar dij schampte voor hij de weg vond naar waar hij moest zijn. Het was een wonder hoe ze een halve seconde eerder nog niet had geweten hoe leeg ze vanbinnen was en nu plots voelde dat ze niets anders dan gevuld wilde zijn. Hij bewoog zo traag dat ze wilde gillen van genot en frustratie tegelijk. Dit warme, volle, vlezige, beestachtige, het zou eeuwig duren en zo weer voorbij zijn.

Zo. Zoiets moest het zijn. Ze zou Katja bellen. Er was nog wodka. Misschien wilde ze blijven slapen.