Liesa Naert wuift 'De ideale wereld' uit: 'Ik vind het wel tof om one of the boys te zijn. Maar dan zonder piemel, hè'

‘Praat ik niet te veel?’ vraagt Liesa Naert. Even later: ‘Klink ik niet te arrogant?’ En ten slotte: ‘Ga jij dat nu echt allemaal opschrijven?’ Terwijl de afspraak was dat ík de existentiële vragen zou stellen.

Liesa Naert (u mag ook Saskia zeggen als u zich ‘Willy’s en Marjetten’ herinnert, of Cynthia als u ook zo van ‘Quiz Me Quick’ hield) maakt sinds dit seizoen deel uit van de kolderbrigade van Otto-Jan Ham: in de filmpjes van ‘De ideale wereld’, het antizuur van VIER, acteert ze de komische hoogtepunten bij elkaar. Voor we het daarover hebben, heeft ze nog belangwekkend nieuws in de gynaecologische sfeer voor me. ‘Het lijkt wel alsof heel Woestijnvis vol zit! Op de redactie van ‘De ideale wereld’ worden in dezelfde periode een heel aantal baby’s verwacht. Tja, dat heb je met zo’n arbeidsintensief programma: dan vogelt iedereen op hetzelfde moment, wanneer het even on hold staat.’

Na de paasvakantie gebeurt dat weer: dan houdt ‘De ideale wereld’ er voor onbepaalde tijd mee op. Maar niet voor Naert (33) hier haar spraakwatervallende ding gedaan heeft, natuurlijk.

HUMO Is ‘De ideale wereld’ maken even leuk als ernaar kijken?

undefined

Liesa Naert «Het zal wel zijn! Gisteren moest ik een Teletubbie spelen. Dan kan ik echt alleen maar denken: ‘Hell yeah!’ En als ik hoor hoe er op de redactie ernstig gediscussieerd wordt over de vraag of een grap een kabouter dan wel een smurf nodig heeft, treed ik even uit mezelf en denk ik: ‘Ik heb de beste job ter wereld.’

»Een aflevering van ‘De ideale wereld’ maken is altijd weer een race tegen de klok. Dat vind ik tof: het geeft me het instantgevoel van theater. Het gaat zo heerlijk goed vooruit: je voert iets uit en ’s avonds gaat het op antenne.»

HUMO Jij bent er pas sinds dit seizoen bij.

Naert «En dus moest ik natuurlijk eerst mijn plaats vinden. Want ‘De ideale wereld’ is een motortje dat draait, hè: de redactie is een gesmeerd geheel waarbinnen iedereen perfect weet wat er van hem verwacht wordt. Het was even zoeken om me de taal van het programma eigen te maken en de speelstijl in mijn vingers te krijgen.»

HUMO Heel moeilijk kan dat niet geweest zijn, want je kent Jelle De Beule al lang. In 2006 al zaten jullie samen in ‘Willy’s en Marjetten’.

undefined

Naert «Ja: er hangt een aangename vertrouwdheid tussen ons. Er loopt ook een lijn van ‘Willy’s en Marjetten’ naar ‘De ideale wereld’: die programma’s delen een hang naar lichte anarchie. Ik hou er wel van als niet alles hapklaar is. Begrijp me niet verkeerd: ik wil zo veel mogelijk kijkers, hè. Maar nog belangrijker vind ik dat er geen toegevingen worden gedaan op het vlak van de kwaliteit. Het moet goed zijn, en liefst ook nog een tikje baldadig. Een beetje herrie schoppen kan soms heel nodig zijn.»

HUMO Als het programma al eens kritiek krijgt, heet het dat er een te opdringerig scoutsluchtje aan hangt.

Naert «Ik begrijp daar niets van. Als Jelle in de studio plots ongecensureerde homoporno op z’n laptop afspeelt, vind ik dat hilarisch. Dat moet toch érgens kunnen? Wel, ‘De ideale wereld’ is die plek.

»De redactie zit elke dag van ’s ochtends tot ’s avonds samen: dat ís toch een scoutskamp? En een scoutskamp is gewoon leuk – voor mij heeft dat niet per se een pejoratieve bijklank.»

HUMO Nog eentje: ‘De ideale wereld’ grossiert in mannenhumor.

Naert «Maar ik ben een vrouw en ik moet er ook keihard mee lachen. Wat zou er dan zo typisch mannelijk aan zijn?

»Nu, het is wel waar: laat alleen maar vrouwen ‘De ideale wereld’ maken, en je krijgt een heel ander programma. Maar ik vind het gewoon leuk om tussen de venten te zitten. Ik heb ook veel vriendinnen, hoor. Maar bier drinken en moppen

undefined

'Types die veel lawaai maken, altijd dronken zijn en op elkaar kruipen, vind je ook in een bankkantoor, hoor, niet alleen bij acteurs’'

vertellen is goed tijdverdrijf, en dat doe ik graag met venten. Ik vind het wel tof om one of the boys te zijn. Maar zonder piemel, hè – die heb ik niet en die hoef ik niet (lacht).»

HUMO Er zit wel een cynische bijwerking aan one of the boys zijn: je maakt je er vaak heel populair mee, maar mannen zien je doorgaans niet als relatiemateriaal.

Naert «Nee? En hoe komt dat dan? Is dat nog steeds het oude mechanisme van thuis een zorgende moeder willen en op café de pret? Wel willen neuken met de wildebras, maar er niet mee willen samenhokken?»

HUMO Dat kan weleens kloppen, denk ik.

Naert «Wat? (Luid en theatraal) Oh my God!

»Nu, ik zie er wel uit als een vrouw...»

HUMO Dat kan ik niet ontkennen.

Naert «Ik bedoel dat ik me toch altijd van die vrouwelijkheid bewust blijf. Je zult me niet snel wijdbeens zien zitten, verwoed aan mijn kruis krabbend. Maar het is niet omdat je overduidelijk een vrouw bent dat je alleen over nagellak en schoenen kunt praten, en zat bent na twee pinten.»

HUMO Kijken we dan eens naar de mannen van ‘De ideale wereld’. Mij lijkt het dat die al hun wilde creativiteit en hun rock-’n-roll in hun werk droppen, en daarnaast gewoon degelijke burgermannen zijn. Jelle De Beule brengt zijn vrije tijd door op de speelmat met zijn kinderen, Luc Haekens doet in vastgoed – hij verhuurt studentenkoten.

Naert «Maar zelfs als hij over een kapotte boiler vertelt, klinkt dat hilarisch.

»Het is een juiste analyse, denk ik. Ik herken het zelfs: als je in je werk al je zottigheid kwijt kunt, levert je dat in je andere leven een vorm van rust op. Ik hoor vaak dat acteurs altijd veel lawaai maken, altijd dronken zijn en altijd op elkaar kruipen. Dat klopt niet. Enfin, die types bestaan wel, maar je vindt ze ook in het plaatselijke bankkantoor, hoor. En voor mij geldt: als ik tijdens mijn werkuren roekeloos creatief heb mogen zijn, hoeft het ’s avonds niet zo nodig nog eens feest te zijn. Dan ben ik te moe voor een groots opgezet sm-experiment (lacht).»

Schild en vriend

undefined

HUMO Wat vind je zo leuk aan acteren?

Naert «Dat ik dingen mag voelen die ik eigenlijk niet hoor te voelen. Dat ik verliefd mag zijn, bijvoorbeeld. We hebben met z’n allen beslist dat dat niet mag als je in een relatie zit. Maar de acteur is vrijgesteld van die sociale wet, want die mag het in zijn werk wél beleven. Héérlijk! Ik snap niet dat niet iedereen dat wil. Hysterie is nog zoiets. Ik mag buiten zinnen zijn en word er vervolgens voor betaald.»

HUMO Was acteren je grote droom?

Naert «Als kind zat ik altijd onder tafel, en daar liet ik mijn twee wijsvingers – ik had ze Silo en Kilo gedoopt – gesprekken voeren met elkaar. Mijn moeder heeft er verschillende keren mijn vader bij geroepen om hem te melden dat ze een autist hadden gemaakt (lacht). Voor elk familiefeest waarschuwde ze me ook: ‘Deze keer ga je normaal doen, hè!’ Want ik vond zo’n feest telkens een uitstekende gelegenheid om mijn zelfgemaakte shows aan het grote publiek te tonen. In de lagere school werd ik altijd heel blij als ik iets voor de klas mocht doen. En ja, eigenlijk sta ik nu nog altijd iets voor de klas te doen.»

HUMO Had je een grote bek?

Naert «Ja, ik was absoluut niet verlegen. Zeker als tiener was ik heel aanwezig: ik vrees dat ik veel leerkrachten op de zenuwen heb gewerkt. (Monkelend) Nu ja, zij werkten ook vaak op mijn zenuwen. De afgelopen jaren ben ik wel introverter geworden: ik voel absoluut niet meer de behoefte om de luidste van de groep te zijn, integendeel.»

HUMO Je hebt een jongere broer.

Naert «We verschillen heel erg. Vroeger maakten we veel ruzie, inclusief slaan en bijten. Ik was ook echt de baas toen we klein waren. Maar vrij snel leerde hij om zijn mannetje te staan – hij werd eigenlijk immuun voor mijn dominantie. En ook gewoon fysiek sterker. Maar al bij al was ik thuis best rustig, hoor. Ik was geen ongehoorzaam kind. Al hangt het wel af van wie je ernaar vraagt. Mijn vader heeft mijn puberteit als hels ervaren, terwijl mijn moeder zich nog altijd afvraagt of die wel heeft plaatsgevonden. Mijn vader moet vaak gedacht hebben: ‘Fuck, wat moet ik toch met haar aanvangen?’ Ik geloof eigenlijk dat hij dat nog altijd denkt (lacht). Mijn moeder vond het allemaal veel minder problematisch. Omdat ik erg op haar lijk, denk ik.»

HUMO In welke zin?

Naert «Ik heb haar temperament. Ze komt op voor zichzelf, is heel verbaal, heeft gevoel voor humor. Mijn moeder was ook gewoon het meest aanwezig in mijn opvoeding, wat maakt dat ik veel van haar overgenomen heb: hoe ik praat en discussieer, hoe ik reageer. Ik heb het gevoel dat dat vooral goeie dingen zijn – geen bagage die ik van me af wil werpen.»

HUMO Toen je 18 was, zijn je ouders gescheiden.

Naert «Daar hoor je dan een trauma aan over te houden, maar ik was vooral blij: het was de beste oplossing voor iedereen. Voor een kind is er toch niets erger dan zien hoe één van je ouders ongelukkig is? En het is natuurlijk altijd een dynamiek van twéé mensen, maar ik had vooral te doen met mijn moeder. Ik wilde op zoek naar een schuldige, en dat werd mijn vader. Dat heeft onze relatie een tijd vertroebeld.»

HUMO Maar intussen is de boel gerepareerd?

Naert «Ik ben lang boos geweest – een periode waarin ik niet meteen behoefte had aan contact. Ik kon ook niet doen alsof er niets aan de hand was, hè: als je 18 bent, ben je je bewust van wat er gebeurt.

»Sinds ik zelf moeder ben, gaat het beter. Ik kan als een toeschouwer kijken naar hoe hij met mijn dochter omgaat, en zo is het besef gekomen dat mijn vader gewoon is wie hij is. Dat hij zijn manier heeft om met mensen of situaties om te gaan, dat dat niet de mijne is, maar dat dat oké is. Vroeger werd ik daar opstandig van en wilde ik dat het anders was. Maar zo werkt het niet. Aanvaarding is veel comfortabeler dan dat eeuwige vechten en wroeten. Dat vreet ook zo veel tijd en energie. Plus: ik vind het zélf niet leuk als iemand de hele tijd in me zit te porren, me voortdurend met mezelf confronteert. Veel ellende zou vermeden worden als we zouden ophouden met te proberen om de andere te veranderen.»

HUMO Nog meer kostbaars geleerd de afgelopen jaren?

Naert «Ik ben iemand die makkelijk te snel haar hart cadeau geeft. In de liefde, maar ook in vriendschappen of in professionele relaties. Op die manier werd ik vaak teleurgesteld, want niet iedereen beantwoordt dat op dezelfde manier. Ik heb geleerd dat, als het niet meteen heftig of intens is met iemand, dat niet per definitie betekent dat de relatie

undefined

'Mijn vader heeft mijn puberteit als hels ervaren, terwijl mijn moeder zich nog altijd afvraagt of die wel heeft plaatsgevonden'

oppervlakkig is, of een kwestie van verspilde energie. Tussen iemand radicaal afblokken en iemand heel je hart geven zit nog een hele zone.»

undefined

HUMO Maar je houdt er dus van als het knettert en vonkt tussen twee mensen?

Naert «Ja. Anders vind ik het niet de moeite. Dat is ook vervelend, hoor, want in de werkelijkheid van alledag is er vaak geen tijd voor intensiteit. Je kunt niet tegen elke mens die je tegenkomt zeggen: ‘Kom, we rijden naar de Ardennen en gaan daar drie dagen intensief praten met elkaar.’ Ik wil dat wel, maar het gaat niet. En waarom in hemelsnaam? Wie heeft er verdomme besloten dat dat niet gaat? Ik maak ’m kapot! (lacht)

»Sommige mensen vinden die intensiteit ook too much, of ze hebben er gewoon geen zin in. Dat mag, hè.»

HUMO ‘Jij wilt de dingen altijd groter maken dan ze in wezen zijn,’ zei iemand me ooit. Zullen we dobbelen om het grafschrift?

