Les Nuits Botanique: The Soft Moon (Botanique)
Wie zei ook alweer dat Les Nuits Botanique gezellig zullen zijn of dat ze niét zullen zijn? Precies: niemand. Vandaar dat The Soft Moon zondagavond een vrijgeleide kreeg om u en ons eraan te herinneren dat we als wrakhout op een woeste zee drijven, dat geluk slechts een wak lichtje aan de inktzwarte einder is, en dat het leven één lange aanloop is naar een duik in de diepste afgrond. Fun!
Tegen Humo benadrukte opperhoofd Luis Vasquez ooit dat zijn songs allerminst gratuite stijloefeningen zijn - lees: geslaagde pogingen om de klanken en feel van de vroege eighties in een nieuwerwetse mal te gieten -, maar dat hij z'n machines gewoon rechtstreeks in z'n hartspier plugt. 'The Soft Moon', 'Zeros' en het nagelnieuwe 'Deeper' bevatten dan ook ijselijke hartenkreten, maar ze zitten wél verpakt in een halve meter gewapend beton - ritmes die twijfelen tussen tribale folklore uit het dichtsbijzijnde oerwoud, pneumatische dreunen uit de electronic body music of opgevoerde krautrock; respectievelijk kale en lyrisch jankende Joy Division-en The Cure-gitaren en ongezond reutelende synths à la Suicide; met galm en distortion gecamoufleerde zangpartijen.
Kortom: 't strekt tot aanbeveling een luchtdrukhamer in de buurt te houden als u tot de wakke kern wil doordringen. In zijn teksten perst Vasquez dan weer de wereldbeschouwing van Schopenhauer in een handzame telexvorm, zodat ze netjes op de rand van een reddingsboei passen, of op de pennenzak van een puberale Schwärmer: 'Feel like I'm dying inside / I feel so shallow inside / I feel so empty inside / Why am I alive?', zo klinkt het in 'Feel'.
In de Grand Salon van de Botanique trok Vasquez, bijgestaan door een bassist en een drummer, een beroete betonnen bunker op: de deur mocht op een kier voor het even nijdige als claustrofobische 'Black', en even later weer voor het behoorlijk fantastische 'Circles', maar de rest van het optreden bleef ze potdicht. Alleen wie de juiste login kende, kon zich laten meeslepen door de hartverscheurende schoonheid van pakweg 'Desertion' en 'Far'; zoniet diende men genoegen te nemen met weliswaar opwindende mokerslagen tegen de slapen, terwijl Vasquez en de zijnen met een rotvaart richting afgrond sjeesden.
Wie daar zoals wij het fantastische 'Breathe The Fire' had verwacht, de springschans waarmee The Soft Moon zichzelf met een elegante boog in de diepte zou storten, was eraan voor de moeite: 'Deeper' hamerde tochthonden rondom de bunkerdeur en doofde aldus de allerlaatste gloor.
Nog in Humo vertelde drummer Keven Tecon dat The Soft Moon z'n luisteraars in de eerste plaats wil hypnotiseren, zodat ze kunnen uitloggen uit de alledaagsheid - uit de schare fans die na het concert kamerbreed glimlachend stond te dringen aan de merchandisingstand zouden we graag besluiten dat het qua hypnose behoorlijk in de sacoche was. Maar wil iemand ons eens komen uitleggen waarom wij al de hele voormiddag mistroostig uit het raam zitten te staren?
