Magazine: Dieren in nesten

Ze zien er misschien wel zo uit, akkoord, maar bij de VRT zijn ze niet op hun achterhoofd gevallen: men weet aan de Reyerslaan heus wel dat het feit dat ‘Dieren in nesten’ nu al veertien jaar lang uitstekende kijk- en waarderingscijfers kan voorleggen, in hoofdzaak aan het metier en de jongensachtige charme van Chris Dusauchoit te danken is.

Chris Dusauchoit is een ster, let’s face it, en omdat men zijn sterren moet soigneren, is Chris voor het nieuwe seizoen van ‘Dieren in nesten’ helemaal naar de andere kant van de wereld mogen vliegen om er een lang gekoesterde jongensdroom in vervulling te laten gaan. Chris?

Chris Dusauchoit «Ik heb drie weken in India verbleven om er een echte Bengaalse tijger te zien. Nu, je hebt in India wel enkele Beekse Bergen-achtige parken waar je binnenrijdt en met 100 procent zekerheid binnen de tien minuten een Bengaalse tijger spot, maar dat vond ik te simpel. Ik wou een wilde Bengaalse tijger in zijn eigen habitat zien; eentje die niet gevoederd wordt, maar nog jaagt. Qua locatie zaten we alleszins goed: we verbleven in Kasiranga, het reservaat met de grootste dichtheid aan Bengaalse tijgers ter wereld – er zitten er meer dan honderd. Het wemelde er ook van de Indische neushoorns, wat op zich mooi meegenomen was: we weten uit ervaring dat het wel geweldig stom zou zijn om, wanneer je op zoek bent naar één welbepaald beest, alle andere beesten die voor je camera voorbijwandelen straal te negeren.»

HUMO Hoezo was het ‘op zich’ mooi meegenomen?

Dusauchoit «We zijn aangevallen door een Indische neushoorn (lachje). En ik kan je verzekeren: dat was veruit het gevaarlijkste dat ik heb meegemaakt in al die jaren ‘Dieren in nesten’. Het heeft niet veel gescheeld of we waren eraan geweest.

»We waren in een terreinwagentje aan het rondrijden in een jungleachtig deel van het park waar je als gewone toerist normaal gezien niet mag komen, en we waren net ontsnapt aan een bronstige olifant – een olifant in must, heet dat officieel – die het op ons gemunt had. Behoorlijk hachelijk, om het nog zacht uit te drukken, dus we slaakten al een collectieve zucht van verlichting – ‘Oéf!!’ – toen er plots een neushoornmoeder met haar kalf uit het geboomte tevoorschijn kwam die zonder waarschuwing ons rijdende terreinwagentje aanviel en het ding een halve meter opzij duwde. We hebben daar zéér veel geluk gehad: als we overkop waren geslagen, waren we wellicht geplet onder het gewicht van die terreinwagen; waren we eruit gevlogen, dan waren we zo goed als zeker doodgebeten door die neushoorn. Maar we bleven rijden, goddank: we konden op het nippertje ontkomen. Trillend van doodsangst zijn we een tijdje later uit die terreinwagen gekropen. Je zag de tanden van dat beest in de bumper staan.»

HUMO Woeps.

Dusauchoit «Inderdaad: woeps. Maar het goeie nieuws is: onze cameraman heeft alles gefilmd, en de beelden zullen in ‘Dieren in nesten’ te zien zijn . En je merkt héél goed aan mijn smoel dat het niet gespeeld was (lacht).

»Ik heb het bewuste stuk jungle overigens herdoopt tot het Enge Bos, want we zijn daar zonder zever nóg eens bijna aangevallen door een neushoorn die we eerder hadden gefilmd tijdens een paring. Het enige YouTube-filmpje dat ik ooit heb gepost, en waarschijnlijk ooit nog zal posten:

’t is het derde filmpje als je ‘Indian rhino mating’ intikt op YouTube. ’t Zijn zeer bevreemdende, prehistorisch aandoende beelden van een mannetjesneushoorn die praktisch in zijn geheel op een vrouwtjesneushoorn ligt, en zich nauwelijks verroert. Maf, hoor.»

HUMO Wat ik me nu onwillekeurig afvraag: heb jij toevallig nog geen nieuwe vriendin?

Dusauchoit «Nee, haha. Ik ben alleenstaand, maar ik heb er nog weinig of geen last van ondervonden. Voilà.»

HUMO Oké, ter zake: heb je die tijger nu uiteindelijk gezien, of niet?

Dusauchoit «Ja! Evident bleek dat overigens niet te zijn; ’t was bepaald geen overbodige luxe dat we er drie weken voor hadden uitgetrokken. We hadden de beschikking over een tijgerexpert, een jonge kerel genaamd Firoz: die gast bestudeert al jaren wilde tijgers, en hij heeft er in zijn hele leven nog geen vijftien gezien. Kèije nagaan. ’t Was dus een kwestie van gewéldig hard je best doen, en uiteindelijk met heel veel geluk precies op de juiste plaats op het juiste tijdstip zijn. Nog een geluk dat we erin geslaagd zijn om die tijger te spotten, want anders was het toch een kleine ramp geweest. Drie weken op zoek naar een Bengaalse tijger, en het enige waar je mee thuiskomt, is een stel parende neushoorns.»