Magazine: Copy beest

De titel mag als geestig doordenkertje gelden, al rekenen we ‘sympathiek bedoelde maar helaas net iets te vergezochte en zich bijgevolg onherroepelijk in een lange VRT-traditie van al te flauwe woordspelingen à la ‘Lijst Debecker’ of ‘Fris van Lefever’ scharende uitglijer’ ook goed. Los-vaste tv-man Dieter Coppens (andere bezigheid: grafisch vormgever) is de komende acht weken op Eén te bewonderen als spilfiguur van het nieuwe ‘Copy beest’. Een dierenprogramma, but not as we know it.

'Dieter Coppens maakt gebruik van dieren en hun talenten om een uitdaging tot een goed einde te brengen.'

Dieter Coppens «Waar je in de meeste dierenprogramma’s enkel naar beesten en hun gedrag kijkt, kiezen we in ‘Copy beest’ voor een actievere aanpak. In iedere aflevering heb ik het over het specifieke talent van één welbepaald dier, en ga ik een uitdaging aan die ik enkel tot een goed einde kan brengen wanneer het beest in kwestie op de juiste manier van dat specifieke talent gebruikmaakt.

»Zo gaat het in de eerste aflevering over de fenomenale geurzin van ratten. Voor die aflevering heb ik daadwerkelijk drie ratten opgeleid om verschillende geuren te onderscheiden: één rat heb ik getraind om de geur van suiker te herkennen, een andere rat om de geur van bloem te herkennen, en nog een andere rat om de geur van zout te herkennen. Daarna heb ik mijn drie ratten het potje met ‘hun’ ingrediënt laten zoeken tussen een aantal andere potjes met gelijksoortig ogende, maar oneetbare en zelfs giftige stoffen, en heb ik samen met Jeroen Meus een moelleux bereid met de door de ratten aangeduide ingrediënten. Jeroen en ik hebben ons lot dus helemaal in de handen gelegd van een trio ratten, want die moelleux hebben we uiteindelijk opgegeten.»

HUMO In een andere aflevering zou je je samen met een duif hebben laten droppen in het midden van de Noordzee.

Coppens «Klopt, ja. Ik weet niet of je het verhaal van Cher Ami kent? Dat was een vrouwelijke postduif die in de Eerste Wereldoorlog het leven van bijna tweehonderd ingesloten Amerikaanse soldaten redde. Alle communicatie-middelen lagen plat, en dus hebben die Amerikanen – hun laatste hoop – een berichtje gepropt in een kokertje dat ze om het pootje van Cher Ami deden. Die duif is vervolgens over het slagveld heen gevlogen, en hoewel ze een paar keer is aangeschoten door de Duitsers, heeft ze toch het hoofdkwartier van de Amerikanen bereikt, blind aan één oog en door de borst geschoten, en één pootje zo gehavend dat het geamputeerd moest worden.

»Op dat verhaal hebben we ons geïnspireerd voor die aflevering: het idee was dat ik me in een penibele situatie zou bevinden ver van huis, en dat een postduif me zou redden door middel van een boodschap die hij aan het thuisfront zou overbrengen. En dus heb ik meegedaan aan een oefening die het vliegend personeel van het leger regelmatig moet doen: sea survival, waarbij een vliegtuigcrash op zee wordt nagebootst. Samen met een aantal F-16-piloten ben ik van een schip in de Noordzee gesprongen, waarna we gezamenlijk het reddingsvlot hebben opgeblazen dat na een crash automatisch uit elk gevechtsvliegtuig tevoorschijn komt. Daarna zijn we erop geklauterd, en heb ik mijn duif losgelaten, aan wiens pootje een kokertje hing met daarin een papiertje met onze coördinaten – die had ik er op voorhand opgeschreven. Een bijzondere ervaring, ook al omdat we behoorlijk wat uren op dat vlot hebben zitten wachten, en iedereen op het einde kotsmisselijk was (lacht).»

HUMO Wat ik me nu terloops afvraag, Dieter: heb jij zelf huisdieren?

Coppens «Wij hebben thuis twee parkietjes, Pietje en Grietje. Onze tweede dochter, Lou, is allergisch voor alle beesten, behalve voor vogels en vissen. Vandaar.»

HUMO Hebben Pietje en Grietje ook specifieke talenten?

Coppens «Niet echt, nee. Tenzij dan hun talent om heel veel lawaai te maken telkens wanneer ik aan het bellen ben. Zéér vervelend.»