Lorette Meus, de vrouw van regisseur Dominique Deruddere: ‘Ik heb het er moeilijk mee dat ons gezin een beetje verscheurd is, maar weet niet hoe ik het moet oplossen’
Ze gaat niet in de zaal zitten als ‘The Chapel’ Filmfestival Oostende opent, zegt Lorette Meus (64). Haar man Dominique Deruddere (65) evenmin. Door financiële perikelen was het acht jaar wachten op zijn nieuwe film, en nu kunnen ze de angst voor de reacties nauwelijks aan. Als u dit leest, liggen ze zonder twijfel te genieten van de geoogste lauweren, want ‘The Chapel’ is een ijzingwekkende thriller, waarin een jonge pianiste op leven en dood vecht voor de overwinning in de ring van de Koningin Elisabethwedstrijd.
Lorette en Dominique staan zelf ook nog altijd kaarsrecht in de ring van het leven. Na vijftien jaar Los Angeles verleggen ze hun terrein weer even naar Oostende, maar de volgende scenario’s liggen al klaar en Meus, die voor de kostuums van ‘The Chapel’ zorgde, wordt weer alom gevraagd als kostuumontwerper.
HUMO Ben je na al die jaren nog altijd zo bang voor de reacties op een nieuwe film?
LORETTE MEUS «Ja, want je krijgt altijd ook slechte recensies. Nu ja, zoals Arno altijd zei: ‘Als de reacties allemaal goed zijn, is het ook niet goed.’ Dat vindt Dominique ook. Maar kritiek doet toch altijd pijn, en je blijft erop focussen, zeker Dominique.»
HUMO Die angst voor een vernietigend oordeel is ook onder de finalisten van de Koningin Elisabethwedstrijd in ‘The Chapel’ dodelijk. En ook in het echte leven moet die onderlinge spanning niet te harden zijn, aangezien de finalisten vóór de finale een week lang samen in afzondering moeten in de Muziekkapel Koningin Elisabeth in Waterloo.
MEUS «Zonder computer, radio of tv. Er is alleen nog maar de muziek en strijd.»
HUMO Wat de spanning helemaal snijdend maakt, is dat de moordende ambitie van hoofdpersonage Jennifer wordt gedreven door een traumatisch verleden.
MEUS «Het is een idee waar Dominique al lang mee rondliep, maar dat weer helemaal aan de oppervlakte kwam doordat Louis (28, hun jongste zoon, red.) zes jaar klassieke piano heeft gestudeerd in Los Angeles.
»We hebben maar een klein huisje in L.A. en de piano stond er in de woonkamer annex keuken, dus konden we elke dag ondervinden hoe doorgedreven je ambitie moet zijn om het te maken als klassiek pianist. Louis had altijd den trac, zeker als hij een recital had. Dat was altijd voor een jury die punten gaf. Louis stond dan stijf van de stress: ‘Ik ga niet, ik ben ziek,’ zei hij vaak. De zenuwen gierden dan echt door z’n hele lijf, soms tot overgeven toe. Totdat hij naar binnen ging en achter de piano zat. Dan werd hij één brok concentratie. Dominique en ik zijn naar alle concerten van de Koningin Elisabethwedstrijd gaan kijken en volgens mij zijn die pianisten tijdens het spelen volledig in trance, echt helemaal van de wereld. Taeke Nicolaï (die Jennifer vertolkt, red.) heeft die trance urenlang bestudeerd. Ze speelt dat geweldig, vind je niet?
»Louis zat vroeger soms acht uur per dag achter de piano. Als je het echt wilt maken als pianist, is dat de enige manier. Op een gegeven moment hebben z’n polsen het begeven.»
HUMO ‘Mijn passie is toen bitter geworden,’ zei hij daarover. Hij is intussen helemaal gestopt met spelen.
