London Grammar - If You Wait
Hannah Reid van London Grammar is als pasgeborene in een ketel met zangtalent gevallen. Zie Florence Welch: dezelfde gouden strot, en altijd naar duizelingwekkende hoogtes mikkend. Het verschil: Hannah doet het zonder machine, maar met twee jongens.
Ook niet onbelangrijk: London Grammar is wél een volwaardige band. Hannah Reid slalomt door het kegelparcours dat multitasker Dot Major en gitarist Dan Rothman uittekenden voor hun debuut ‘If You Wait’, dat drie maanden na datum eindelijk ook in België uitkomt. Soms weerklinkt The xx (‘Hey Now’), soms waakt Massive Attack over hun beats (‘Strong’), maar soms missen ze pit – daarvoor hangt er nog te weinig vet aan hun kuiten.
Het is popmuziek met een identiteitscrisis: ‘Nightcall’ (prácht van een Kavinsky-cover) en ‘Wasting My Young Years’ zijn half ballad, half triphop, met daartussenin veel sfeer. Iets meer afwisseling was geen overbodige luxe geweest – verandering van spijs doet eten – maar als ‘Metal & Dust’, ‘Interlude’ en ‘Flickers’ ons drie keer na elkaar murw slaan, delen we graag in de klappen.
‘What are you afraid of?’ dringt Hannah Reid nog aan in ‘Sights’. Eerlijk? Het obligatoire cadeau gaan shoppen voor de feestdagen. Maar London Grammar heeft zich al van een plek onder de kerstboom verzekerd.
