Lusts - Illuminations
We geven het grif toe: bands die in hun Spotify-playlists achteloos met obscure muzikale snoepjes strooien à la Quickspace, Swirlies, Loop en Nurse With Wound, hebben soms een streepje voor. Maar Lusts en Cheatahs hebben nog meer gelijkaardige troeven: ze weten allebei met veel zwier een eigen sound te destilleren uit de rijke Britse muziektraditie, bijvoorbeeld.
De broertjes Andy en James Stone – samen Lusts – mogen dan slechts aan hun debuut toe zijn, de stoet singles die aan ‘Illuminations’ voorafging (het machtige ‘Temptation’ voorop) was behoorlijk indrukwekkend. Hun geluid sluit naadloos aan bij de esthetiek van hun hoezen en video’s: behoorlijk psychedelisch, een tikkeltje wazig, schijnbaar in de loop der tijd vervaagd. Wedden dat iederéén Echo & The Bunnymen of The Cure roept wanneer ze songs als ‘Careless’ en ‘Mouthwash’ voor het eerst horen? Bijna elke song is een singlekandidaat, en heeft ondanks de overbekende hoofdingrediënten – in reverb en echo gedompelde gitaren, zang en synths – een eigen bakkes. Lusts stopt er slimme bruggetjes (‘Fountain of Love’) of catchy refreinen (‘Don’t Kiss Me’) in, en gooit sliertjes The House Of Love, kiwipop, en Madchester in de mix. De surfwave van ‘Waves’ glinstert in het donker, en benadert de popperfectie.
Iemand moet de vier Cheatahs aangepraat hebben dat ze máár een shoegazerevivalcombo waren. Want op ‘Mythologies’ doen ze – net zoals op de ep’s ‘Sunne’ en ‘Murasaki’ eerder dit jaar – hun uiterste best om de sound van hun debuut in alle mogelijke richtingen open te trekken. We denken aan My Bloody Valentine (zang) en Stereolab (de jazzy groove) terwijl de gitaren door kamerpoptrack ‘Seven Sisters’ tuimelen, we ontwaren Kraftwerk in een Micachu-jasje in ‘In Flux’, een vleug M83-extase in ‘Murasaki’ en de strakke polsslag van krautrock onder de percolerende synths van ‘Su-pra’ en in afsluiter ‘Reverie Bravo’.
Wanneer Nathan Hewitt het mooie ‘Hey, Sen’ opent met onze favoriete openingszin du jour – ‘Let us compare mythologies’ – klinkt hij heerlijk lijzig als Lee Ranaldo. ‘Mythologies’ doet trouwens denken aan een Sonic Youth-plaat met enkel Ranaldo-liedjes: de nieuwe Cheatahs daagt uit, prikkelt, maar mist hier en daar de crunch en de focus die de noisepopsongs van Thurston Moore aan de Sonic Youth-mix toevoegden.