MEUS «Ja, hij is beginnen te monteren, zowel korte documentaires als fictie. Hij monteerde de Arno-docu die Dominique heeft gedraaid (‘Charlatan’, red.) en sindsdien monteert hij de ene film na de andere. Ook ‘The Chapel’ heeft hij gemonteerd. Dat kon hij natuurlijk beter dan wie ook, omdat hij zelf pianist is en die gedrevenheid zo goed kent. Dat mensen zo volledig in iets kunnen opgaan, fascineert me mateloos.»
HUMO Toen ik naar ‘The Chapel’ keek, hoopte ik zo dat Jennifer zou winnen.
MEUS «Dat begrijp ik. Toen Dominique en ik elke dag naar de Koningin Elisabethwedstrijd gingen kijken, had ik ook een favoriet en wilde ik absoluut dat die won. Dat maakte het zo spannend. Ik zie mensen die hard vechten graag winnen. En ik voel de drang om ze daarbij te helpen.»
HUMO Dat is wat je ook al deed toen je met Dominique samen aan Sint-Lucas studeerde.
MEUS «Dat is waar. Hij wilde filmen, maar had geen zin in eerstejaarsvakken zoals fotografie. Wanneer ik met mijn tekenmappen naar school trok – ik studeerde grafische vormgeving – ging hij op café om over films te praten. Ik heb hem moeten pushen om naar school te gaan. Ik zag hem graag en wilde dat hij zou slagen.»
HUMO Je bent zelf weer gaan tekenen. Je maakt inkttekeningen van dieren die je ook op T-shirts drukt.
MEUS «Daar ben ik mee herbegonnen tijdens de pandemie. We logeerden toen op een zolderkamer in Gent, en Dominique en Louis zaten tot diep in de nacht de docu over Arno te monteren. Ik had niks omhanden, had mijn naaimachine niet mee. Op die zolderkamer hingen tekeningen aan de muur en opeens dacht ik: volgens mij kan ik dat beter.»
HUMO Je oudste zoon Vic (30) was tweede cameraman van ‘The Chapel’.
MEUS «Ja, het was echt een family affair (lacht). Maar hij is in Los Angeles gebleven. Hij is daar goed bezig. Hij staat nu op de set van een nieuwe ‘Star Wars’-serie voor Disney en daarna begint hij aan ‘The Old Man’, een naar het schijnt straffe serie met Jeff Bridges. Ik mis hem.»
HUMO Mis je L.A. ook?
MEUS «Mensen denken altijd dat ik het mooie weer mis, maar eigenlijk mis ik vooral de dieren.»
HUMO Vandaar de tekeningen.
MEUS «Inderdaad. Telkens als ik facetime met Vic, hoor ik de vogels. Er zijn honderden kolibries. We hebben nu ook drie uilen in de tuin… Ik mis ook de zee en het uitzicht. Daarom verhuizen we hier naar Oostende.
»Ik ben blij dat ik weer teken. Toen Dominique en ik verliefd werden, stuurde ik hem vaak tekeningen. Met een gedicht erbij. Hij trok een jaar eerder dan ik naar Brussel, en ik miste hem toen vreselijk.»
STAND BIJ STAND
HUMO Op 12 januari waren Dominique en jij 31 jaar getrouwd. ‘True love’, postte je op Instagram. Dat soort romantiek bestaat bijna niet meer.
MEUS «We zijn al 46 jaar samen. Er zijn in die jaren heus wel wat borden en casseroles door het raam gevlogen, maar het blijft spannend én plezant zolang er projecten zijn om samen aan te beginnen. Dan voelen we weer hoe goed we elkaar aanvullen. We zijn volledig op elkaar ingespeeld.»
HUMO En toch heb je even gedacht dat je niet goed genoeg was toen je merkte dat hij geïnteresseerd was in jou. Allebei jullie vaders waren beroepsmilitair in Leopoldsburg.
