Lindstrøm - Where You Go I Go Too
'I Feel Space' en de andere singles op de uitstekende 'It's a Feedelity Affair'-verzamelaar flirtten al met de vijfminutengrens, maar op zijn eerste officiële langspeler blaast Hans-Peter Lindstrøm zijn kosmische disco pas écht tot epische proporties op.
De titeltrack van 'Where You Go I Go Too' duurt een halfuur en herinnert zowel aan Tangerine Dream als aan Giorgio Moroder: hij wordt tergend langzaam geboren uit dotjes ruis en nevelige geluidsslierten, de ritmes druppelen behoedzaam binnen, maar wanneer de track dan toch een beat oppikt, schuiven de poorten van de discohemel open. Verderop moesten wij aan de Club Med-disco van Cerrone denken, maar net zo goed aan synthpionier Vangelis, de prille ambient house van Sun Electric en Jan Hammers soundtrack bij 'Miami Vice'. Halverwege lijkt Lindstrøm zelfs minutenlang volstrekt lost in space rond te zweven, maar uiteindelijk volgt toch nog een bijzonder bevredigende terugreis.
Met een speelduur van 'slechts' tien en zestien minuten steken de twee overige tracks onvermijdelijk wat bleekjes af. 'Grand Ideas' klinkt met z'n strakkere beat en onderkoelde The Knife-synths net zo sinister als de smetteloos witte decors van George Lucas' sciencefictionprent 'THX 1138' eruitzien. En 'The Long Way Home' verrast wanneer het hyperkinetische percussietapijt en de robo-gitaar plots plaatsmaken voor een melodieuze bas, warme fusion-keyboards en een even weelderige als weemoedige funky lounge-vibe.
Het is precies dertig jaar geleden dat Brian Eno 'Music for Airports' uitbracht. Hoog tijd voor een vervolg: 'Where You Go I Go Too' is Music for Airplanes, muziek om bij te reizen. Liefst in een echt vliegtuig, terwijl je ietwat bedwelmd uitkijkt over een onwerkelijk wit wolkendek, met een koptelefoon over je oren en de stewardessen van Singapore Airlines op stand-by. Ervan dromen mag ook.
Toptrack: 'Where You Go I Go Too'
