Maak kennis met Coralie Barbier, de vrouw van Paul Van Haver, alias Stromae

Ze was lang een goed bewaard geheim: Coralie Barbier, mevrouw Van Haver of mevrouw Stromae. Het brein achter het hyperzorgvuldig geconstrueerde en prachtig vormgegeven imago van de Stromae van ‘Racine carrée’, de plaat waarmee haar man definitief de wereld veroverde, legde net de laatste hand aan de vierde collectie van de kledinglijn Mosaert – net als Stromae een anagram van maestro.

'Als we samen schoenen gaan kopen, staat Paul altijd jaloers naar die voor vrouwen te kijken'

In het glazen kantoor achter het Brusselse Zuidstation, een bruisend centrum voor beginnende ondernemers, blijkt Coralie helemaal niet het gereserveerde meisje dat we tot nu toe in interviews zagen. Ze is open, peterpanachtig mooi en klaar om te vertellen hoe het allemaal is begonnen.

Humo Eigenlijk wilde je architect worden.

Coralie Barbier «Klopt. Ik heb in Namen op de humaniora wiskunde-wetenschappen gevolgd. Ik ben heel slecht in dingen uit het hoofd leren. Ik denk liever logisch na, hou van vakken waarin ik de dingen rationeel kan verklaren en afleiden. Vandaar het idee om meubels te ontwerpen. Het was mijn moeder die met het idee kwam een opleiding voor kledingontwerpster te volgen. Ik zat tijdens de lessen waarin ik me verveelde altijd te tekenen. Met die stapel schetsen in haar hand zei ze: ‘Je weet toch dat je hier ook je vak van kunt maken?’ Ik customizede toen al mijn eigen kleren: ik kocht nieuwe of tweedehandse spullen en vermaakte die tot unieke stukken. Ik kleedde me altijd anders dan de anderen. Het was mijn manier om me te uiten.

»Ik heb mijn moeder wel wat aangedaan: ik sleepte haar mee naar alle solden om materiaal te kunnen kopen, terwijl zij kleren als functioneel zag en vooral op de kwaliteit lette. Als psychologe en directeur van een crèche is zij meer met de innerlijke mens bezig: ze begrijpt nog steeds niet waarom ik zoveel broeken nodig heb (lacht). Ze gaf liever geld uit aan onze studies, of aan reizen. We zijn met haar naar Afrika, Thailand en de VS geweest. De flamingo’s en Aziatische patronen op de T-shirts en jacks van Mosaert verwijzen naar wat ik tijdens al die reizen gezien heb. Pauls inbreng is natuurlijk ook enorm groot, maar onze ideeën lopen heel erg parallel: dat vele reizen als kind is iets wat we gemeen hebben. We werden allebei door onze moeder op sleeptouw genomen, om zoveel mogelijk indrukken en inzichten te vergaren. Pauls moeder zit nu weer in Japan.»

Humo Zitten de artistieke neigingen ook in de familie?

Coralie «Mijn vader was regisseur bij het amateurtoneel. Hij gaf les, maar hij hield ook van het theater. Net als mijn moeder. Zij speelde en danste. Ik heb zelf ook lang gedanst – klassiek, hedendaags, jazz, volksdans. Tot ik ben gaan studeren.»

Humo Heb jij nooit van een carrière op het podium gedroomd?

Coralie «Ik heb het niet aangedurfd daarvoor te kiezen, me zo openlijk te uiten. Ik vind het eng, het gebrek aan totale controle op zo’n podium. Ik heb de dingen graag zelf in de hand. Ik hou van ondernemen, werken, dingen maken, logisch nadenken en dan een concreet resultaat bereiken. Ik ben heel analytisch en rationeel ingesteld. Ik geniet ervan als ik iemand een kledingstuk van mij zie dragen en het beeld helemaal overeenstemt met wat ik in mijn hoofd had. Als ik iets ontwerp, zie ik het resultaat heel helder voor me. Ik maak wel moodboards met kleuren en foto’s die de sfeer verbeelden, maar dat doe ik voor Paul, zodat hij beter begrijpt waar ik heen wil.»

HUMO Was jij in de klas het meisje met de hoge cijfers?

Coralie «Helemaal niet. Ik was het meisje dat rekende: als ik met kerst 90 procent had, had ik het volgende semester genoeg aan 50 procent. Dat systeem werkte.»

Humo Na je studies vond je meteen werk.

Coralie «In mijn laatste jaar had ik een wedstrijd gewonnen die door het tijdschrift Flair was georganiseerd. De deelnemers moesten een kledingstuk customizen en de lezeressen vonden mijn werk het beste. De prijs bestond erin dat ik meteen als freelancer bij Flair aan de slag kon. Daarnaast deed ik van alles: ik heb badpakken ontworpen, voor een soort C&A gewerkt waar ik heel veel geleerd heb over hoe je met fabrikanten moet onderhandelen en over hoe het er in de confectie-industrie in China aan toegaat. Maar ik heb ook bij Pain Quotidien gewerkt, gewoon om geld te verdienen. Toen ik merkte dat je als ontwerper nergens komt als je geen Engels spreekt, ben ik naar Malta gegaan om daar een stoomcursus te volgen. Die opleiding was de goedkoopste die ik kon vinden en ik moest alles zelf betalen, vandaar.»

undefined

'Hij stimuleert me om verder en dieper te gaan, ik help hem af en toe afstand te nemen.'

undefined

HUMO Daarna werd je meteen binnengehaald bij het romantische kledingmerk Mais il est où le soleil.

Coralie «Dat was een buitenkans, ja. Als productieassistent mocht ik van her naar der reizen om de collecties bij fabrikanten op te volgen. Zalig én heel leerrijk. Daarna kreeg ik van de artistiek directeur meteen een plaats aan de ontwerptafel, omdat ik jong was en ze zag dat ik het wel aandurfde om een speciale draai aan die romantische jurken te geven. Het merk had een duidelijke doelgroep met specifieke wensen en ik vond het leuk om te zien of ik in staat was zo precies mogelijk op hun eisen in te spelen.

»Met Paul ben ik ook in contact gekomen via een heel concrete vraag. Op een feest van een gemeenschappelijke vriend werd hij aan mij voorgesteld, omdat hij wilde weten of het mogelijk was een kraag van African wax (traditionele Afrikaanse stof met een dubbelzijdige print van was, red.) op een gebreid gilet vast te zetten. ‘Dat kan,’ heb ik hem toen gezegd, ‘maar als je daarmee wil gaan werken, zou je toch beter zelf een wax ontwerpen? Je hebt al je eigen merk.’ De volgende ochtend kreeg ik telefoon: Paul. Hij had de hele nacht over mijn idee liggen nadenken. Hij wilde meteen aan die eigen wax beginnen, zei hij, maar dan wel samen met mij.

»Ik viel volkomen uit de lucht. Maar eigenlijk had hij die vraag op geen beter moment kunnen stellen. Ik begon me te vervelen bij Mais il est où le soleil en ik had meer dan ooit zin om echt zelf aan het werk te gaan. Soms is het leven je heel goedgezind, hè (lacht).

»Paul hanteerde voor zichzelf al een heel uitgesproken esthetiek: met zijn strikje en zijn klassieke snits in speciale kleurencombinaties. Ik zag meteen hoe ik dat verder kon uitwerken voor de plaat die hij aan het schrijven was. Met de grafisch ontwerpers van Boldatwork zijn we vervolgens aan dat project begonnen.»

Zwart-wit

HUMO Voor elk nummer van ‘Racine carrée’ maakten jullie een tafereeltje, als onderdeel van een volledig universum. Van welk tafereel houd je het meest?

Coralie (wijst naar de foto van 3 meter op 3 aan de muur) «Dat van ‘Papaoutai’. Het pak dat Paul daarin draagt, is het eerste dat ik ontworpen heb. ‘Papaoutai’ is ook het nummer waar ik het meest van al naar geluisterd heb, omdat het me heel erg raakt.»

Humo ‘Papaoutai’ is een hard nummer over vaders die niet thuis geven. Jij hebt net als Paul op jonge leeftijd je vader verloren.

Coralie «Ja, al is mijn verhaal helemaal anders dan het zijne. Ik heb heel mooie herinneringen aan mijn vader. Hij is gestorven toen ik 8 was, ten gevolge van een duikongeval.

»Maar we hadden het over het universum dat we voor ‘Racine carrée’ hebben gemaakt. Dat was mogelijk omdat Pauls teksten heel éénduidig zijn, eenvoudig en uitgesproken.»

HUMO Zoals het nummer ‘Bâtard’, waarin hij dingen heel zwart-wit tegenover elkaar zet. Je bent het één of het ander: wit of bruin, macho of homo, Vlaming of Waal.

Coralie «Heel rechttoe rechtaan. En dat is fijn om rond te werken. Bij een nummer over de liefde, hoef je niet ingewikkeld te doen en kies je als motief gewoon een hart – dat je vervolgens wel bewerkt en verwerkt in African wax om niet in clichés te verglijden.»

undefined

'Paul heeft lang het gevoel gehad dat hij moest bewijzen dat hij geen onehitwonder was'

HUMO Jij durfde die keuzes zomaar te maken en je was niet bang. Terwijl je toch niet voor de eerste de beste aan het werken was.

Coralie «Daar heb ik geen seconde bij stilgestaan. Paul was ook nog niet zo’n grootheid toen, hè. Hij was alleen maar bekend van ‘Alors on danse’ en had zelf nog heel erg het gevoel dat hij moest bewijzen dat hij geen onehitwonder was. We zijn er gewoon samen in gevlogen. Ik herinner me dat ik na zijn telefoontje over die eigen wax drie nachten na elkaar heb zitten tekenen, omdat ik er zo’n zin in had. Dus, nee, angst heb ik nooit gevoeld. Paul is ook zo bescheiden: hij staat met beide benen op de grond en is oprecht geïnteresseerd in de ideeën van anderen. ‘Geen enkel idee is een slecht idee,’ zegt hij altijd, waarmee hij niet alleen mij, maar ook zijn broer, die de clips regisseert, en de grafisch ontwerpers uitnodigde de wildste ideeën te spuien. Het was een zalige, supercreatieve tijd. Telkens als er iets af was, begonnen we alweer aan het volgende. Het was als een flow waar we samen in zaten.»

Humo ‘Ik ben een extreme perfectionist,’ zegt Stromae over zichzelf, ‘vreselijk om mee samen te werken.’

Coralie «Dat zegt hij, ja. Het is waar dat hij alles steeds in vraag stelt, en iets wat bijna af is, graag nog eens helemaal omgooit, maar omdat hij heel diplomatisch is, hebben we dat bijna nooit door. En we zijn in die samenwerking gegroeid: we weten niet beter en zijn helemaal op zijn neuroses ingespeeld (lacht).»

Humo En jij kunt hem, rationeel als je bent, tot de orde roepen als het echt uit de hand dreigt te lopen.

Coralie «Dat is waar. Soms kan Paul de dingen niet loslaten: hij kan nachtenlang doorgaan, maar als ik zie dat hij zo lang aan iets zit te prutsen dat hij op het punt staat het kapot te maken, dan zeg ik: ‘Ho, neem even afstand.’ Wat dat betreft vullen wij elkaar aan. Hij stimuleert mij soms om verder en dieper te gaan; ik help hem af en toe afstand te nemen.»

undefined

'Een beroemdheid neemt veel plaats in. Maar dat wist ik van tevoren'

Humo Hij durft nu ook afstand van jou te nemen. Nu hij zich minder met je ontwerpen bemoeit, word je steeds creatiever, zegt hij.

Coralie «Zegt hij dat? (lacht) De zwart-witteksten van ‘Racine carrée’ hebben we vertaald in heel geometrische kledingdesigns met veel herhalingen en Escher-achtige motieven. Als ik Paul zijn zin had laten doen, was hij daarin verdergegaan. Voor de flamingo’s en bloemmotieven heb ik heb wel even moeten vechten.»

Lelijke knieën

Humo In een interview zei Paul: ‘Ik snap dat het niet eenvoudig is om aan mijn zijde te staan. Ik neem veel plaats in.’ Naast hem voelde jij je in het begin een beetje misplaatst.

Coralie «Het is natuurlijk waar dat een beroemdheid veel plaats inneemt. Maar ja, dat wist ik van tevoren, dus daar moet ik niet over zeuren. Ik leed daar ook niet onder. Wat wél moeilijk was: de buitenwereld wist niet zo goed of we alleen samenwerkten of ook een koppel waren. We hebben ervoor gekozen onze relatie privé te houden zolang we aan het project werkten. Paul was bang dat ik mijn geloofwaardigheid als ontwerpster zou verliezen als ik tot zijn vriendin gereduceerd zou worden. Maar na het succes van ‘Racine carrée’ zijn we getrouwd: nu is alles duidelijk.»

HUMO Wanneer wist jij: oei, er is hier meer aan de hand dan alleen maar samenwerken?

Coralie «Er was geen welbepaald moment. We werkten al zes maanden samen toen er meer begon te spelen. Het is langzaam gegroeid omdat we tijdens het werken ontdekten hoezeer we op elkaar lijken. We herkenden steeds meer in elkaar, in die mate dat we op den duur geen woorden meer nodig hadden om elkaar te begrijpen. Pauls keuze, bijvoorbeeld, om op zo’n verrassende manier te stoppen met optreden en achter de schermen te gaan werken, voelde voor mij volkomen normaal aan. Hij is nu in Engeland, om een plaat te producen.»

HUMO En hij heeft jou hier het stuur gegeven.

Coralie «Het blijft zijn bedrijf, hè. Ik zal niks doen zonder zijn akkoord. Wij – zijn broer die regisseert en ik met mijn kledingcollectie – kunnen alleen maar doen wat we doen omdat we op een supersterke basis – Paul zijn creativiteit – zijn terechtgekomen.»

Humo Ken je ‘Te Quiero’, één van Pauls oudere nummers? Daarin zingt hij: ‘Ik zal nooit tegen een vrouw zeggen: ik blijf bij jou voor de rest van mijn leven – ook al zal ik het misschien wel denken.’

Coralie «Haha. Dat wist ik niet. Dan is hij van idee veranderd, zeker? Toen zijn roem zo’n hoge vlucht nam dat hij zich een beetje in zijn succes begon te verliezen, kreeg hij behoefte aan eenvoud, denk ik. Een huis hebben, rust, en een hechte, duidelijke band.»

undefined

'Onze liefde is langzaam gegroeid. Tijdens het samen­werken hebben we ontdekt hoezeer we op elkaar lijken.'

undefined

Humo De rockpriester Père Gilbert heeft jullie in de echt verbonden. Was dat een tip van prins Laurent?

Coralie «Neen. We zijn getrouwd op een plek die niet gewijd is, en dus moesten we iemand vinden die de ceremonie daar toch wilde voltrekken. Zo zijn we bij hem beland. Père Gilbert is nogal vooruitstrevend. Zo vindt hij het belachelijk dat er nog steeds geen vrouwen tot priester gewijd mogen worden.»

Humo Jullie collectie is unisex. De veranderende rolverdeling tussen mannen en vrouwen is iets waarover Paul het uitgebreid heeft gehad in zijn laatste Humo-interview. Hij draagt zijn haar nu lang in een hoge staart, en is dolblij dat de dansschoenenfabrikant Repetto met jullie schoenen voor mannen heeft gemaakt met bloemen en een kleine hak.