MEUS «Maar mijn vader was korporaal en die van Dominique onderofficier. Toen ik daarachter kwam, dacht ik inderdaad: dit wordt niks. Kinderen van militairen met een hoge graad werd toen sterk afgeraden om te gaan met kinderen van lagere graden. Ik moest ook een technische opleiding in de plaatselijke katholieke school volgen, en daar was het verboden om op de speelplaats met kinderen van de humaniora om te gaan.»
HUMO Je hebt de opleiding snit en naad gevolgd, terwijl je daar eigenlijk te slim voor was.
MEUS «Ik heb daar nooit spijt van gehad. Ik kan patronen tekenen en dat komt me als kostuumontwerpster nog altijd goed van pas. Waar ik wel van heb afgezien, is dat ik vriendinnen had bij wie ik niet mocht thuiskomen. Ik zag hen alleen in het geheim.»
HUMO Je mocht op school ook niet basketballen met je vriendinnen. Dat was voorbehouden aan leerlingen van de humaniora.
MEUS «Ja, zij hadden dat nodig om hun geest te ontspannen. Van kinderen van lagere graden werd niet veel van de geest geëist, zeiden ze, want die konden onmogelijk een hoog intellectueel niveau halen. Telkens wanneer ik dat hoorde, kreeg mijn zelfvertrouwen een deuk.»
HUMO Die psychologische terreur is ook een thema in ‘The Chapel’.
MEUS «Het was bullying, absoluut. Ik word nog altijd nerveus als ik merk dat mensen verdeeld worden in rangen en standen. Want er is niet veel veranderd. Discriminatie, racisme: ik zie het nog overal, en ik vind het nog altijd even vreselijk.»
HUMO Ik bedenk me nu dat Dominique ook in rangen en standen denkt als het over de kritiek op zijn films gaat. ‘Het probleem is dat ik niet in een rang ben in te delen,’ zegt hij. ‘Mijn films zijn te dom voor slimme mensen en te slim voor domme mensen.’
MEUS «Zo is het. Hij maakt geen commerciële films maar ook geen arthousefilms, hij maakt Deruddere-films. ‘The Chapel’ gaat wel over klassieke muziek, maar is niet hoogdravend. Het is een film voor een breed publiek. Ook de vrienden van de jonge acteurs vonden ’m spannend.»
HUMO Toen jij Dominique ontmoette, kende je niet veel van culturele dingen, vertelde je me vorige keer.
MEUS «Neen, maar het interesseerde me wel meteen. Ik tekende toen ook al. Mijn vader deed dat ook. Die ging volgens mij tegen zijn zin bij het leger. Hij moest als oudste de twaalf andere kinderen helpen opvoeden. Hij ging ook heel veel naar de film.»
HUMO Jij had op je 15de al op eigen houtje het ingangsexamen voor Sint-Lucas in Hasselt afgelegd én was geslaagd. Jij was ook gedreven.
MEUS «Maar niet onder druk van thuis, zoals Jennifer in ‘The Chapel’. Ik deed dat omdat die katholieke school zei dat ik daarvoor de hersens niet had en ik absoluut het tegendeel wilde bewijzen. Ik kom, anders dan Jennifer, wel uit een veilig gezin.»
HUMO Jennifers ambitie wordt, zoals gezegd, gedreven door haar traumatische verleden. Maar dat verleden zit haar ook in de weg.
MEUS «Ja, haar moeder zet haar van jongs af aan onder een waanzinnige psychologische druk. Ruth Becquart, die de moeder vertolkt, zei achteraf: ‘Ik ben geschrokken van mezelf. Wat een vreselijk mens heb ik gespeeld.’ (lacht) Zij wil het koste wat het kost een ster maken van haar dochter. Dat is haar enige focus, omdat haar huwelijk een puinhoop is.»
HUMO In Dominiques film ‘Iedereen beroemd’ wil de vader, Jean Vereecken, ook een ster maken van zijn dochter. Hij doet dat uit een vreemd soort liefde, hij wil ermee bewijzen dat hij van haar houdt. Dat scenario schreef Dominique in een periode dat Vic niet van hem moest weten.
MEUS «Dat is waar. Ik vond het natuurlijk wel plezant dat de jongens toen altijd naar mij toe kwamen (lacht). Hij zag daarvan af. Maar ja, we woonden toen in Brussel en Dominique zat toen vaak op café. Het was een beetje zijn verdiende loon (lacht).»
HUMO Hij was toen echt bang dat hij zijn hele leven lang aan Vic zou moeten bewijzen dat hij hem graag zag.
MEUS «Dat heeft hij intussen dan wel opgelost, hè. Vic en Louis werken nu allebei in de filmindustrie en vragen constant aan hem: ‘Vind je dit goed?’, ‘Wat vind je hiervan?’»
HUMO Jennifers vader heeft losse handjes. Daar had Dominiques vader ook last van als hij had gedronken. ‘Ik heb daar geen trauma aan overgehouden,’ zegt hij, zijn vader maakte er even vaak een feest van. Maar hij komt er wel vaak op terug, ook in zijn films.
MEUS «Ik heb zijn vader nooit gekend. Hij is gestorven toen Dominique 17 jaar was. Hij was aan de garagepoort aan het sleutelen toen er plots een veer losschoot. Bam! Dominique kan fantastische verhalen over hem vertellen, maar als hij gedronken had, kon hij heel choleriek worden. Dat heeft hem op de één of andere manier getekend, want in al zijn films komt dat wel ergens aan bod. Maar ik denk dat dat probleem zichzelf heeft opgelost omdat wij zo’n goeie relatie hebben. De liefde bij ons is wel gelukt.»
OMRINGD DOOR MANNEN
HUMO Voor je Dominique kende, was je samen met een Hells Angel. Heeft de militaire omgeving waarin je bent opgegroeid jou toch gevoelig gemaakt voor een beetje machismo?
MEUS «Haha, dat was toen ik 16 was. Toen zat ik gewoon graag achter op zo’n motor. Ik wilde weg uit die wereld van discipline die me inperkte, ik wilde de wereld zien, avontuur. Ik moest elke dag stipt om vijf uur aan tafel zitten en om halfacht naar bed. Hoeveel nachten ik verlangend uit mijn raam heb staan kijken!»
HUMO Tot je op een nacht door dat raam ontsnapte.
MEUS «Ja, mijn kleren had ik klaargelegd in de garage (lacht).»
HUMO Bij de Hells Angels vonden ze dat je zo snel mogelijk moest gaan werken en geld verdienen.
MEUS «Ja. Op den duur voelde ik: dit is niet goed voor mij.»
HUMO En toen vroeg Dominique je voor de hoofdrol in één van zijn kortfilms die hij op zijn 17de met Marcel Vanthilt aan het draaien was.
MEUS «We zijn meteen aan elkaar blijven plakken. Het was liefde op het eerste gezicht. We konden het ook meteen echt goed met elkaar vinden, en dat is altijd zo gebleven. Voor zijn eerste echte film heeft hij me gevraagd om de kostuums te ontwerpen en zodra ik daaraan begon, wist ik: dit is het! Dit wil ik blijven doen. Daar ben ik hem nog altijd dankbaar voor.»
HUMO In Dominique zit ook wel wat machismo, volgens mij.
MEUS «Alle mannen hebben wel een hang naar macht. Dominique vindt nog altijd dat hij de afwas niet hoeft te doen, omdat, zo zegt hij dan, ‘Marlene Dietrich heeft gezegd dat mannen niet aan de afwas moeten staan’! (schatert)»
HUMO ‘Mama zet graag mensen aan het werk,’ zeiden je zonen.
