Madonna - Rebel Heart
Too much information: dat is het eerste waar ik bij Madonna aan denk. We weten hoe ze klinkt, hoe ze er naakt uitziet, hoe ze scheldt, hoe ze provoceert, hoe ze álles doet om a) haar imago van pseudorebel intact te houden, b) van twee walletjes te eten (commercieel én geloofwaardig lijken) en c) gelijke tred te houden met concurrenten die meer talent en minder jaren op de teller hebben dan zij.
Als ze het ook op haar 55ste nog nodig vindt om halfnaakt op rode lopers te verschijnen, krijgt niet mijn penis, maar mijn scepsis een erectie. Madonna is de Margaret Thatcher van de pop: een manwijf dat wil bewijzen dat ze meer en erger kan dan de foutste vent.
Haar tactiek is onveranderd: ook op ‘Rebel Heart’ verzamelt ze de hipste producers en componisten van het moment rond zich. Avicii, Carl Falk, Diplo, Chance The Rapper en consorten (zelfs verkrachter-bokser Mike Tyson mag meedoen – wat voor een signaal zendt dat uit naar vrouwelijke fans?) lenen haar hun cool, in ruil voor mainstream aandacht en dikke poen. Zelfs haar kinderen Lourdes en Rocco (‘Mijn A&R-team’) worden ingeschakeld om in discotheken nieuwe trends en hippe deejays te scouten.
De songs. Veel ego, veel namedropping. Madonna vergelijkt zich nog steeds graag met de groten uit de wereldgeschiedenis: ‘I’m not Joan of Arc... not yet’. Iets minder dan op ‘MDNA’, maar nog steeds veel politiek correcte onderwerpen: mensenrechten, geweld, armoede. ‘Bitch I’m Madonna’, met Nicki Minaj, is een poging om de concurrentie te intimideren en in één moeite door de jongere garde te epateren. ‘Holy Water’ snoeft pathetisch én godslasterlijk (‘Bitch: get off my pole! Jesus loves my pussy best’). ‘Heartbreak City’ is oké, een simpele maar efficiënte break-up ballad. ‘(Make the) Devil Pray’ is een goed concept.
Ik ben niet per se tegen Madonna: ‘Holiday’ is nog steeds aanstekelijk, ‘Live to Tell’ blijft een onverwoestbare ballad, en ‘Music’ was zonder meer uitstekend. Maar voor een monument, een levende legende, een doorgewinterd veteraan, een mérk, ligt de lat hoger. Madonna surft op het voorbereidende werk van minstens veertig experts, en in die context is dit een teleurstellende plaat. Beyoncé is sexyer en funkyer, Gaga meer in touch met de tijdgeest, Katy Perry biedt betere wegwerppop, en FKA twigs & co. zijn geloofwaardiger. Eén nummer, featuring Nas, heet ‘Veni, Vidi, Vici’. Ik kwam, ik zag, ik overwon? Ik denk het niet.
