Like Father, Like Son

Schitterende film die u met een glimlach het nieuwe jaar instuurt.

Zoals het maanlicht soms onverwacht door de avondfloers breekt, zo komt deze prachtige Japanse prent plotseling de donkere eindejaarsdagen oplichten – vergeef ons deze kleffe opener, het is de rum die spreekt. Het is anders wel de waarheid: de nummer acht in onze top tien van 2013 is zó gaaf, zó ontroerend, zó hartveroverend, dat we er op een vreemde manier helemaal gelukkig van werden.

Een schokkend telefoontje van de directie van de kraamkliniek naar het goed boerende echtpaar Ryota en Midori – Die elektronische schuifdeuren! Die hightech thermos­taten! – luidt een nachtmerrie van jewelste in: blijkt dat hun kind vlak na de geboorte met een andere zuigeling is verwisseld en dat het zesjarige zoontje Keita dus niet uit hun lendenen is voortgesproten.

De horror! Voor Ryota, een nogal autoritaire architect, is de gruwel compleet wanneer daarenboven blijkt dat het koppel dat zijn biologische zoon al die jaren heeft opgevoed zich in een totaal verschillend, ietwat minder gesofisticeerd milieu beweegt: wat in het ene gezin ‘Hansaplast’ wordt genoemd, heet in het andere gezin gewoon ‘pleister’. ‘Waarom heb ik niets gemerkt?’ vraagt Ryota zich vertwijfeld af, en ook: ‘Wat te doen? Ruilen?’

Had er een Hollywoodman in het regiestoeltje gezeten, dan zou er op de drakerigheid wellicht geen maat hebben gestaan (by the way: ­Steven Spielberg was op het recentste Filmfestival van Cannes zo diep onder de indruk van ‘Like Father, Like Son’ dat hij intussen de rechten heeft opgekocht: we houden ons hart vast), maar het was dus een Japanner: Hirokazu Kore-eda, de fijnbesnaarde regisseur van ‘After Life’, ‘Nobody Knows’ en ‘Still Walking’.

De cineast brandt heftige vragen in uw ziel (Wat telt het meest: de opvoeding, of de bloedband? Kun je van je kind blijven houden, ook al wéét je dat het niet jóúw bloed is dat door zijn of haar aderen stroomt?), maar hij doet dat op zo’n lichte, toegankelijke en onkleffe manier dat uw ogen aan het scherm zullen plakken en uw hart zachtjes zal smelten.

‘Laten we allemaal lachen,’ zegt Ryota wanneer (tijdens één van de vele momenten van uit het niets opvlammende ontroering) de twee gezinnen dan toch eens samen op de foto gaan op de oever van de rivier, ‘Daar gaan we!’ En ja, daar gaan we, op naar 2014, met een volle fles rum en met een gloedvol optimisme – dankzij ‘Like Father, Like Son’.

Bekijk de trailer: