Maggie Bjürklund - Coming Home
Werkelijk nóóit gedacht dat we in deze rubriek nog eens cd's van Deense pedalsteelgitaristes besproken zouden worden, maar zoals onze vriend Lemmy
vanMotörhead
zei nadat hij ons exclusief een diepgravende analyse van de internationale economische toestand had gegeven: iemand moet de primeur hebben. En in dit geval gaat die dus naar Maggie Björklund.
Björklund heeft op 'Coming Home'
een aantal fijne instrumentale muziekjes verzameld die zich ergens halverwege de soundtracks van Ennio Morricone
en de betere country situeren (de raak getitelde afsluiter 'Finale'
is daar een aardig voorbeeld van, en 'Insekt'
misschien nog een beter), en waar wij weinig tot niks op aan te merken hebben.
Maar echt interessant wordt de plaat pas wanneer drie gastzangers voorbijkomen, die ongewild aantonen hoeveel verschil een respectievelijk redelijke (Rachel Flotard
), goede (Jon Auer
van The Posies
) of uitzonderlijke stem (Mark Lanegan
) voor een nummer kunnen maken.
Auer maakt vooral van het weemoedige 'Playground Stars'
iets heel moois (zijn timbre herinnert ons hier meer dan een beetje aan dat van de nog altijd diepbetreurde Elliott Smith
), maar het is toch vooral Lanegan die indruk maakt: het door hem gezongen titelnummer (weer zo'n mix van Morricone en country) en het uitermate fraaie walsje 'Intertwined'
zijn de onbetwistbare hoogtepunten van 'Coming Home'. We kunnen het toch ook niet helpen dat de man alleen maar kwaliteit aflevert, en dat we hem u dus alwéér moeten aanraden?
