‘Lena gaat de zorg voor ons kind niet voor de volle 100 procent op zich nemen, gelukkig heb ik tijd’

Deze week in Tussen Hemel en Hel: het ware heluk, een wedstrijdje om het meest cheeseburgers eten, en de uitvinder van de Fanta. Én – primeur – de naam van de nog ongeboren vrucht van ’s lands langstbehaarde veelschrijver en zijn Lena. Herman junior? Lees verder!

HERMAN BRUSSELMANS

‘Klets op het bakkes’

Om nu te zeggen dat hij met een lied op de lippen door weilanden vol madeliefjes dartelt: nee. Maar Herman Brusselmans, wiens meest geanticipeerde (of toch op z’n minst meest verrassende) worp sinds ‘Het zinneloze zeilen’ voor begin maart is uitgerekend, is heden zo gelukkig als zijn tobberige persoonlijkheid hem toelaat te zijn.

HERMAN BRUSSELMANS «Alles in mijn leven ligt zowat op zijn plaats. Oké, ik ben oud geworden, maar verder zit vrijwel alles goed. Ik ben gelukkig in mijn relatie, ik voel me fysiek redelijk oké – dat is vaak anders geweest – en in mijn vak heb ik niets meer te bewijzen. En ja, nu komt dat kind daar dus nog bovenop. Lena vindt het een beetje eng om in verwachting te zijn, zoals de meeste vrouwen bij hun eerste zwangerschap, maar ik ben er gewoon blij mee. Ik heb soms nog wat moeite om me mezelf als papa voor te stellen, al denk ik langs de andere kant: het zal wel loslopen. Ik heb de tijd en de gelegenheid om dat kind te verzorgen, wat trouwens wel zo handig is, want Lena is niet het type om die taak voor de volle 100 procent op zich te nemen. Dus dat wordt, voor het eerst in mijn lange leven, vuile pampers verversen.»

HUMO Wat dan met de schrijverij?

BRUSSELMANS «In oktober verschijnt één van de belangrijkste romans die ik geschreven heb: ‘Theet 77’, een kroniek van mijn jeugd in Hamme. En wat daarna komt, zie ik dan wel weer. Weet je, ik heb veertig jaar aan een stuk twee boeken per jaar afgeleverd: die drive is wel wat weg. Waarmee ik overigens niet gezegd wil hebben dat het pensioen wenkt. Ik heb mijn pensioenpapieren al gekregen: 970 euro per maand ga ik trekken, wat me rijkelijk onvoldoende lijkt om comfortabel van te leven. Dus ik denk dat ik mijn bedrijfje Laat Mij Gerust maar zal verderzetten.»

HUMO Wanneer in je leven was je het ongelukkigst?

BRUSSELMANS «In de jaren dat ik pillen slikte en tegen de sterren op zoop, omdat ik met angstneuroses en psychoses kampte. Ik voelde me continu moe, mottig en slecht in mijn vel. Ik heb toen heel diep gezeten. Rond de eeuwwisseling, toen ik al zeven jaar gestopt was met drinken, heb ik ontdekt wat de vermoedelijke oorzaak was van al die ellende: een continue loodvergiftiging door de vullingen in mijn tanden. In mijn jeugd werden gaatjes geplombeerd, hè. Maar begin 2000 had ik dus een tandarts die me zei: ‘Al dat lood deugt niet. We gaan dat vervangen door kunststof.’ Sindsdien voel ik me veel beter, zowel lichamelijk als fysiek.

»De onverbeterlijke positivist in mij moet trouwens toegeven dat die tien ellendige zuipjaren toch ook hun charmes hadden. Om vijf uur ’s nachts in mijn toenmalige stamcafé de Caruso pinten hijsen met The Scabs, de Skyblasters, Patrick Riguelle of de leden van Gorki: het had wel iets.»

HUMO Een goed deel van die mensen heeft de pijp inmiddels al aan Maarten gegeven.

BRUSSELMANS «Had ik verder gedaan zoals ik bezig was, dan was ik nu ook dood. Punt.»

HUMO Wat drink je nu het liefst?

BRUSSELMANS «Koffie en Fanta. Koffie van Nespresso, en Fanta van Fanta.»

HUMO Meen je dat nu? Fanta is toch gewo…

BRUSSELMANS (onderbreekt) «Fanta is een topdrank. Let’s face it: een Fanta met ijsblokjes op een warme zomerdag, dat is heaven on earth. Serieus, wie dat dat uitgevonden heeft, moesten ze een standbeeld geven. Nog niet zo’n slechte boektitel trouwens: ‘De uitvinder van de Fanta’.»

HUMO Het zal me benieuwen waar je voorkeur op gastronomisch gebied naar uitgaat.

BRUSSELMANS «Ik eet alles, maar mijn voorkeur gaat uit naar de simpele boerenkeuken zoals ik die ken uit mijn jeugd. Stoverij met friet, biefstuk-friet, vol-au-vent met friet. Ik heb ook een aantal driesterrenrestaurants bezocht, met Oud Sluis van Sergio Herman als hoogtepunt, en dat vond ik toch ook wel fantastisch. Maar als ik moet kiezen, ga ik toch nog altijd voor biefstuk-friet.»

HUMO Bestelde je ook in Oud Sluis een Fanta?

BRUSSELMANS «Ja. Er werd raar gekeken, maar dat kon me niet schelen.

»Trouwens, Lena en ik koken niet: wij gaan altijd, maar dan ook altijd, uit eten. Zonder overdrijven: sinds we hier samenwonen, hebben we al meer dan 260 Gentse restaurants bezocht. Natuurlijk, zodra het kind er is, zal dat moeten veranderen. Maar we zullen wel zien hoe we het oplossen, wellicht met takeaway. Koken gaan we alleszins niet doen, want we haten het allebei.»

HUMO Wat verafschuw je nog meer in het leven?

BRUSSELMANS «Onnodige traagheid. Lena en ik zijn pas vier dagen in Berlijn geweest, en bij het inchecken in ons hotel was de gast achter de balie zo tergend traag op zijn klavier aan het tikken dat ik zin kreeg om hem vanachter zijn desk te sleuren en hem een klets tegen zijn bakkes te geven. Wat ik, voor de goeie orde, nooit echt zou doen. Ik heb nog nooit enige vorm van geweld tegen wie dan ook gebruikt, tenzij in mijn boeken en columns. ‘Ik ben een folteraar en een aanrander,’ schreef Reve, ‘zij het gelukkig niet in de vrije sector die leven heet, maar in mijn zelfgeschreven boeken’.»

HUMO Lees je nog altijd zoveel als vroeger?

BRUSSELMANS «Ja. En hoe meer ik lees, hoe meer ik besef je dat je minstens negen kutboeken moet doorploeteren om één goed boek te treffen.

»Een paar weken geleden heb ik na lange tijd weer eens een klap van de hamer gehad van een boek: ‘Utopia Avenue’ van David Mitchell. ’t Gaat over een rockband die begin jaren 60 opkomt in Londen: de leden komen een nog onbekende David Bowie tegen die op straat sigaretten schooit, en Brian Jones die zegt dat-ie ook in een groepje speelt. Nu ben ik dus, ondanks al de matige tot slechte boeken die ik dit jaar al gelezen heb, weer een paar maanden tevreden.

»Maar om op die ergernissen terug te komen: ik vind dat we hier in het Westen te veel consumeren. Zelf eet ik één keer per dag – dat is meer dan genoeg – en weeg ik 68 kilo, maar een groot deel van de bevolking eet te veel en is te dik. Ik meen het: een cultuur waarin je achthonderd merken yoghurt hebt, deugt niet. De oorlog in Oekraïne is daar een gevolg van. Wij westerlingen zijn slap geworden, dus die Poetin denkt: laat ik dat Westen gewoon inpalmen. Op het vlak van defensie stellen we natuurlijk ook twee keer niets voor. Waar staan we als die pipo straks ook Europese landen gaat aanvallen? Zonder de Amerikanen worden we simpelweg onder de voet gelopen.»

HUMO Wie had dat gedacht, Herman Brusselmans een militarist.

BRUSSELMANS «Niet per se een militarist, maar het leger heeft me altijd wel geïnteresseerd. Ik zeg weleens, slechts half bij wijze van grap: mocht ik geen schrijver zijn geworden, ik was kolonel geweest. Laatst zat ik in een Nederlandse talkshow over mijn jongste boekje te praten, ‘Problemen die er geen zijn’. De oorlog in Oekraïne was net begonnen, en naast me zat een gepensioneerde generaal, Mart de Kruif, ooit nog de bevelhebber van de Nederlandse landmacht. Ik was helemaal starstruck: shit, een heuse generaal! ‘Dag generaal,’ zei ik, waarop hij: ‘Nee nee, zeg maar Mart’. ‘Sorry, maar ik ga toch generaal blijven zeggen’.»

HUMO Je haren hadden eraf gemoeten als je beroepsmilitair was geworden.

BRUSSELMANS «Welja, dat is dus waarom ik geen kolonel geworden ben: ik vertikte het om naar de coiffeur te gaan.»

HUMO Wat zie jij als het hoogste lichamelijke genot?

BRUSSELMANS «Biefstuk-friet eten met een Fanta on the rocks erbij, in leuk gezelschap. Wat moet ik anders zeggen? Ik ga niet naar de sauna, laat me niet masseren en doe niet aan sport. Seks vind ik leuk, maar dat is door de jaren heen wat verminderd, omdat ik zo oud ben. En Lena is ook niet iemand die iedere dag van bil wil gaan, dus dat komt goed uit.»

HUMO In 1994 deed je ook al eens mee aan Tussen Hemel & Hel. Weet je nog wie je toen tot je favoriete onenightstand uitriep?

BRUSSELMANS «Marleen Gordts?»

HUMO Bijna goed: Bridget Fonda en Cindy Crawford.

BRUSSELMANS «Ah ja. Goeie keuze, al zijn het inmiddels natuurlijk allebei oude wijven die ze bij het grofvuil zouden moeten zetten. Nu kies ik een Vlaamse van 31, mijn favoriete leeftijd bij vrouwen: Sylvie Kreusch. Ten eerste: ik vind haar aantrekkelijk. Ten tweede: mijn vriendin vindt haar ook aantrekkelijk. En ten derde: ze is getalenteerd. We hebben onlangs een optreden van haar gezien in de Vooruit, of hoe die tent tegenwoordig ook mag heten, en daar was ze uitstekend. Ze kan zingen, ze kan bewegen, ze heeft een goeie band. En met ‘Walk Walk’ heb ik dagenlang in mijn kop gezeten. Ze droeg een lange jas tijdens dat optreden: zonder dat er bloot te zien was, was het toch heel erotisch en sexy.»

HUMO Dit nog. Weet je al of je eerstgeborene een jongen of een meisje wordt?

BRUSSELMANS «Begin volgende maand. Als het een jongen wordt, hebben we al een naam: Noud. Als het een meisje wordt trouwens ook.»

HUMO Mooi. Origineel ook.

BRUSSELMANS (grinnikt) «Bedankt.»

JINNIH BEELS

‘Letterlijk verslonden’

One-hundred-and-éééighty redenen om gemankeerd dartswonder en schepen voor Onderwijs en Jeugd in Antwerpen Jinnih Beels over haar geilste geneugten en genoeglijkste genietingen uit te horen, niet in de laatste plaats omdat het ons de gelegenheid biedt om eens ongestoord op het vers gerestaureerde Schoon Verdiep rond te neuzen. De moeite! Net als G.I. Jinnih’s antwoord op de vraag naar haar plat préféré.

JINNIH BEELS «Toen ik nog politiecommissaris was, toerde ik geregeld in een combi door de stad met mijn collega Marem. We hadden niet altijd de tijd om deftig te eten, en dus passeerden we weleens langs de drive-in van de McDonald’s of de Quick. Dan deden we een wedstrijdje: om het meest cheeseburgers eten. Hij heeft er ooit acht na elkaar verorberd, zelf ben ik gestrand bij vier (lacht). Erg om te zeggen, maar nu nog altijd vind ik dat er weinig boven een goeie cheeseburger gaat, of het moeten twéé goeie cheeseburgers zijn. Al ben ik – uiteraard – ook een groot liefhebber van de Indiase keuken, zoals ze die bijvoorbeeld in het nieuwe Antwerpse restaurant Curryosity serveren. Die geuren en smaken brengen me terug naar mijn prille jeugd in Calcutta.»

HUMO Welke voorstelling hebt u bij de hemel op aarde?

BEELS «Op onze huwelijksreis in Jordanië, dertien jaar geleden, zijn mijn echtgenoot en ik een paar dagen door de woestijn getrokken. De oorverdovende stilte en de volstrekte verlatenheid die ik daar ervoer, waren vreemd genoeg ontzettend troostrijk. Ik hunker ernaar om het nog eens opnieuw te beleven, maar voorlopig stel ik me meer dan tevreden met het gelukzalige gevoel dat me altijd overvalt bij een zomerse regenbui. De geur die dan vrijkomt, doet me terugdenken aan de keren dat ik met mijn neefjes en nichtjes in ons blootje door de straten van onze sloppenwijk rende, telkens wanneer het moesson was. En dat is niet een beetje regen zoals hier, hè? Het is een stortbad.»

HUMO Hebt u ooit in uw leven iets meegemaakt dat de hel op aarde benaderde?

BEELS «Het verlies van mijn moeder, op mijn 3de, was ongetwijfeld de grootste klap die ik ooit te verwerken heb gekregen. De hel op aarde, létterlijk. Al heb ik me ook intens ongelukkig gevoeld toen ik, na een verschil in visie met toenmalig Antwerps korpschef Serge Muyters – overigens één van de beste bazen die ik ooit heb gehad – naar Mechelen ben overgeplaatst. Niks tegen Mechelen en de Mechelaars, integendeel, maar voor mij was het erg zwaar om het korps waar ik mijn hele carrière had doorgebracht te moeten verlaten. Anderhalf jaar lang ben ik vervolgens iedere dag met lood in mijn schoenen opgestaan, en met tegenzin gaan werken. Al heb ik het nooit laten merken aan mijn omgeving – ik ben nu eenmaal van nature iemand die veel voor zichzelf houdt. Ik heb geen seconde geaarzeld toen ik de kans kreeg om terug te keren naar Antwerpen.»

HUMO Waar hebt u een hekel aan?

BEELS «Ego’s. Enfin, toch bij mensen die zich als gevolg van hun ego neerbuigend gedragen ten opzichte van anderen. Ik krijg er al mijn hele professionele leven mee te maken, in de politiek nog meer dan bij de politie, en het moet gezegd: ’t zijn vooral mannen die zich eraan bezondigen.

»Een graad erger nog zijn narcisten. Ik heb al met enkele narcisten gewerkt – vaak zaten ze op cruciale posities – en dat was telkens onwaarschijnlijk moeilijk. Narcisten hebben geen vrienden, hè? Ze hebben handlangers of prooien. En als je, zoals ik, geen handlanger bent en weigert om als prooi te dienen, dan krijg je problemen.»

HUMO Leest u graag?

BEELS «Zeer graag. De laatste jaren doe ik het uit tijdsgebrek wat minder, maar als tiener verslond ik boeken, letter- lijk.»

HUMO U meent het. Smaakten ze?

BEELS (lacht) «Ik was destijds geabonneerd op vijf of zes bibliotheken, en per bib leende ik om de maand vijf of zes boeken. Dus tel maar op.»

HUMO Wat las u?

BEELS «Vooral krimi’s, en af en toe ook stripverhalen zoals Suske & Wiske en Jommeke. Mijn vader vond dat allemaal maar niks: hij kwam dan met boeken als ‘De Bello Gallico’ van Caesar aanzetten, en vertelde me dat ik mijn zakgeld niet kreeg als ik ze niet las. 10, 11 jaar was ik: kun je ’t je voorstellen? En hij overhoorde me om zeker te zijn. Toen vond ik dat allemaal maar niks, maar nu ben ik er hem dankbaar voor: ik heb er een blijvende liefde voor de Griekse en Romeinse oudheid aan overgehouden.»

HUMO Wat is het laatste boek dat u gelezen hebt?

BEELS «‘Amerikanen’ van Steven de Foer. Aanrader, het geeft een heldere inkijk in hoe Amerikanen denken.»

HUMO Hoe denken ze?

BEELS «Heel anders dan wij, alleszins. Zo conservatief dat ze daar zijn! Neem nu hun zogenaamde recht op het dragen van een wapen, helemaal zelf geïnterpreteerd trouwens, want dat staat niet letterlijk in de grondwet. Het ene schooldrama na het andere, en toch staat het niet ter discussie!

»Ik ben twintig jaar bij de politie geweest, en als ik een late dienst had gehad, mocht ik mijn wapen mee naar huis nemen. Ik heb me daar altijd ongemakkelijk bij gevoeld, zeker toen ik een kind in huis had. Ook al had ik een Glock die je op slot kon draaien, en stopte ik ’m thuis in een kluis. Maar in Amerika vinden veel mensen dat dus de normaalste zaak van de wereld: bizar.

»Hoelang is de Amerikaanse verkiezingsnacht alweer geleden, twee jaar? Ik heb die thuis van a tot z zitten volgen, tot ’s morgens vroeg. ‘Jij bent zot,’ zei mijn echtgenoot, maar ik probeer nu al zes jaar te begrijpen hoe mensen op iemand als Donald Trump kunnen stemmen; waarom ze ervan overtuigd zijn dat die man het beste met hen voorheeft. Niet dat ik het antwoord gevonden heb: het blijft voor mij onbegrijpelijk.»

HUMO U windt zich op.

BEELS «Zo ben ik nu eenmaal.

»Toen mijn man met mij wilde trouwen, nam mijn vader hem apart: ‘Ben je zeker dat je de hand van mijn dochter wilt? Ze is zoals een tropische orkaan: ze raast over je heen, en achteraf weet je niet wat je is overkomen.’ ‘Ik dacht destijds dat hij aan het zeveren was,’ zei mijn echtgenoot een tijdje terug. ‘Maar inmiddels begrijp ik precies wat hij bedoelde.’ (lacht)»

HUMO Wat is voor u het hoogste op artistiek gebied?

BEELS «Ik hou van alle soorten kunst, maar ik ben met name geïnteresseerd in architectuur, in mooie gebouwen.»

HUMO Dan zit u hier op uw plaats.

BEELS «Ja, hè? En binnenkort opent ook het KMSKA weer de deuren: een prachtig monument, dat de stad allure geeft. Maar het mooiste gebouw dat ik ooit met eigen ogen heb gezien, is toch de Taj Mahal. Ik ben er twee keer geweest: één keer overdag en één keer bij maanlicht, toen het veel minder druk was. Om dan de koelte van dat marmer te voelen: onvergetelijk.»

HUMO Hoe bent u op lichamelijk vlak naar het nirwana te voeren?