Naert «Ik neig naar alles wat groots en meeslepend is, ja, en ik kan zwelgen in mijn emoties. Da’s ook de reden waarom ik ver weg blijf van drugs: ik ben bang dat ik dan in een wereld val waar ik niet meer uit weg kan.

»Ik herinner me een heel specifieke oefening die een docent ons op de toneelschool liet uitvoeren. We zongen een Nederlandstalig lied, maar daar ging een heel zware fysieke inspanning aan vooraf. We moesten lopen, lópen, tot we echt niet meer konden. En doordat ik fysiek zo leeg was, viel mijn pantser helemaal weg en was er maar heel weinig nodig om tijdens dat lied de grote emoties eruit te gooien. Wel, ik heb het gevoel dat dat pantser nooit weer zo dik is geworden als voor die oefening. Het is er nog wel, want zonder valt niet te leven, maar de dingen komen soms makkelijker en heftiger binnen, wat ik een vloek en een zegen vind.»

Pervers experiment

HUMO ‘Routine is mijn ergste vijand,’ zei je ooit. Maar je hebt werk, een relatie en een kind: dan kan een leven toch niet routineloos zijn?

Naert «Toch word ik nog altijd onrustig als de dingen monotoon dreigen te worden. Mijn lief kan het wel: die ziet de schoonheid van rust en routine in. En hij leert me ook wel om er op een andere manier naar te kijken. Maar de blauwdruk van een karakter valt toch niet te veranderen.

»Het is absoluut een groot geluk dat Floris rustiger is dan ik. Anders zouden we elkaar opeten! Hij heeft ook zijn demonen, hij kan ook liggen piekeren, maar au fond heeft hij een vorm van rust gevonden: tussen zijn ups en zijn downs zitten minder hoogtemeters dan bij mij. En hij weet hoe hij me kan kalmeren.»

HUMO Hij is architect.

Naert «Ook iets creatiefs: dat helpt. We hebben het gevoel dat onze basis dezelfde is.

»Ik vind het ook heel opwindend dat die architectuur echt zijn passie is. Eigenlijk is hij bezig met de schoonheid van de dingen: hij heeft een groot gevoel voor esthetiek. Als hij zich daarin laat gaan, is de monomanie niet veraf, en net dat vind ik zo aantrekkelijk in een man.»

HUMO Ik hoor vrouwen weleens zeggen dat ze een keurige man met een streepjeshemd en een huis aan de rand van een stad willen. Om ze vervolgens verliefd te zien worden op het ruige type met een emotionele huishouding waarin de boodschappen niet gedaan worden.

Naert «Ha, de bad boy! Ik snap de aantrekkingskracht wel. Maar in de praktijk loopt het meestal uit op doffe ellende: veel blèten, veel scènes. Ik zie vriendinnen relaties beginnen waarvan ik wéét dat ze zullen eindigen met drama en een geknakt zieltje. En het overkomt ze niet één keer, het overkomt ze zéven keer. ‘Stop er toch mee,’ denk ik dan. Er is een verschil tussen wat aantrekkelijk is en wat goed voor je is. Maar wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. En toegegeven: ik word zelf toch ook niet wild van het streepjeshemd en het huis aan de rand.»

HUMO ‘Hevige verliefdheid is niet altijd een zegen. Het kan een erg destructieve kracht zijn die je meesleept naar ergens waar je vooral níét wil zijn.’ Dat zei de jou niet onbekende Bart De Pauw in 2012 in Humo, en waarom zou ik ’m tegenspreken?

Naert «Die destructieve kracht

undefined

'Ik ben iemand die makkelijk te snel haar hart cadeau geeft. In de liefde, maar ook in vriendschappen en in professionele relaties'

is me bekend. Je kunt wéten dat het aan het gebeuren is – dat je over je eigen grenzen aan het gaan bent, dat je jezelf geen plezier doet – en toch doorgaan. Dan zie ik de muur, wéét ik dat ik er tegenaan zal knallen, en loop ik toch door. Maar laat me toch tegen die muur knallen: ik wil de dingen in de ogen kijken

»Ik snap natuurlijk wel dat je daar op een bepaald moment geen zin meer in hebt. En: hoe ouder je wordt, hoe meer je te verliezen hebt. Maar het blijft wel fascinerend om te zien hoe verliefdheid al je gevoel voor relativering opslokt. Alles lijkt ineens kleurloos als die ene persoon er niet is. Dan wordt het een kwelling, want niets is nog leuk. En je weet dat allemaal, maar je kunt het niet tegenhouden.

»Toch wil ik het allemaal beleven. Niet dat ik het leven zie als een groot, pervers experiment. Maar ik ben altijd blij als ik iets gevóéld heb. Ook al was het dan destructie, en ook al is wakker worden uit zo’n droom heel pijnlijk.»

