Lezers over de getuigenis van Delphine Lecompte: 'Ik ben blij dat jij die schijn hebt verscheurd. Ik durf nog niet, maar jouw moed inspireert’

‘Ik zal niemand bedanken voor de empathie en het mededogen, als ik empathie en mededogen zou ontvangen na dit artikel. Misschien spuw ik zelfs in het gezicht van de personen die zich inbeelden dat ze mij een hart onder de riem moeten steken.’ Zo sprak onze huisdichteres Delphine Lecompte in haar getuigenis over seksueel misbruik in de psychiatrie, maar dat weerhield jullie er niet van om te reageren en toch een moedige poging te wagen om dat hart onder die riem te steken.

Wat ben je moedig, lieve Delphine, en wat heb ik bewondering voor je

Lieve, lieve Delphine, met tranen in de ogen heb ik jouw relaas in Humo 4252 gelezen. Over hoe iemand, die niet alleen een machtspositie maar ook een vertrouwenspositie inneemt, zo gruwelijk misbruik maakt van kwetsbare, fragiele wezens. Hen het gevoel geeft dat ze dat verdienen, dat ze er zelf om gevraagd hebben.

Wat ben je moedig, lieve Delphine, en wat heb ik bewondering voor je. Je weet dat je veel steunberichten zult krijgen, maar evengoed staan er ongetwijfeld minder goedgezinde individuen klaar om een hoop stront over jou uit te kieperen, zoals altijd wanneer iemand de moed heeft om met een verhaal over onrecht en machtsmisbruik naar buiten te komen.

Mensen lezen dat niet graag. Ze houden het liever bij misselijkmakende Instagramquotes die de flinterdunne schijn moeten ophouden. Lieve Delphine, ik ben blij dat jij met twee handen die schijn aan repen hebt gescheurd. Ik durf nog niet. Maar jouw moed inspireert. Dank je wel.

Ellen, Ranst.

Ook in de gehandicaptenzorg is er veel misbruik

Niet alleen in de psychiatrie, maar ook in de gehandicap­tenzorg komt seksueel misbruik voor, zoals ik zelf heb kunnen vaststellen toen ik daar werkte.

Wat te denken van een dokter die werkte bij een instituut voor gehandicapten in Hasselt en een jong meisje met hersenverlamming misbruikte in het minibusje van de instelling, waarna hij doodleuk zei: ‘Jij kunt toch aan niemand vertellen wat ik met jou doe.’ Of wat te denken van een 50-jarige opvoedster uit Sint-Truiden die de zindelijkheid oefende met een mentaal gehandicapte jongeman, en hem elke middag als seksspeeltje gebruikt in de badkamer. Of van misbruik van mensen met een zware mentale of fysieke beperking tijdens zomerkampen? Het wordt tijd dat die sector doorgelicht wordt. Helaas kunnen veel slachtoffers niet voor zichzelf opkomen.

C.M., Beringen.

Ik wil je bedanken, Delphine, omdat ik zoveel zaken herken in je moedige getuigenis

Lieve Delphine, prachtige moedige vrouw! Ik heb net je schrijnende artikel in Humo 4252 gelezen, en het spijt me zo dat jou dat moest overkomen.

Twee weken geleden heb ik na 25 jaar zwijgen ook mijn grootste geheim openbaar gemaakt. Weliswaar op een avond dat ik mezelf voor de zoveelste keer te veel verloren had in de drank. De serie ‘Twee zomers’ op Eén was voor mij de druppel.

Ik wil je bedanken, omdat ik zoveel zaken herken in je moedige getuigenis, en vooral wat de gevolgen ervan zijn. Voor de eerste keer in mijn leven voel ik me begrepen, of minder abnormaal.

Ik lig al zo lang in de knoop met de manier waarop ik mijn leven geleid heb na die verschrikkelijke nacht en ochtend. Mijn eigenwaarde is weg en hoe hard ik ook probeer om mezelf graag te zien, dat lijkt een verloren missie. Het is een strijd waarvan ik zelf niet weet of ik hem ooit zal winnen.

Alsnog ben ik je dankbaar. Sinds ik een eerste glimp van jou op tv zag, was ik fan van je uitgesproken onverbloemde taal, je gedichten, je gevatte opmerkingen en je humor. Al weten we dat dat laatste vooral een middel is om de pijn te verzachten. Dikke knuffel.

L., Knesselare.

Ik ben al jaren gedegouteerd over wat ik als jobstudente heb gezien

Dank u wel, Delphine Lecompte, voor uw getuigenis over misbruik in de psychiatrie in Humo 4252. Ik ben al jaren gedegouteerd over wat ik als jobstudente op een psychiatrische afdeling heb gezien.