Coralie «Ja. Zijn look is helemaal anders nu. Hij draagt sobere coltruien en is geobsedeerd door bijoux – vooral broches. En die dansschoenen zijn voor hem echt een droom die uitkomt. Omdat hij zo mager is, vindt hij mannenschoenen veel te massief. Als we samen schoenen gingen kopen, stond hij altijd jaloers naar de vrouwenschoenen te kijken. Hij vroeg dan weleens of ze die toevallig niet in zijn maat hadden. De zizi’s van Repetto (fijne veterschoenen met een kleine hak, red.) waren voor hem de perfecte oplossing. Toen Paul in een interview had verteld dat hij het spijtig vond dat er geen ballerina’s voor mannen bestonden, heeft Repetto er speciaal voor hem gemaakt. Vorig jaar hebben we dan met hen contact opgenomen om te vragen of we konden samenwerken. Super, hè?»

Humo ‘Het doel van de collectie,’ zei Paul, ‘is een revolutie.’ Hij wil dat mannen opnieuw koket mogen zijn.

Coralie «Ja! Kijk naar de tijd van Lodewijk XIV. Toen waren mannen bijna koketter dan vrouwen. Waarom is dat verloren gegaan?»

Humo Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken, aan een kokette man.

Coralie «Maar een beetje meer fantasie mag toch wel? Onze sokken en dassen gaan als warme broodjes over de toonbank. Mannen hebben echt zin in meer kleur – alleen durven ze nog niet verder te gaan dan die kleine stukjes. Paul geneert zich totaal niet om met kleuren en vormen te spelen. Voor mij was dat zalig: ik kon me helemaal op hem uitleven. In de clips ook. We konden hem álles vragen: hij is totaal niet bang om zijn vrouwelijke kant in de verf te zetten.»

Humo Alle kledingstukken voor ‘Racine carrée’ zijn strak op zijn lijf gesneden. Maar dat beeld van Stromae is zo’n karikatuur geworden, dat jullie het helemaal willen loslaten. Kon je eindelijk oversized truien en jacks maken. Maar die zie ik Paul toch niet snel aantrekken.

Coralie «Je weet toch dat hij in één van zijn prilste YouTube-filmpjes een baggy training draagt? Je moet dat maar eens opzoeken. Het nummer heet ‘Faut que t’ arrête le rap’. Hij was toen nog heel jong, hè.»

Humo Ja. Met die kleren probeerde hij zich een virieler imago aan te meten.

Coralie «Heel stoer en hiphop. Maar hij realiseerde zich al snel dat hem dat totaal niet stond. Hij heeft dan teruggegrepen naar het uniform dat hij droeg op internaat: dat had altijd goed bij hem gepast. Alle kostuums die hij in de clips van ‘Racine carrée’ draagt – en de eerste collectie, die daarop geïnspireerd is – heb ik ontworpen in functie van zijn complexen. De shorts maakte ik bijvoorbeeld altijd iets langer, omdat ik wist dat hij zijn knieën niet mooi vindt.»

Humo Naar verluidt heeft dansen hem heel erg geholpen om zich goed in zijn vel te voelen.

Coralie «Hij heeft veel te danken aan Marion Motin, de choreografe met wie hij heeft gewerkt. Zij vroeg hem op een gegeven moment: ‘Waarom maak je toch zulke vreemde grimassen als je danst?’ In feite was hij zichzelf lelijk aan het maken omdat hij zich lelijk voelde. ‘Laat je toch gaan,’ heeft Marion toen gezegd. En al dansend is hij gaan beseffen dat de gebreken van een lichaam – dat hij bijvoorbeeld zo mager is – in een dans mooi kunnen zijn. Dat dansen is echt een soort therapie geweest. Het heeft hem geholpen zich met zijn lichaam te verzoenen.

»Je hebt hem kennelijk al een tijdje niet meer gezien, maar de coltruien die hij draagt zijn heel ruim. Het gaat goed met Paul. Héél goed.»