Lightning Dust - Infinite Light
Overdag sleutelen ze mee aan de Led Zep-verafgodende stoner psych boogie van Black Mountain, 's nachts zoeken Amber Webber en Joshua Wells het andere uiterste van het spectrum op als Lightning Dust.
Waar ze voor hun titelloze debuut een rist spooky uitgebeende prairiefolksongs bij elkaar schreven, komen ze op 'Infinite Light' met een rijkere, gelaagdere sound. De keyboardpartijen, de echo's van Stevie Nicks in een paar refreinen en een stevige lik pop gloss brengen folkrock en radiopop uit de seventies in herinnering. We horen afgeslankte progrock en ingedikte Kate Bush in de twinkelende synths en electrische pianogrooves van 'Never Seen', terwijl uitschieter 'I Knew' ons vol in onze muzikale g-spot raakt met een hitsige Suicide-puls en de gelukzaligste orgeldreun sinds Stereolabs topdagen.
Toch duurt het een tijd voor de charmes van Lightning Dust 2.0 echt indruk maakt. Op het eerste gehoor klinkt 'Infinite Light' wat monotoon, vooral omdat de B-kant het moet stellen zonder tempo-boosters als 'I Knew'. Onze mondige buren mikten ook sneren als 'Gemekker!' en 'Enya!' over de haag telkens als het mystiekgehalte weer eens buiten de Schaal van Bat for Lashes dreigde te gaan en Webbers exquise theatrale zangstem nog maar eens alle aandacht naar zich toezoog. Luister hoe haar dik aangezet vibrato statig langsheen bijtende oorlogsstrijkers en nerveuze drums schrijdt in 'Dreamer'.
Wie dóórluistert ontdekt hoe er te midden van zoveel majestueus drama veel ruimte blijft voor sfeervolle details en sterke melodieën. Of hoe de nummers steevast van popblauwdrukken vertrekken, maar - op het duet 'Honest Man' na - nooit doordeweeks eindigen: in de prachtige opener 'Antonia Jane' rollen zonnige pianoakkoorden door een fragiele Arcade Fire-deun, terwijl diezelfde geleende Steinway Grand even later (met bongo's en een razende bas als medeplichtigen) het lichtjes naar 'Sympathy for the Devil' geurende 'The Times' mag opjagen tot het grandioos crasht. Kijk, dáár worden wij nu eens vrolijk van.
