Madonna (Sportpaleis)
Wonderbaarlijke verschijning te A.
'Madonna is geen dikke Hawaïaan'
Het had nochtans niet veel gescheeld of ze was niet gekomen, zo zei de Madonna van Merksem zelf zaterdagavond: 'Iedereen had me afgeraden om naar België te komen,' klonk het tegen het einde van haar twee uur durende doortocht in het Sportpaleis. 'Maar ik ben er toch. Ik luister naar niemand, want ik ben een rebel.' Salah Abdeslam mogen we dan nog wel niet gelocaliseerd hebben, maar daar heeft IS alvast niet van terug.
Vergeeft u ons trouwens de inleiding bij dit stukje: grappen over de naam van Madonna zijn intussen oud geworden, zo krijgen we net te horen. Maar dat hoeft niet te erg te zijn: dat is Madonna zelf namelijk ook. Hier komen de feiten: Madonna Louise Ciccone is 57. Tot daar de feiten. Want als het over Madonna gaat, telt interpretatie dubbel. Ze is een icoon, zelfs tot ver buiten de muziek. Ze speelde een hoofdrol in de oren én onderbuik van meerdere generaties. Iconen kénnen trouwens geen leeftijd. Maar Madonna is ook een zangeres, één die in meer dan tien jaar geen plaat meer uitgebracht heeft die het onthouden waard is. En niet omdat ze niet geprobeerd heeft. Dat is jammer - vooral voor een icoon, wat ze ook aanricht in uw onderbuik.
Maar haar status hééft ze wel nog altijd, zie ook openingsnummer 'Iconic' - al is het maar voor de titel. Madonna heeft in haar carrière namelijk al meer gedaantes aangenomen dan het griepvirus, maar de gedaante die ze aanneemt op haar nieuwste plaat 'Rebel Heart' hoeft u niet de opwindendste te vinden: alweer geen blijver. Helaas was dat wel de plaat die zaterdag het grootste deel van de nummers leverde. Na 'Iconic' volgde 'Bitch I'm Madonna', waarbij vooral opviel hoe Madonna tijdens het nummer vocaal aanleunde tegen een schriel tekenfilmfiguurtje, maar in de bindtekst erna nog het meeste klonk alsof ze net een hele slof Groene Michel soldaat had gemaakt. Niet de enige keer dat Madge 'r stem achter een ijzeren gordijn van effecten wegstak: in 'Body Shop' - nog zo'n nieuwerd - klonk ze stukken synthetischer dan de douchegel die ze in de gelijknamige keten om den brode slijten.
Maar ook dat beterde en 'True Blue' volgde: ouder werk, en dus welkom. Eerder was ook al 'Burning Up' voorbijgekomen als het eerste herkenningspunt tussen al dat nieuwe geweld, maar 'True Blue' kreeg voor de gelegenheid een bewerking mee waarin Madonna zichzelf begeleidde op ukulele. Grappig, want ukuleles zijn nu eenmaal altijd grappig en Madonna is geen dikke Hawaïaan. Triester werd het toen je doorhad dat een nummer als 'Vogue' kort besloten zat middenin 'Holy Water': alweer een nieuw nummer, maar één dat zo hard wou provoceren dat het lachwekkend werd. Paaldansende nonnen: je vindt ze alleen in schimmige striptenten én bij Madonna - alleen probeert die laatste er nog altijd een statement mee te maken. 'Like a Virgin' wou ook krampachtig bijdetijds zijn, maar een maagdenvliesreconstructie blijft toch altijd dat: een kunstgreep. Je zocht naar herkenning tussen al dat minderwaardige nieuwe werk, maar je moest het vaak stellen met halve en hele herwerkingen van klassiekers die veel meer hadden moeten zijn dan nostalgie.
Tot daar het geknies, want er weren ook goeie dingen. 'La Isla Bonita', bijvoorbeeld: ook hertimmerd, maar dan wel op een juiste manier - enkel de naakte essentie bleef over. Ook de vooraf zo gevreesde kostuumwissels leken in de praktijk nogal mee te vallen: we telden er drie, en de choreografie die je ondertussen in ruil kreeg was goed genoeg om de beslissing 'wachten vs. pint tanken' een stuk moeilijker te maken. Maar de meest ingrijpende factor was Madonna zelf, die naast 'r lunchpakket ook niet vergeten was om haar goed humeur mee te nemen naar het Sportpaleis. Niet dat ze een karikatuur van zichzelf zou hebben laten tekenen op de Vogelmarkt, maar je kon er toch niet omheen: ze was goedlachs, deelde plaagstootjes uit met publiek en dansers, lachte foutjes weg en sloeg zelfs aan het zelfrelativeren. Toen ze uitgebreid de tijd nam om een jarige onder haar dansers over de knie te leggen - voor elk jaar een tik op de billen - zuchtte ze achteraf dat ze eigenlijk gewoon blij was dat ze even had kunnen zitten. De pezige kranigheid waarmee ze zich de voorbije jaren krampachtig tegen het verstrijken van de tijd leek te verzetten, was amper te zien. En op slag zat je naar een méns te kijken.
Bleek dat dat al die tijd gewoon de beste manier was geweest om Madonna te zijn in de 21ste eeuw: gewoon Madonna zijn in de 21ste eeuw, een vrouw die 'r badhanddoek níét meer voor dag en dauw al op de strandstoelen naast de Fontein der Eeuwige Jeugd gaat leggen. Blij toe: meer plaats voor ons.
