Les Nuits Botanique: Nadine Shah (Botanique)
Het was al gedaan voor de klok halfnegen had geslagen. Het was kort. Het was uitstekend.
Nadine Shahs favoriete geluid is Istanbul: in de verte een oproep tot het gebed, het rumoer van de massa rondom haar, claxonnerende auto's ook in surround. Misschien zit alles vanavond goed in Shahs hoofd omdat ze in de aanloop naar haar concert is gaan wandelen op de Haachtsesteenweg.
Misschien heeft ze in dat Brusselse stuk Klein-Anatolië een paar Istanbulachtige geluiden kunnen sprokkelen. Ze is met haar groep alleszins in bloedvorm - en tussen de songs in zeer welgemutst - terwijl ze eigenlijk kwaad zou moeten zijn: ze moet er al om halfacht aan beginnen, en een deel van haar publiek is daardoor gewoon te laat. Istanbul is op de wereldkaart omzeggens de middenstip tussen de twee landen van herkomst van Shahs ouders.
Met haar Noorse moeder en Pakistaanse vader groeit ze op in Noord-Engeland, in een huis met zicht op zee, niet ver van Newcastle. Ze gaat als enige niet naar school in het dorp zelf, en is later als enige binnen de plaatselijke muzieksien van Newcastle into trage, theatrale postpunk terwijl de rest snelle, zenuwachtige artpop speelt. Daarna komt Londen. Eén grote fout heeft ze gemaakt: haar debuut 'Love your dum and mad' dopen. Aan mijn hoofd geen jeux de mots! Voor het overige totnogtoe overal vlot verkeer.
Haar debuut is bedacht van achter de piano, de recente opvolger 'Fast food' vanuit de gitaar. De platen leveren lovende kritieken op. En vergelijkingen. Marianne Faithfull bijvoorbeeld: ook een alt, ook uit Engeland. Polly Harvey ook: treedt van de zomer evenmin in fluokledij op Tomorrowland op. Nick Cave nog: okee, de videoclip van 'Fool', die is inderdaad gepikt van die van Caves 'Fifteen feet of pure white snow'. De clip van Shah is wel grappiger. En ze aanroept op haar platen nergens de Heer, er verdwaalt bij haar geen uitgemergeld en achtergelaten circuspaard in de bijbelse regen, ze wil met de naam die ze aan haar tweede cd geeft geen ode brengen aan een dood geboren tweelingbroer van Elvis Aaron Presley. Ik bedoel maar: Nadine Shah staat op eigen benen. Zelfs de intro die we horen als het podium nog leeg is, is van haar: 'And there was nothing else to do / but fall in love'. En dan zijn al die songs daar, en ze zijn met negen of tien, terwijl ik er dubbel zoveel had gewild. 'Living' en 'Fast food' komen nog zachtjes. Ik ben totaal vergeten in welke song drie wonderlijke, in verschillende grijstinten klinkende gitaren, een bas en een drum eventjes en zeer plots heel veel machtig lawaai maken. Dat ik zoiets vergeet is een zeer goed teken. Het beste zit in de tweede ronde van deze 800 meter. 'Aching bones' doet aan de sfeer van 'Angel' van Massive Attack denken, de bas aan Death In Vegas, het gehamer op de toetsen van Shah zelf heeft iets - een ietsiepietsieachtig iets - van Nick Cave als hij zich kwaad maakt aan de piano. 'To be a young man' is een door Shah opgetekend verhaal van een uitgebluste oude man: 'Now we're stuck in nine to fives / A monotonous routine / And any hope we had / seems distant and obscene'. 'Runaway' had voluit 'Runaway to your whore' kunnen heten. Een vrouw van middelbare leeftijd ziet de kinderen voor goed het huis uit gaan en weet dat haar man ondertussen een ander heeft: 'Don't worry I won't tell the children / As if I would want them to know / Of the man you have become / Of the places you go'. Als de song erop zit verdwijnt de Diamanda Galasblik onmiddellijk van Shahs gelaat. Ze steekt lachend een glas wijn omhoog en zegt 'Santé'. Olala! De wereldsingle 'Fool' - nog geen 70.000 keer aangeklikt op Youtube, we hadden al lang boven de 2 miljoen moeten zitten - sluit in pracht af.
Tentje in de Botanique had ook al vier songs lang Marquee van Pukkelpop Later Op De Avond moeten zijn. Als u nog aan Shah moet beginnen, het is hier onderaan op de site langs Arriba en 'Fool'. Spreek trouwens uit: Nédine. (kt) wijst u verder de weg. Het is nog volop licht buiten als het gedaan is. Er spelen nog kinderen in de Schaarbeekse speeltuinen. Daarna regent het weer. Nadine Shah was blij met de regen, die haar aan Engeland deed denken, zei ze. Op de terugweg naar mijn huisje in de voorstad heb ik de blues gehoord, nota bene op de dag dat B.B. King doodging. The thrill's not gone at all.