BEELS «Ik kan ontzettend genieten van het soort fysieke afzien waarbij je geest en lichaam op den duur één worden.»

HUMO U doelt op uw deelname aan ‘BV Darts’?

BEELS (lacht) «Nee, op de Dodentocht, bijvoorbeeld. Twee keer heb ik die 100 kilometer gewandeld, en binnenkort (op 12 augustus, red.) doe ik het nog eens. Je verlegt dan echt je grenzen, hè? ‘Wat ben ik hier in godsnaam aan het doen?’ vraag je je meermaals af, maar het gevoel dat je krijgt zodra je de eindmeet hebt overschreden, benadert een delirium.

»Wat voor ‘BV Darts’ geldt, geldt ook voor de Dodentocht: ik kan moeilijk nee zeggen tegen een uitdaging. Als jij me straks vraagt of ik zin heb om met jou de Mount Everest te beklimmen, dan zeg ik zonder nadenken ja. Ook al kan ik niet klimmen, zie ik op tegen de ontberingen en heb ik hoogtevrees.»

HUMO Welke stoere hunk – niet uw echtgenoot, bedoel ik – mag boven aan de top op u wachten?

BEELS «Ik twijfel tussen twee mannen: Kevin Costner en Idris Elba. Met de films van Kevin Costner ben ik opgegroeid, en Idris Elba speelde een uitstekende rol in ‘Luther’, één van de betere Britse misdaadreeksen. ’t Zijn bovendien allebei knappe venten, al vrees ik dat ze dik zullen tegenvallen in het echt. Ik zie er op tv ook beter uit, omdat ik dan geschminkt ben.

»Ha, weet je wie er ook nog bij mag? Javier Bardem. Minder knap dan die andere twee misschien, maar ook hij is een grote man die kracht uitstraalt.»

HUMO Is dat…

BEELS «…mijn type? Mijn echtgenoot is dokwerker geweest: ik vermoed dus van wel.»

ARNOUT HAUBEN

‘Een rijdende glasbak’

Arnout Hauben is er de man niet naar om naast zijn wandelschoenen (maatje 44) te lopen, al hadden we er zeker begrip voor gehad: met ‘Dwars door de Lage Landen’ wist hij het voorbije tv-seizoen voor het eerst ook in Nederland een kijkcijferhit van heb ik jou daar binnen te hengelen. En nog altijd niet gelukkig, mevrouw!

ARNOUT HAUBEN «Het idee van ‘Nu ben ik gelukkig,’ ik verlang daar niet per se naar. Niks meer hebben om voor te vechten of naar te streven: dat moet toch tergend saai zijn? ‘’t Is in het streven dat het ware heluk zit,’ zeggen oude West-Vlaamse boeren weleens wanneer ze peinzend in de verte turen: zo zie ik dat ook. Mijn dagelijkse leven en mijn werk zo goed mogelijk probéren te krijgen, dat is voor mij de hemel op aarde. Het uiteindelijke resultaat is van ondergeschikt belang.

»Helaas gebeurt het weleens dat het streven naar geluk dermate wordt bemoeilijkt dat je er óngelukkig van wordt. Neem nu al die sms’jes, mails en WhatsApp-berichten waarmee je tegenwoordig wordt bestookt: op den duur word je er toch helemaal gek van? Die constante bereikbaarheid is voor mij de hel op aarde. Ik kan die overvloed tijdens het jaar simpelweg niet de baas, waardoor ik het in de zomervakanties moet zien op te lossen: dan pas zie ik hoeveel mensen ik ongewild heb geschoffeerd door niet, te laat of halfslachtig te antwoorden. Ik heb dan altijd veel brokken te lijmen.»

HUMO Nog meer spijkers op de weg naar het geluk?

HAUBEN «Ja: vergaderingen. Denken en praten is goed, maar je kunt ook overdrijven. Uiteindelijk is het toch niet de bedoeling om eindeloze enerzijds-anderzijdsdiscussies over een idee te voeren, maar om het uit te werken?»

