Magazine: 'Iedereen Beroemd' - de fietser

Het mag een béétje kierewiet heten, van de westkust naar het uiterste oosten van Vlaanderen fietsen. Maar kijk, in 'Iedereen Beroemd' (van maandag tot zaterdag op Eén) doet 'de fietser' ons het parcours van De Panne naar Kessenich met bravoure voor.

Onderweg duikelt hij de grote verhalen op van de kleine man - de mensensoort die het programma als 'de onterecht onbekende Vlaming' bestempelt.

Wouter Deboot «Blijkbaar heeft het wel iets schattigs, een reporter op de fiets bij winterse temperaturen, gevolgd door een camera- en een klankman in een golfkarretje (lacht).Als je je low profile opstelt, dan is de Vlaming heel ontvankelijk. Ik vraag de mensen langs de weg om water of om een schuilplaats, en merk dat ze heel hulpvaardig zijn. Dan stellen we ons meteen ook vriendelijk voor, zodat de mensen duidelijk weten wat er aan 't gebeuren is.

»Na een eerste verkennend gesprek neem ik even een pauze, zodat mijn gesprekspartner het gevoel krijgt dat ik echt voldoende tijd neem om naar hem te luisteren. Het is trouwens gemakkelijker om het vertrouwen van oudere mensen te winnen dan dat van jongeren. Die zijn zich veel meer bewust van de aanwezigheid van een cameraploeg. Bij de ouderen moet ik veel koffietjes afslaan (lacht).

»De start in West-Vlaanderen was meteen ook een goeie opwarmer voor ons: ik ben daar opgegroeid. Ik ken de mentaliteit door en door, dus ik wist dat een West-Vlaming eerst wat aftast, maar daarna all the way gaat. Die eerste vijf fietsdagen hebben me veel vertrouwen gegeven voor de overige afleveringen.»

HUMO Veel verschil gemerkt met de Stroppendragers, die van 't Stad of de Limbo's?

Deboot «Zelf woon ik in Gent, dus de Oost-Vlaming voel ik ondertussen ook goed aan, en in Antwerpen zijn de mensen uit zichzelf heel open. Het medium tv is helemaal niet bedreigend voor hen: 'De pers, joa, da kénnen we.' (lacht) In Limburg heb ik dan weer meer tijd nodig gehad om de mensen te ontdooien. Gelukkig was er een cameraman uit Maaseik bij: hij kent de ins en outs van de Limburger. En nog belangrijker: bij oudere mensen van de boerenbuiten kon hij voor tolk spelen!»

HUMO Geen spanningskes tijdens de tocht?

Deboot «Integendeel! We vormden een echt dreamteam. Tijdens de 280 kilometer die we samen hebben afgelegd, zijn we op véél interessante dingen gebotst.

»In het begin was het voor mij nog wat zoeken: de winterdagen waren kort, dus had ik weinig tijd om mooie verhalen te rapen. Als ik dan een merkwaardige persoon of situatie zag voorbijflitsen, kon ik dat moeilijk loslaten. Van de cameraman heb ik dan geleerd dat je in het verhalen vangen altijd moet focussen op wat er komt, en niet op wat er al gebeurd is. Aan materiaal ontbreekt het nooit.»

HUMO Welke ontmoeting heeft het meest indruk gemaakt?

Deboot «Die man in Zwevezele: toen ik bij hem binnenging om mijn drinkbus te vullen, kwam ik in een hangar terecht met de allure van een speelgoedmuseum.

»De man met de caravan was er zo ook één. Toen ik hem vroeg of hij tijdens zijn reizen soms echt nietszeggende plaatsen tegenkwam, antwoordde hij iets als: 'Soms moet ge gaan kijken om dan te zien dat er eigenlijk niks te zien is.' (lacht) Maar hij relativeerde zijn pseudofilosofische redenering wel even snel als hij ze uitgesproken had.»

HUMO Tot slot: heb je ook brokjes ontroering gesprokkeld?

Deboot «Het verhaal van de blinde man uit Aalter is lang blijven hangen: in een pannenkoekenhuisje vertelde hij dat hij zijn zoontje het laatst gezíén had toen die anderhalf jaar oud was.

»Ik heb het gevoel dat veel mensen hun verhaal voor het eerst vertellen - dat het al een hele tijd klaarlag, maar dat er vóór mij nog nooit iemand naar gevraagd had. Elke mens heeft een kraskeop zijn ziel, en iemand dat dan voor jou blootlegt: da's schoon.»