Kleine dictator

undefined

HUMO Is een jonge dertiger zijn leuker dan een jonge twintiger zijn?

Naert «Dat weet ik niet meteen, hoor. Ik kan nog altijd grote, nostalgische gevoelens voor mijn studententijd koesteren. In het limbo tussen jong en volwassen, genoeg hebben aan een baantje in een café om rond te komen, al die vrijheid en blijheid: zalig, za-lig. Maar misschien idealiseer ik het nu, want mijn moeder haast zich altijd om te zeggen dat ik in die tijd ook veel geblèt heb.

»Nu, het eeuwige studentenleven ambieer ik ook niet. Maar ik moet wel het gevoel blijven hebben dat ik momenten van wildheid kan installeren. Me even helemaal misdragen, en dan weer naar het gereguleerde leven. Het hoeft zelfs niet effectief te gebeuren: als de kans er maar is.»

HUMO Wantrouw je de regelmatige cadans van een volwassen leven?

Naert «Niet meer terug kunnen naar mensen, dingen of periodes: dát vind ik heftig. Ik probeer er niet te veel over na te denken. Je moet in het moment leven, zeggen mensen dan. Allemaal goed en wel, maar daar krijg ik wreed veel stress van. Want hoe moet dat precies?»

HUMO Kijk eens naar je dochter van 5. Die doet dat allicht.

Naert «Mijn biologische klok viel niet te negeren. Op mijn 25ste al voelde ik de oerdrift: ik wil een kind. Ik was net 28 toen ik Renée kreeg, en dat was groots. Het is een huizenhoog cliché, maar een kind krijgen zet je wereld volledig op zijn kop.

»Vaak zie ik mensen rond mij de dingen heel rationeel plannen: we gaan eerst trouwen, dan een huis kopen, en vervolgens kinderen maken. Ze gaan ervan uit dat het allemaal zal lopen zoals ze het in hun hoofd hebben. Ik vind dat heel raar. Niet dat je er halsoverkop aan moet beginnen, maar je mag toch een beetje je impulsen volgen? Kinderen krijgen kan voor mij niet het gevolg zijn van een uitgekiende meerjarenplanning.

»Nog zoiets: bewust kiezen om na anderhalf jaar een tweede te maken, want dan zit je niet te lang in de pampers. Dat soort praktische overwegingen wérkt gewoon niet bij mij. Ik heb drie jaar nodig gehad om te bekomen, om het besef te laten doordringen: dit wezentje is van mij. Mijn moederinstinct was ook echt bevredigd – er hoefde niet meteen een tweede bij.»

HUMO Zie je veel van jezelf terug in Renée?

Naert «Héél veel. Ze is kordaat, weet perfect wat ze wil – een kleine dictator in ons gezin (lacht). Vorige week zei Floris nog: ‘Ze is volledig jij, hè! Ik zit daar voor niets tussen. Jij bent dominant en hebt gewoon je genen doorgedrukt, en een kopie van jezelf gemaakt. En ik moest gewoon even aanleveren.’ (lacht luid) Hij had een punt: Renée heeft mijn karakter.»

HUMO Een kind geeft je ook de plicht om goed voor jezelf te zorgen.

Naert «Ik ben me zeer bewust van die verantwoordelijkheid. En ik wil ze ook: het is fijn om te zorgen, om er te zijn voor dat opgroeiende meisje. Tegelijk denk ik soms ook: ‘Godverdomme, ik wil ook nog eens gewoon onverantwoordelijk en zelfzuchtig kunnen zijn.’ Daar zit bij mij toch een kleine spanning op. Ik ben niet het type moeder dat helemaal vervuld is als ze bij haar kinderen is. Ik wil ook nog altijd iets voor mezelf. Renée weet dat ook: ik zeg het haar als ik even tijd voor mezelf nodig heb, en ze lijkt dat te begrijpen.»

HUMO Ben je al bij al een beetje gelukkig?

Naert «Ik geloof van wel. Mijn vent, mijn dochter, mijn werk: er is veel om voor te leven. Het voelt alsof ik op een aangename, zachtjes stijgende weg loop.

»Wat ook helpt: ik heb geen plan B. David Mamet, een Amerikaanse toneelauteur, heeft ooit geschreven dat mensen die een plan A en een plan B hebben, altijd in dat plan B zullen verzeilen – gewoon, omdat het bestaat. Wel, ik ben zinnens om nog héél lang geen plan B te hebben.»

Bekijk Liesa Naert in De Ideale Wereld:

undefined