HUMO Ergert je naaste omgeving zich ook weleens aan jou?

HAUBEN «Mijn vrouw en mijn collega’s ergeren zich soms aan mijn neiging om plannen te saboteren, om er een vijs of twee uit los te draaien zodat ze wat beginnen te rammelen. Het punt is: ik gruwel van het soort vakantie, of programma, waarbij je eerst naar het lang op voorhand geboekte hotel in Italië rijdt, om er de volgende ochtend aan de geplande fietstocht te beginnen. Veel mensen worden daar rustig van, ik juist onrustig. Ik wil kunnen improviseren: ergens op de wilde boef een zijpad inslaan en per ongeluk in een volkscafé belanden waar ik een goed gesprek heb met een stamgast.»

HUMO Neem je een stapeltje boeken mee wanneer je op vakantie gaat?

HAUBEN «Ja, al lees ik paradoxaal genoeg meer tijdens het jaar, wanneer ik er eigenlijk minder tijd voor heb. Door de wet van de communicerende vaten is mijn vakantielectuur doorgaans ook wat zwaarder dan wat ik de rest van het jaar lees: wanneer de druk laag is, mag ik ’m graag wat opvoeren met een taaie Russische klassieker à la ‘Oorlog en vrede’ van Tolstoj – die mag deze zomer mee. Ik zal er me nu wel helemaal alleen moeten zien door te worstelen (grinnikt).»

HUMO Hoe bedoel je?

HAUBEN «Vroeger, toen onze kinderen nog klein waren, ging ik vaak met mijn collega Mik Cops op vakantie: we lazen dan steevast gelijktijdig dezelfde pil. Zo wist je dat je niet als enige aan het spartelen was in ‘Misdaad en straf’, én kon je er ’s avonds nog eens over napraten onder het genot van een lokaal wijntje.»

HUMO Dank voor het bruggetje. Drink je graag?

HAUBEN «Ja. Het laatste halfjaar ben ik wel wat op de rem gaan staan, maar op onze wandeltochten wordt doorgaans behoorlijk wat geboemeld. Serieus, mochten we tijdens de opnames van ‘Dwars door de Lage Landen’ of ‘Weg naar Compostela’ een rijdende glasbak hebben meegezeuld, hij zou op het einde méér dan overvol hebben gezeten. Maar een beetje drank hoort erbij, hè? Niet alleen is het een heerlijke viering van het leven en van de vriendschap, het is ook een stukje erfgoed. In Frankrijk stap je door de wijngaarden en drink je wijn, in België wandel je voorbij abdijen en drink je trappisten en streekbieren.»

HUMO Wat eet je daar het liefst bij?

HAUBEN «Simpele kost. Steak, een halve kip, een goeie garnaalkroket. Meer hoeft het voor mij niet te zijn.

»Toen corona wat ging liggen, ben ik met mijn vrienden in enkele goeie Brusselse restaurants gaan eten – ieder weekend trakteerde één van ons. Toen het mijn beurt was, reserveerde ik bij een steakrestaurant dat ik nog kende uit mijn studententijd, maar waar ik sindsdien niet meer geweest was: La Paix, aan het slachthuis van Anderlecht. Geen goed idee: het bleek een tweesterrenrestaurant te zijn geworden, met een voiturier en al. Dat begon daar al met een drankje van kreeft en koffie, en met viseitjes die van de andere kant van de wereld kwamen: allemaal zeer exquis, maar ik zat te denken: dju, ik had eigenlijk zin in een deftige steak.

»Dit mag je overigens ook nog bij mijn ergernissen zetten: de overdreven aandacht voor alles wat met eten te maken heeft. Eten is de nieuwe religie, koks zijn de nieuwe halfgoden: ik zie dat als de veruitwendiging van een innerlijke leegte.»

