Leeuwen spotten in Zuid- Afrika: 'Ik zorgde ervoor dat niemand werd opgegeten'
Wegens massale bijval en navenante kijkcijfers is ‘Down the Road’ terug voor een tweede afbetaling. Van de zes metgezellen die onder leiding van Dieter Coppens drie weken in Zuid-Afrika hebben verbleven, is Maarten (30) uit Aartselaar de meest opvallende: steevast voorzien van pet en zonnebril, zelden een blad voor de mond nemend, en bij voorkeur met een versgetapte Duvel voor z’n neus (‘Net zoals mijn lievelingspersonage, Boma uit ‘De Kampioenen’). Piepklein minpuntje: hij reist niet graag.
Maarten (stellig) «Ik ben de enige werknemer van Acerta die niet graag met vakantie gaat. Het liefst zou ik het hele jaar door blijven werken, want ik haat verandering. Maar ik mag niet van mijn baas.»
HUMO Als je niet graag reist, waarom heb je je dan ingeschreven?
Maarten «Een vriendin van mijn zus deed stage bij Roses Are Blue (het productiehuis, red.): zij heeft mijn naam doorgegeven, omdat ze me geknipt vond voor het nieuwe seizoen. En heel toevallig is Ans, mijn verantwoordelijke in de crew, de zus van mijn lief, Lore, die aan het eerste seizoen heeft meegedaan.»
HUMO Binnenkort zijn je lief en jij dus allebei bekende Vlamingen. Vind je dat tof?
Maarten (haalt de schouders op) «Ik laat het gewoon op me afkomen.»
HUMO Hoe reageerde je toen ze je vertelden dat je mee mocht naar Zuid-Afrika?
Maarten «Ik kon het niet geloven! Ik denk dat papa dat van bovenaf voor mij heeft geregeld. Hij is overleden op 6 september 2015.»
Mama van Maarten «De groep is toevallig ook op een zesde september vertrokken naar Zuid-Afrika. Dat was voor ons een dubbel emotionele dag.»
Maarten «Het is een godsgeschenk uit de hemel dat ik heb mogen meedoen. Ik zal dat nooit vergeten!»
HUMO Wat vond je het leukste moment in die drie weken in Zuid-Afrika, en wat het minst leuke?
Maarten «De kabelbaan vond ik bangelijk: dat was de hoogste en verste kabelbaan ter wereld! En we hebben vuur gemaakt: ik was de Vuurmeester. Minder tof was dat ik verliefd werd op onze begeleidster, Saar, maar het kwam maar van één kant. Ik heb daar wel een beetje pijn van gehad, maar na vijf dagen was ik weer de oude. Bij mij duurt dat altijd precies vijf dagen.»
HUMO Toen je je aan mij voorstelde, zei je plechtig: ‘Ik ben deelnemer, en medeverantwoordelijke voor de filmset.’
Maarten «Ja, dat is zo. Samen met Gijs Polspoel (de regisseur, red.) heb ik hier en daar wat aanwijzingen gegeven, en ik verwittigde de cameraman als hij een batterij moest vervangen. Maar ik was ook verantwoordelijk voor de veiligheid. Bijvoorbeeld bij de Pilanesberg, waar we allemaal wilde dieren gespot hebben: toen enkele leeuwen heel dicht bij onze jeep kwamen, heb ik ervoor gezorgd dat iedereen zijn handen en voeten binnenhield, zodat ze niet opgegeten werden.»
HUMO Niet onbelangrijk.
Maarten «Mijn gedacht!»