MEUS «Ik vind het heel goed dat #MeToo dingen in beweging heeft gebracht, maar ik heb zelf nooit problemen gehad met orders te geven. De strikte regel bij ons thuis is: zodra iemand tijd heeft, doet hij iets in het huishouden. Mijn kinderen zetten nu op eigen initiatief het vuilnis buiten. Ik vind niet dat ik de slavin moet zijn van de drie mannen met wie ik mijn hele leven deel. Ik doe wel veel, hoor, maar uit liefde, niet omdat het zo hoort.»
HUMO Heb jij eigenlijk vriendinnen?
MEUS «Een paar, maar niet zoveel. Op een set kan ik het altijd goed vinden met vrouwen, maar ik heb eigenlijk altijd in een mannenwereld gezeten. Aan Sint-Lucas zat ik vooral met mannen in de klas. De leraren waren mannen, onze vrienden, zoals Josse De Pauw en Marc Didden, waren vooral mannen, en dan heb ik ook nog eens twee mannen op de wereld gezet. Mijn vader sprak niet veel, maar toch had ik een sterke band met hem. Ik heb je al eens verteld dat er op zijn 21ste een benzinebusje in zijn borstzak is ontploft – ik was net geboren. Zijn brandwonden hielden hem een jaar lang in het ziekenhuis en bleven ook daarna zichtbaar. Ik begrijp heel goed dat hij zich daarna in zichzelf heeft opgesloten en zich graag terugtrok in donkere filmzalen. Maar ik voelde wel dat ik iets met hem deelde.
»Mijn moeder leeft nog en het contact met haar is erg goed, ondanks het feit dat er vroeger thuis niet erg veel werd geknuffeld. Ik zeg nu daarom vaak tegen Vic en Louis dat ik ze graag zie. Dat gebeurde bij ons thuis nooit.
»Mijn moeder komt niet naar Oostende. Ze is 86, dat lukt niet meer. Maar we stellen de film ook voor in Koersel en daar zal ze wel bij zijn.»
HUMO Ze is dus wel trots.
MEUS «Ik denk het.»
NOOIT TE SPANNEND
HUMO Jij zegt altijd dat Dominique rebelser was dan jij, omdat hij bijvoorbeeld op z’n 15de een staking organiseerde voor de vijfdaagse schoolweek. Maar jij zat bij een motorbende en trok eropuit. Dominique zegt zelf ook dat hij veel banger is dan jij.
MEUS «Dat is zo. Dominiques moeder heeft hem heel angstig gemaakt. Een fantastische vrouw, daar niet van, maar ze was bang van alles en riep constant: ‘Pas op! Kijk uit!’ Dominique doet dat nu ook bij mij. Als we in de stad wandelen, hoor ik niks anders dan: ‘Daar is een tram’, of: ‘Het stoplicht is rood.’ ‘Hou toch op!’ zeg ik dan. ‘Ik ben niet blind.’ Dan is hij helemaal ontdaan. ‘Ik ben gewoon bezorgd om je.’ Dat is zo. Hij is doodsbang dat mij iets overkomt. Lief, hè?»
HUMO In ‘The Chapel’ zegt Jennifers vader, een avontuurlijke, drinkgrage vrachtwagenchauffeur: ‘Als je je door angst laat leiden, leef je niet.’
MEUS «Dat is waar, en dat Dominique die angst heeft leren te overwinnen, is mede aan mij te danken. Ik heb hem leren reizen. Het gezin van Dominique reisde nooit. Mijn moeder had een caravan gekocht en daarmee trokken we er elke schoolvakantie op uit. Naar Italië, Spanje… Mijn broer is ook iemand die moeilijk thuis kan blijven. Hij heeft op een gegeven moment alles verkocht en is een jaar gaan zeilen.»
HUMO Dat Dominique het leven echt durfde aan te vatten, heeft hij dus aan jou te danken.
MEUS «Ja. Als ik ergens ben, zal ik ook altijd weer weg willen. Als we nu de kans zouden krijgen om in Azië een film te gaan draaien, zou ik er meteen gaan wonen.»