De nachtverpleegkundige was getuige geweest van een verkrachting van een kwetsbare oudere dame die amper verbaal kon communiceren. De dader was een heel wat jongere man met duidelijk psychopate trekken. Beide patiënten waren op de zogenaamde ‘vuilnisbakafdeling’ opgenomen. Ik zat in de ochtendploeg die de nachtverpleegster kwam aflossen. Zij vertelde in shock haar relaas: hoe ze de klodder sperma nog langs het been van de patiënte zag druipen, hoe zij die nacht op bijna miraculeuze wijze wél communicatief werd, hoe de politie erbij werd gehaald en de vrouw in staat was om een verklaring af te leggen én een klacht in te dienen.

Niet veel later hoorden we dat de ziekenhuisdirectie het op een akkoordje had gegooid met de procureur: de dader zou niet vervolgd worden. In de doofpot ermee. De psychiaters probeerden de dader over te plaatsen naar een andere instelling, maar nergens was plaats. De oplossing? Drie maanden isolatie op een andere afdeling in hetzelfde ziekenhuis.

De patiënte verloor weer haar vermogen tot communicatie, op wat gejammer na. Ze begon terug te plassen in de gang, zoals ze vroeger zo vaak had gedaan. Een signaal van onmacht, van verzet? Haar manier om gehoord te worden en om te vertellen dat het al veel langer aan de gang was? Wie zal het zeggen. Ik weet niet eens of ze nog leeft, veertien jaar later. F. wilde gehoord worden. En dat werd haar ontzegd, door the powers that be.

Jessie Van Cauter, Hamme.

Ik heb ook momenten gehad waarop ik me onnozel, medeplichtig, sletterig, vies en aangetast voelde

Dag Delphine, we kennen elkaar niet en zullen elkaar wellicht nooit kennen. In je getuigenis in Humo 4252 schreef je zelfs dat je waarschijnlijk zou spugen op alle steunbetuigers, dat je er niet op zit te wachten. Een tegendraads gevoel dat ik begrijp. Anyway, hier toch een steunbetuiging.

Ik hou van je gedichten, ik hou van de manier waarop je je mening uitdrukt en, zoals het een mens betaamt, die mening ook durft te veranderen. Ik ben twee jaar lang, als fragiele gewillige minderjarige, bepoteld geweest door een zielige vent. Ik ben er ook nog niet klaar mee, maar vind het moeilijk om dat hier in een lezersbrief uit te leggen.

Alleszins helpt jouw getuigenis me om te durven zeggen dat ik ook momenten heb gehad waarop ik me onnozel, medeplichtig, sletterig, vies en aangetast voelde. Een zeer intieme last waar ik die vent nooit mee heb geconfronteerd.

In feite denk ik er liever niet meer over na. Ik hou mezelf bezig met het dwangmatig identificeren van paddenstoelen en schimmels, ik reis geregeld naar Engeland omdat ik aan co-parenting doe met mijn ex (alleen hebben we geen kinderen maar wel twee keffertjes), een peperdure levensstijl… Daardoor betrek ik nu al enige tijd een vochtig, schimmelig, anachronistisch boshutje in de buurt van Averbode, samen met een zeer charmante, innemende, wispelturige houthakker.

Ironisch genoeg werk ik als hulpverlener binnen de psychiatrie, maar dat is een verademing, na jaren de meest idiote hersendodende jobs te hebben uitgevoerd. Het doet me plezier om voor mensen te zorgen met psychoses, met stemmen, met rotkarakters. Ik word er ook fatsoenlijk voor betaald en ondersteund. In de horeca deed ik hetzelfde, maar moest ik er ook eten bij serveren en een hongerloontje aanvaarden.

Het maakt me ambetant wanneer je schrijft dat je geen vriendinnen hebt, wanneer ik hier gewoon op jou zit te wachten met thee, knoppers van de Aldi, frangipanetaartjes, een pot tabak en m’n wandellaarzen aan. Bedankt voor je gedichten, je boek, je wekelijkse columns die hier met veel aandacht worden gelezen, en je moedige getuigenis.

C.H., via mail.

Het verhaal van Delphine Lecompte heb ik van meer mensen gehoord

Ik was erg verontwaardigd toen ik in Humo 4252 las wat Delphine Lecompte heeft meegemaakt in de psychiatrie. Het wordt zo langzamerhand een lange lijst: het verhaal van Kristien Hemmerechts over Ann, die misbruikt werd door haar psychiater, Amy De Schutter, die na het trauma van haar verkrachting werd opgesloten in een isoleercel, seksueel misbruikte meisjes die samen met zedendelinquenten in een instelling zitten, meisjes in pleeggezinnen, die worden misbruikt en waaraan de hulpverleners ondanks klachten niets doen...

Het verhaal van Delphine heb ik van meer mensen gehoord. Ook een overheidsinstelling als GTB handelt niet altijd correct en heeft soms weinig respect voor de lichamelijke integriteit van hun cliënten, evenmin als de begeleiders in de arbeidszorg.

Ik heb al gebeld naar de Vereniging tegen Kindermishandeling om iets te doen aan die wantoestanden, maar ze reageren met minachting op mijnvraag en op mijn e-mails krijg ik geen antwoord.

Ann Megens, Leuven.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: