Linde Merckpoel: 'Het begint opnieuw te draaien na de dood van Christophe Lambrecht: dat is raar en deugddoend tegelijk'

Te zien in de vierde aflevering van Wim Lybaerts ‘De Columbus’: verse pladijs, hitsige schapen, de Zuid-Engelse kust, levenslessen van Roald Dahl, de perfecte vuurtoren en Linde Merckpoel.

Linde Merckpoel «Vooraf kende ik Wim niet supergoed, maar hij is wel iemand bij wie je voelt: met die mens wordt het sowieso gemoedelijk en tof. Ik kende hem als ‘de man met de moestuin’, een misschien wat braaf imago. Maar ik was verrast door zijn impulsieve kant.

»In de auto zitten en lang rijden: ik vind dat leuk. Mijn ouders hadden vroeger een mobilhome, en daarmee reden we overal naartoe. Ons vokke reed ook ’s nachts, en als kind zat ik graag vooraan. Terwijl mijn broer en mama sliepen las ik de kaart.»

HUMO Op een gegeven moment sta je te douchen in een wei, terwijl het stortregent en er ‘hitsige schapen’ op staan te kijken. Overweeg je dan niet om gewoon eens een dagje niet te douchen?

Merckpoel «Het heeft nochtans deugd gedaan. De wind zal een deel van het douchegordijn weleens omhoog geblazen hebben, maar ik ga ervan uit dat de redactie zo vriendelijk is geweest om dat eruit te knippen.»

HUMO Later in de aflevering kreeg je bij het zien van een vuurtoren tranen in de ogen.

Merckpoel «De muziek in de bus stond keiluid, Wim was aan het meezingen en ik zat stilletjes te denken: maar dju, hoe onwaarschijnlijk schoon is dit moment! We hadden goede gesprekken gevoerd, de natuur was mooi, de vuurtoren was perfect – ik werd overmand door de poëzie van het moment. En intussen bleef Wim maar zingen (lacht).»

HUMO The show must go on, ook op Studio Brussel na het overlijden van Christophe Lambrecht. Hoe vreemd is dat besef?

Merckpoel «Het is nog steeds heel rustig bij ons op de redactie. (Denkt na) Ik was net nog naar Studio Brussel aan het luisteren, en in de show van Eva De Roo barstten, in een item over de Rode Duivels, plots olé-olé-oléééégezangen los. Ik voelde meteen: nee, voor olé-olé’s op de radio ben ik nog niet klaar. Maar toch, stilaan begint het opnieuw te draaien: dat is raar en deugddoend tegelijk.

»Iemand had geopperd om het blok van Christophe vrij te houden en voortaan alleen muziek te draaien. ‘Een slecht idee,’ zei ik meteen. Omdat Christophe dat zelf niet cool had gevonden, maar vooral omdat hij ons heeft getoond wat het inhoudt om een goed presentator te zijn. Dat moeten we nu dan ook maar doen: goed presenteren.

»Ik vind het mooi dat Kirsten Lemaire voortaan op die stoel zit. Ze zei dat ze het die eerste dag heel moeilijk had, en dat snap ik, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand anders het beter had gedaan.»