HUMO Gisteren hoorde ik hem zeggen: ‘Ik ben het nomadenleven stilaan beu. Mijn vrouw niet, zij vindt het spannend.’
MEUS «Voor mij kan het niet spannend genoeg zijn. Vic heeft dat ook: zodra hij geld heeft, zoekt hij nieuwe horizonten op. Louis is meer zoals Dominique: die amuseren zich samen in de donkere montagekamer.»
HUMO Jennifer verlangt zonder het te willen toegeven naar verzoening met haar vader. Heeft Dominique zich nog echt met zijn vader verzoend?
MEUS «Bij de Derudderes werden de echt goede gesprekken op café gevoerd. Maar toen Dominique eindelijk oud genoeg was om samen met zijn vader op café te gaan, stierf de man. Daar heeft Dominique veel spijt van gehad.»
HUMO De rode draad in de documentaire die hij over Arno maakte, was dat het ook bij Arno nooit tot echt contact met zijn vader is gekomen.
MEUS «Daar heeft Arno ook echt van afgezien toen zijn vader was overleden. Opeens was het te laat. Daar had hij enorm veel spijt van.
»Ik heb met mijn vader ook nooit het contact gehad waarnaar ik verlangde. Hij zou supertrots zijn geweest, dat weet ik zeker. Hij ging zo graag naar de film. ‘Crazy Love’ (uit 1987, red.) heeft hij nog gezien. Hij had zich heel erg geïdentificeerd met het personage van Josse, die vanwege zijn puisten zijn gezicht in wc-papier rolde. Hij herkende die schaamte, denk ik, en was erg aangedaan door de film.
»Weet je, ik ben zo blij dat wij in ons gezin wel over alles kunnen praten. Dat hebben we voor een groot deel te danken aan onze verhuis naar Los Angeles. Plots waren we helemaal op elkaar aangewezen. Dat heeft onze band heel hecht gemaakt. Als we hier waren gebleven, waren Vic en Louis misschien sneller hun eigen weg gegaan en hadden we niet zoveel samen rond de tafel gezeten en gepraat. Ik heb het er moeilijk mee dat ons gezin nu een beetje verscheurd is en dat ik Vic moet missen. Maar ik weet niet hoe ik het moet oplossen. Tja, we hebben het zelf gezocht.»
HUMO Jullie gaan niet meer terug naar L.A.?
MEUS «Nee. We hebben er niet genoeg gewerkt om een fatsoenlijke ziekteverzekering te hebben. De gezondheidszorg is daar zo slecht geregeld dat we bang zijn om er ziek te worden, zeker nu onze vrienden... (zwijgt)
»Ik heb hier ook op nog een andere set de kostuums verzorgd en ik heb gemerkt hoe graag ik werk. Ik wil doodgraag aan nog andere films meewerken. En hier is de kans ook groter dat Dominique alle wilde filmplannen die hij nog heeft kan realiseren.
»Ik hoor al snel: ‘Zijn jullie niet te oud? Het is aan de jongeren nu.’ Dan denk ik: huh, heb je ‘American Utopia’ van David Byrne al eens gezien? Man! Ik ben daar niet goed van geweest. Wat een voorstelling. Ik zou er een moord voor plegen om die live te zien. Byrne is 70, maar niemand doet hem dat na. We hebben hem ontmoet toen ‘Crazy Love’ geselecteerd was voor het Filmfestival van Berlijn – De Talking Heads-film ‘Stop Making Sense’ werd er ook getoond. Hij was naar ‘Crazy Love’ komen kijken en stond achteraf in de nok van de zaal te applaudisseren. Hij vond de film geweldig. Byrne is een voorloper in alles. Nog steeds. En je moet hem eens door New York zien fietsen. Wauw!»
HUMO Volgens Byrne blijft een mens altijd a work in progress.
