Les Misérables
Met musicals hebben wij het sowieso altijd een beetje lastig: telkens als iemand om één of andere reden losbarst in een lied, overvalt ons de lust om onze handen als een toeter rond onze lippen te plaatsen en ‘Doe eens normaal!’ naar het scherm te roepen.
Maar ‘Les Misérables’ ervoeren we als een regelrechte verschrikking: de zangpartijen klinken zo bescheten dat we als aan de grond genageld stonden. De doem van ‘Les Misérables’ – treffende titel – werd zonder twijfel ingeluid toen regisseur Tom Hooper (van het anders wel voortreffelijke ‘The King’s Speech’) zijn acteurs gelastte om de zowat vijftig songs live voor de camera ten gehore te brengen.
Bedoeling was de zangstukken de allure van een echt concert te geven, en de acteurs de vrijheid te schenken om, mochten ze daar in de emotie van het moment behoefte aan hebben, de noten extra lang te laten trillen.
Helaas belcantokaas: hierdoor wordt net pijnlijk duidelijk dat de acteurs zonder één uitzondering zo vals als geconstipeerde katten staan te kwelen. Het valt moeilijk te beschrijven welke sensatie er door ons heen trok op het moment dat Russell Crowe inviel (‘En ik ben Javert!/Vergeet mijn naam niet!’): laten we het houden op een mix tussen verbijstering, plaatsvervangende schaamte en een enorme lachkramp.
Hugh Jackman brengt het er als de voortvluchtige Jean Valjean niet veel beter van af, maar de Trofee van de Pijnlijkst Gekrulde Tenen gaat naar Anne Hathaway, die tijdens ‘I Dreamed A Dream’ met zoveel overdreven pathos de toonladders beklimt dat alle honden binnen een straal van vijf kilometer van de Kinepolis het spontaan op een gepijnigd janken zetten. Nu weten we hoe Kapitein Haddock zich voelde toen Bianca Castafiore ‘m van katoen gaf.
Bekijk de trailer:
