Leonard Cohen - Old Ideas
De stem van de schoonvader van Rufus Wainwright is meer dan ooit een oceaandiep parlando, gelooid in nicotine en oude wijn: veeleer dan zingen is het zuchten en steunen, en hier en daar zelfs reutelen.
Elke tekst giet hij je oor in alsof het een lang vergeten maar nu voor het eerst geopenbaard geheim betreft. Verrassingen moet je van een muzikaal conservatieve dichter op leeftijd niet verwachten - de kans is gering dat Lenny the Lion ooit nog techno of speedmetal aflevert.
De melodieën op ‘Old Ideas’ zijn simpel, veelal repetitief, soms zelfs monotoon. En toch beklijven ze - iets aan de combinatie van Cohens bariton en meer bluesy dan folky patronen veroorzaakt een lichte trance waarin het aangenaam toeven is.
Hoogtepunten zijn er niet, dieptepunten evenmin. Zoals ook op de laatste Cohen-tournees bleek, is fingerpicking – ooit zijn forte – geen optie meer. Heel even, op ‘Darkness’, tokkelt hij nog iets dat vaagweg herinnert aan de arrangementen van zijn folkplaten (al was wat hij deed altijd méér dan folk).
Een eervolle vermelding voor de muzen die zijn oudtestamentisch gebrom counteren met engelachtige backings: The Webb Sisters, Jennifer Warnes en Sharon Robinson geven een masterclass in subtiele zanglijnen.
Van de sombere besognes over The Future, die op de gelijknamige plaat uit 1992 nog schering en inslag waren, hier geen spoor. Als deze teksten een graadmeter zijn, heeft de Bard ook op hoge leeftijd nog een turbulent liefdesleven: ‘Show me the place / Where you want your slave to go’ heet het in 'Show Me the Place', en in ‘Different Sides’ verzucht hij: ‘You want to change the way I make love / But I want to leave it alone’.
Cohen is straks achtenzeventig, maar als iemand op die leeftijd stomende seks verdient, dan hij wel. Om zijn kompaan Dylan te parafraseren: may he stay forever young.
