Lily Allen - Alright, Still

Lily Allens MySpace-teller staat momenteel ver boven de twee miljoen hits. Flink, al helpt het natuurlijk ook dat de Londense nog piep is (21), een beroemde vader heeft (komiek Keith Allen), een deftige mixtape in elkaar kan draaien (met Dizzee en Ludacris en Saint-Etienne), en slim genoeg is om de Kaiser Chiefs te coveren.

Lily Allen klinkt ruwweg als een mix van Nellie McKay en M.I.A.: clever, maar streetwise, vol verwijzingen naar hippe genres als grime en dubstep, en toch zomers en fris. Dat levert een plaat op met bijna uitsluitend potentiële singles, die moeiteloos de playlists van zowat alle Vlaamse radiostations zouden moeten halen: Lily Allen zal dan ook veel meer platen verkopen dan M.I.A. en McKay samen.

undefined

'Smile' kent u al van de radio: Allen en haar producers hebben net zo lang gepuzzeld tot alle hiphop-ritmes, lome reggae-samples ('Not big'), ska-fragmentjes ( 'Friday Night' ) en het occasionele streepje calypso (in de topper 'LDN') perfect in elkaar pasten. Wanneer het haar uitkomt, zoekt ze echter net zo goed inspiratie bij Matt Bianco (onze favoriet 'Everything's Just Wonderful'), Manchester circa 1990 ('Take What You Take') en seventies- lover's rock ('Friend Of Mine'). De schaduwzijde van de songs zit in Lily's teksten: over haar skills valt niet te twijfelen, zeker niet als ze weight loss laat rijmen op Kate Moss, en haar observaties zijn vaak raak, maar er zit bijna altijd een donker randje aan: het refrein 'Sun is in the sky / Oh why / Oh why / Would I wanna be anywhere else' in het zonnig klinkende 'LDN' (spreek uit als London) wordt tamelijk sarcastisch, wanneer duidelijk wordt dat ze niet zomaar door de stad fietst, maar alleen omdat 'the filth took away my license'; een man en zijn lief blijken bovendien een pooier en zijn crackhoer, en die vriendelijke jongen helpt dat lieve omaatje niet met haar boodschappen van Tesco, maar gaat er met haar handtas vandoor en laat haar voor dood achter. Conclusie: 'If you look twice, you can see it's all lies.' Allen blinkt uit als ze sneert naar aanstellerige grieten in een club, iemand zonder verpinken laat weten dat 'you dress like a cunt', of haar ex-vriendjes levend begraaft - met woorden weliswaar, maar grondig en zonder medelijden. Ze kan ook lief zijn: in het kermisdeuntje 'Alfie' maakt ze zich oprecht zorgen over haar slackende kleine broertje, en 'Littlest Things' is een update van de mijmerpop van sixties-chanteuse Claudine Longet voor Engelstalige R&B-kids.

Is Lily Allen echt de vrouwelijke Mike Skinner (The Streets)? Who cares? Allen heeft de ideale zomerplaat gemaakt: catchy genoeg om nog wekenlang in onze cd-speler te kamperen, maar met genoeg edge om ook na augustus nog geregeld uit de kast gehaald te worden.