Les Fantômes d’Ismaël

Alleen Cotillard raakt de gevoelige snaar.

undefined

Een doodgewaande vrouw die na 20 jaar opnieuw opduikt, muziek die herinneringen oproept aan Bernard Herrmann, een dame die – net zoals één van de personages uit ‘Vertigo’ – Carlotta heet: ‘Les fantômes d’Ismaël’, de openingsfilm van het filmfestival van Cannes, blijkt een intrigerende hommage aan Hitchcock. Althans in het eerste halfuur: na de terugkeer van Carlotta verandert de film achtereenvolgens in een Kammerspiel waarin de acteurs bewust dialogen uit stationsromannetjes lijken te citeren (‘Ik wilde weg, mijn leven verscheuren...’ ‘Neen, neen, het is míjn leven dat je verscheurde!’), in een melodrama en in een halve klucht. Sommigen – zij die graag de termen ‘postmodern’ en ‘metatekstueel’ bezigen – zullen die door regisseur Arnaud Desplechin gehanteerde potpourri van stijlen en realiteitsniveaus wellicht hyperinteressant vinden, maar deze jongen keek ernaar zoals een koe naar een onweer kijkt. Al dient gezegd dat de koe, bij het zien van die full frontal van Marion Cotillard, vergenoegd begon te loeien.