Loving Pablo
De Netflix-serie is honderd keer sterker.
undefined
Het is al 25 jaar geleden dat drugsbaron Pablo Escobar op het dak van een appartementsgebouw werd neergekogeld – oeps, spoilertje – maar de mythe leeft voort. Ook al liet hij mensen met kettingzagen in stukken snijden, in Colombia blijven velen hem beschouwen als een moderne Robin Hood die geld afnam van de rijken en het weer uitdeelde in de sloppenwijken van Medellín. Op het internet gaan Pablo-T-shirts, sleutelhangers en petjes vlot van de hand, in Colombia kun je onder de begeleiding van een gids narco-rondleidingen volgen, en ook in de entertainmentsector kan ’s werelds beroemdste capo vooralsnog op meer fascinatie rekenen dan op walging: Benicio Del Toro zette een magnetische Escobar neer in ‘Paradise Lost’, de kartelbaas dook op in het Tom Cruise-verhikel ‘American Made’, en wie eens wil grinniken moet op YouTube maar enkele fragmenten opsnorren van de eerder matig vertolkte Colombiaanse soapserie ‘Pablo Escobar, el Patrón del Mal’. Maar geen enkele andere film of serie deed de opgang en de neergang van Escobar beter uit de doeken dan ‘Narcos’, de opwindende Netflix-serie waarin el patrón meesterlijk werd gespeeld door Wagner Moura.
Wie vandaag nog iets aan die Escobar-manie wil toevoegen, kan dus maar beter met iets fris uitpakken – een inventieve filmstijl, een nieuwe invalshoek. Regisseur Fernando León de Aranoa meent die invalshoek te hebben gevonden in de gedaante van Virginia Vallejo, de televisiepresentatrice die met Escobar aan de scharrel ging. Wat ziet een bloedmooie, verstandige vrouw in een man van wie iedereen weet dat hij een drugsbaron en een moordenaar is? Die vraag hád een interessante film kunnen opleveren, en wie weet had die vrouwelijke insteek ons bij uitbreiding zelfs enig inzicht kunnen verschaffen in één van de grootste filosofische kwesties waar elke man mee worstelt, namelijk: waarom vallen mooie meisjes toch zo vaak op de verkeerde mannen?
Jammer genoeg zadelde ‘Loving Pablo’ ons op met een cold turkey. Om onverklaarbare redenen (besefte hij tijdens de montage dat Vallejo een minder boeiend personage is dan Escobar?) laat de cineast de televisiepresentatrice al heel snel naar de achtergrond verdwijnen, om zich vervolgens te beperken tot de zoveelste herkauwing van Escobars al zó vaak gedocumenteerde misdaadcarrière. De aanslag op het Avianca-vliegtuig, het verblijf in de La Catedral-gevangenis, de tegenacties van Search Bloc: wie net als wij ‘Narcos’ achter de kiezen heeft, zal last hebben van een heftig déjà-vugevoel.
Ook ontgoochelend: het echtpaar Bardem/Cruz, momenteel ook samen te zien in ‘Everybody Knows’. Om twee Spaanse acteurs Engels met een Colombiaans accent te horen praten terwijl ze twee Spaanstalige personages vertolken: het is eenvoudigweg ridicuul. Echt hilarisch wordt het wanneer Bardem – van wie een hoop minder dreiging uitgaat dan van Moura – in de tweede helft niet alleen met een indrukwekkende bierbuik, maar ook met een gigantische, zichtbaar demonteerbare halskwab onder de kin verschijnt: ineens lijkt het alsof je naar de halfbroer van Eddie Murphy in ‘The Nutty Professor’ zit te kijken. Eigenlijk is het simpel: wie ‘Narcos’ heeft gezien, verdoet hiermee z’n tijd. Alle anderen snuiven beter de serie op.