HUMO Je lijkt me een gelijkmoedig mens, maar ben je ook ooit diep ongelukkig geweest?

HAUBEN «Ja: aan het eind van het vijfde middelbaar. Ik was een langharige rebel in die tijd, en aangezien ik glansrijk en over de hele lijn gebuisd was, moest ik van school en van studierichting veranderen. Alle volwassenen in mijn leven vroegen zich hoofdschuddend af: ‘Wat moet er toch van die jongen worden?’»

HUMO Hoe kwam het dat je zo glansrijk gebuisd was?

HAUBEN «Ik was wispelturig, meer bezig met de jeugdbeweging en mijn gitaar dan met mijn studie. Dan krijg je op een gegeven moment het deksel op de neus, hè? Een shock hoor, om met de staart tussen de benen al mijn vrienden op het internaat achter te laten en op een nieuwe school te moeten aarden. Geen leuke periode, maar ik heb ze doorstaan.»

HUMO Ben je een kunstliefhebber?

HAUBEN «Ik moet: mijn vrouw (Mieke Vandenbulcke, red.) schildert (lacht).

»Met De chinezen (zijn productiehuis, red.) hebben we het voorbije jaar intens samengewerkt met het KMSKA, dat in september weer de deuren opent na elf jaar renovatie. We hebben heel wat filmpjes en visuals gemaakt in de marge van een aantal kunstwerken. Normaal ga je van schilderij naar schilderij in een museum, maar nu heb ik eens de gelegenheid gehad om een jaar lang bij enkele werken stil te staan. Zo heb ik bijvoorbeeld pas echt ontdekt hoe goed Rik Wouters was. Niet dat ik me met hem wil vergelijken, maar hij deed iets op zijn doeken wat ik met mijn programma’s ook probeer te doen: de alledaagsheid naar een hoger niveau tillen. Ken je dat schilderij van hem, ‘De strijkster’? ’t Is het soort snapshot waar onze smartphones tegenwoordig vol mee staan: een vrouw – in dit geval: Riks echtgenote Nel – die aan het strijken is en je recht aankijkt. Eenvoudiger kan niet, maar door de manier waarop hij het heeft geschilderd, met die fenomenale lichtwerking, wordt het een bijna verheven tafereeltje.»

HUMO Wat beschouw je op lichamelijk gebied als je-van-het?

HAUBEN «Twee dingen. Ten eerste: alles wat met glijden of gewichtloosheid te maken heeft, zoals skiën, skaten of surfen. Of, tijdens het volleyballen, een seconde in de lucht hangen alvorens de perfecte smash te plaatsen. En ten tweede: endurance, iets net zo lang blijven volhouden tot je door een muur breekt en in trance raakt. Het overkomt me altijd wanneer ik lange afstanden wandel: na een paar dagen ga je door de pijngrens en vind je een cadans die je het gevoel geeft dat je benen je kunnen brengen naar waar je maar wilt. Een bijzondere, zeer aangename sensatie.»

HUMO Ik mis de lichamelijke liefde in je betoog.

HAUBEN «Glijden en endurance kun je ook in die context zien, hè? (grijnst)»

HUMO Kom maar op dan met die favoriete onenightstand!

HAUBEN «Doe mij maar Zuhal Demir. Al mag Annelies Verlinden ook.»

HUMO Wat heb jij met vrouwelijke politici?

HAUBEN «Niets specifieks. Ik vind verbale strijdvaardigheid gewoon aantrekkelijk in een vrouw. En verbaal strijdvaardig zijn die twee zonder enige twijfel. Inhoudelijk weet ik niet of het altijd zal matchen, maar dat deert niet tijdens een onenightstand.»

HUMO Wie van de twee draagt je voorkeur weg?

HAUBEN «Toch Zuhal Demir.»

HUMO De juiste partij?

HAUBEN «De juiste haarkleur vooral: ik val op brunettes.»