Loro
Volgende keer graag wat meer bunga-bunga.
undefined
Hoe handig: in de Humo van vorige week gaf regisseur Paolo Sorrentino zelf al impliciet aan wat er schort aan zijn biopic over Silvio Berlusconi. ‘De eerste helft is dynamisch, sensueel en visueel explosief,’ verklaarde hij. ‘Maar in de tweede helft vertraagt het tempo en is het alsof je wakker wordt uit een droom.’ Hoewel uiteraard niet bedoeld als kritiek op zijn eigen film, verklaart die quote perfect waarom ‘Loro’, ondanks de verbluffende vertolking van Toni Servillo, niet kan blijven boeien. Hoeft die eerste, op een spetterende vibe drijvende helft nauwelijks onder te doen voor ‘The Wolf of Wall Street’, dan belanden we in de tweede helft in een nogal saai en langdradig portret van een oude man met huwelijksproblemen. Die wisseling van toon is natuurlijk bewust gekozen: Sorrentino wil ons immers diets maken dat de dromen die Berlusconi aan de Italianen verkocht, niets anders waren dan illusies. Kan zijn, maar de droom is opwindender.