MEUS «Precies. Met kunst maken kun je toch ook niet stoppen! Dan word je toch triest en ziek? Dan kwijn je weg. Wij gaan wel elke dag wandelen, maar je kunt toch niet alleen maar wat stappen? Je moet iets hebben om je brein mee te laten functioneren. Je moet dat fit houden, net als je lichaam. Hoeveel oudere mensen laten hun lichaam versloffen? Ik niet, hoor. Ik móét sporten, anders voel ik me slecht.»
HUIS TE KOOP
HUMO Dominique heeft wel z’n memoires geschreven: ‘Met de helm geboren’. Dat boek wordt ook in Oostende voorgesteld. Wat krijgen we nu, dacht ik, is dit een afscheid?
MEUS «Ik had precies dezelfde reactie: ‘Help, waar begint hij nú aan? Dit is niet oké.’ Ik zei meteen: ‘Zo gaan we niet beginnen, hè.’ Maar het is begonnen als grap. We zaten te wachten op de financiering van ‘The Chapel’. Dat bleef maar duren en daarom zei hij: ‘En nu ga ik een boek schrijven over alle films die ik wilde maken maar die er níét gekomen zijn!’ Uit colère. Hij is eraan begonnen en ineens was er een boek van driehonderd bladzijden vol anekdotes.»
HUMO Jij zult er ongetwijfeld een grote rol in spelen.
MEUS «Ik weet het niet. Ik wil het boek pas lezen als het gedrukt is. Ik hoop dat het even geestig zal zijn als Dominique zelf.»
HUMO Als het gaat over de films die er niet zijn gekomen, zal ook ‘Dipenda’ aan bod komen, zijn film over Congo. Ik weet dat jij dagelijks op hem moest inpraten toen dat project niet doorging. ‘Wat is mijn leven nu waard als ik geen films kan maken?’ was toen de baseline.
MEUS «Ik vind nog altijd dat hij die film moet maken. Dat scenario is keigoed.»
HUMO De film waarvoor jullie naar L.A. zijn verhuisd, is er ook nooit gekomen.
MEUS «Die catastrofe zal hij zeker te berde brengen, op een heel grappige manier.»
HUMO ‘Hombres complicados’ was er ook bijna niet gekomen: er was geen geld. Jij hebt toen besloten om jullie huis te verkopen. ‘Zo’n vrouw heb ik,’ zei Dominique daarover, ‘een vrouw die haar huis opgeeft voor mijn films.’
MEUS (zachtjes) «Ik had het bijna weer gedaan. Louis was aanvaard door New York University, hij was er geweest voor een persoonlijk gesprek en ze wilden hem er echt hebben. NYU is de beste filmschool van Amerika. Martin Scorsese en Spike Lee geven er les. Maar een jaar onderwijs kost er 60.000 dollar. Ik had er zoveel hartzeer van dat we dat geld niet hadden en we Louis niet naar die school konden laten gaan, dat ik weer zei: ‘We verkopen ons huis.’ Maar Louis zei meteen: ‘Mama, je bent helemaal gek! Ik wil die druk ook helemaal niet op mijn schouders. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik daar dan niet met grote onderscheiding afstudeer.’ Dat jaar brak corona uit. Als Louis zich had ingeschreven, had hij online les gehad en was het weggegooid geld geweest. Oef!»
HUMO Gezonde jongen, die Louis. Gezonder dan Jennifer in ‘The Chapel’. Denk je dat ‘The Chapel’ Dominiques ultieme film is? Of moet hij die nog maken?
MEUS «Hij heeft in ieder geval nog drie verhalen liggen die hij wil vertellen. Het volgende project is een komedie. Het scenario is al klaar. Na de première beginnen we meteen aan de financiering.»
BEKIJK HIER DE TRAILER VAN ‘THE CHAPEL’
‘The Chapel’ verschijnt op 8 februari in de bioscoop.
