Les Nuits Botanique: Tobias Jesso Jr.

Goonies never say die. Geen idee of Tobias Jesso Jr. het motto uit de Goonies-film in gedachten had, toen hij een titel verzon voor zijn debuutplaat, maar het had perfect gekund: toen hij de liedjes schreef die hij vanavond in de Botanique ten gehore bracht, had een auto ‘m van zijn fiets gevlamd, was hij zijn lief kwijt én zijn songschrijverscarrière in L.A., en was er kanker vastgesteld bij zijn moeder.

Maar goonies geven dus nooit op, en vanavond stond de jonge Canadees toch maar mooi voor een volle zaal een concert te spelen waarin hij precies de juiste balans wist te vinden tussen basic vakmanschap, ongefilterde emotie en nonchalante goofiness. Géén muzikaal vuurwerk waar je bek bij openvalt, en al helemaal niet cutting edge. Wél een bescheiden triomf van tijdloos mooie ballades en achteloos rondgestrooide klasse op die halve vierkante meter achter zijn piano - oké, een héle vierkante meter, met die lange benen van ‘m.

De setting

… was intiem en perfect. Een sfeervol Grand Salon, zonder podium, met rood tapijt, een zittend publiek, en een fameuze collectie instrumenten op de achtergrond. Tobias in zijn uppie aan de piano, of - drie songs lang - op akoestische gitaar, op nauwelijks twee meter van zijn fans.

De artiest

Witte sneakers, trui, warrig krullenkapsel, strakke zwarte jeans. Net zo lang als Thurston Moore van Sonic Youth. Véél zelfrelativering: ‘I’m gonna pull up my pants, hang on,’klonk het nog voor hij zijn eerste song inzette. ‘My mom would not approve.’ Of: ‘Ignore the similar strumming pattern. It’s a different song’, over de intro van ‘Tell the Truth’. Tussen de nummers door diste Tobias gretig anekdotes op over hoe ze ontstaan waren en waarom ze al dan niet op de plaat terechtkwamen. We hoorden openhartigheid over zijn beperkte gitaartechniek (‘I forgot most of it’), een paar valse starts, en af en toe een vleugje balorigheid: ‘Why can’t you just love me? You just farted, that’s why’ gekscheerde hij toen de ‘Without You’ eerst even de mist inging. Een scherp, maar welkom contrast met al dat pijnlijk oprechte hartzeer in zijn liedjes.

De liedjes

Met enkel piano of akoestische gitaar klonken Tobias’ songs vanavond nog weerlozer dan op zijn plaat, maar misschien kwamen liedjes als ‘Bad Words’ en ‘Tell the Truth’ vanavond net daarom stukken beter uit de verf. Ook straf: het besef dat we niet meer spontaan aan Randy Newman, Elton John en Harry Nilsson moesten denken, wanneer ‘Just a Dream’, ‘Hollywood’ (met zijn perfect getimede stiltes), en héérlijke versies van ‘Without You’ en ‘How Could You Babe’ de revue passeerden: in de Botanique klonken ze stuk voor stuk helemààl als zijn liedjes.

En wanneer er tijdens ‘Can’t Stop Thinking about You’ toch nog duidelijke echo’s van het Cheers-kenwijsje uit de nok van Le Grand Salon terugkaatsten, riep dat alleen maar toepasselijke beelden op: een leeg café net na sluitingstijd - het zitje van de barkruk van Norm is nog warm - waar de barman zwijgend glazen staat af te drogen, en een jonge pianist zijn vingers aarzelend over de toetsen laat dwalen, in een vertwijfelde poging om zijn gebroken hart een stem te geven.

De verrassingen

Twee covers, één nieuw liedje. Opener ‘Thirteen’ (van Big Star) bleek Tobias op het lijf geschreven. ‘Won’t you let me walk you home from school? / Won’t you let me meet you at the pool?’ - we hebben die regels zelden zo juist horen zingen als vanavond.

Als eerste ‘bis’ (Tobias had niet de moeite genomen om van het podium te verdwijnen) kregen we evergreen ‘Georgia On My Mind’ (het bekendst in de versie van Ray Charles) opgediend, en als tweede (echte) toegift het nieuwe ‘Mother of Mine’, ‘a song I wrote about my mom and me and growing up and all that stuff’.

Het hoogtepunt

We twijfelen tussen ‘True Love’ - waarom de producers deze song niet op ‘Goon’ wilden, is een van de grote raadselen van deze tijd - en hoe Tobias hees en Lennonesk ‘There’s nothing out there’ de muisstille zaal incroonde in ‘Without You’. Belachelijk mooi.

Het moment

Tobias die aan het eind van ‘Hollywood’ half proestend de blazers van de studioversie imiteerde. Aandoenlijk, licht hilarisch, een tikje bizar.

Het publiek

… hing aan zijn lippen. ‘Don’t expect anyone to cheer, they just clap and you play the next song’, had Tobias’ manager voorspeld, maar de goonies bleek stukken enthousiaster dan verwacht. Beetje jammer alleen dat we met z’n allen uiteindelijk toch niet ingingen op zijn uitnodiging om massaal ‘Hoooooow could yoooouuuuu baaaaaaaaabe!!!!’ mee te kelen.

Quote

‘I’ve been told my shows are really rock’n’roll. Anything can happen all the time.’ Tobias in full-blown zelfspot-modus, nadat zijn tourmanager tijdens het bijna transparante ‘The Wait’ iets onduidelijks was komen doen op het podium.

Tweet

De setlist

‘Thirteen’ (Big Star-cover)

‘Can We Still Be Friends’

‘Bad Words’

‘True Love’

‘The Wait’

‘Tell The Truth’

‘Just A Dream’

‘Hollywood’

‘Without You’

‘Can’t Stop Thinking About You’

‘Georgia On My Mind’ (cover)

‘How Could You Babe’

‘Mother Of Mine’