Madonna - Hard Candy
Het beste aan Madonna op haar vijftigste is dat ze al zo lang popgeschiedenis schrijft dat ze zichzelf kan samplen. Dat deed ze voor het eerst op haar vorige, 'Confessions on a Dancefloor', een retourtje naar haar discodagen in het New York van de vroege eighties.
Op de hoes van 'Hard Candy' poseert ze glorieus in een geüpdatete versie van haar Gaultier-korsetten ca. 91; de dominatrixlaarzen zijn die van 'Erotica'; er is het gouden crucifix uit de begindagen, de blonde ambition die er altijd geweest is, en het mooist gespierde stel armen dat de pop ooit heeft gekend.
Madonna is op het punt gekomen dat ze te gast is in haar eigen carrière, een positie die op z'n minst intrigerend genoemd mag worden, maar tragikomische Las Vegas-toestanden blijven ons voorlopig bespaard.
Voor 'Hard Candy' koos ze de duurste urban producers van het moment als sparringpartners: Timbaland, Kanye West en Pharrell Williams. Sommigen noemen Madonna de baarlijke duivel omdat ze iedere plaat weer met een nieuwe hippe beatmeister werkt: dat is niet alleen een domme opmerking (moet ze dan met de sléchtste werken?), die criticasters vergeten ook dat ze dit keer een serieus risico genomen heeft - en dat draait helaas uit in haar nadeel.
Als je werkt met Timbaland, die Justin Timberlake en Nelly Furtado heruitvond, word je namelijk onvermijdelijk met die twee vergeleken. De prima single '4 Minutes' speelt daar nog een postmodern spelletje mee (Justin Timberlake die herhaaldelijk 'Madonna' hijgt), maar 'Give It 2 Me' klinkt als een afleggertje van 'FutureSex/Lovesounds', 'Devil Wouldn't Recognize Me' is Justins 'Cry Me a River' part two, en 'Miles Away' echoot 'Do It' van Nelly Furtado. Goeie songs, maar Timbaland-songs; geen Madonna-songs.
Top daarentegen is 'Dance 2night', onweerstaanbare retrodisco waarvoor Timbaland z'n robotische sound wat in de hand hield. In de plaats kwam een wervelend goudlamé dansritme dat Madonna op het lijf geschreven is.
De Pharrell-songs zijn in hetzelfde bedje ziek, maar er mag tenminste om gelachen worden. Er is het onnozele 'Spanish Lesson' - 'La Isla Bonita' syncopated style, je moet er maar opkomen - en 'She's Not Me', dat niet alleen door het discopopgeluid doet denken aan haar hitje 'Borderline' uit 1984. Als een overjaarse tiener zingt Madonna dat die ander heus niet beter is dan zij: 'She's not me / she's not me / And she never will be / Never will be'.
Voor de volgende plaat dan maar een revival van haar powerballads uit de nineties? Dat zou pas tragikomisch zijn.
Toptracks: '4 Minutes', 'Dance 2night'
